สวัสดีค่ะ วันนี้ตั้งกระทู้เพราะอยากระบายเพราะไม่รู้จะไปพูดคุยกับใคร ชีวิตเราตั้งแต่มีลูกเหมือนมีเชือกมาผูกคอ เวลาจะทำอะไรหรือไปไหนก็ต้องกะเตงๆเอาไปด้วย เราอยู่บ้านกับพ่อแม่แต่ก็ไม่มีใครช่วยดูเลย แต่เราก็ไม่ได้จะผลักภาระให้นะ เลี้ยงเองตลอดตั้งแต่คลอดจนตอนนี้ลูกเรา2ขวบครึ่ง แฟนก็ทำงานต่างจังหวัดมาๆไปๆไม่ได้อยู่ติดบ้าน เคยหาพี่เลี้ยงแต่หาไม่ได้เลยเพราะบ้านอยู่ห่างจากตัวเมือง เรารู้สึกชีวิตไม่มีความสุขเลย ทั้งเหงา ทั้งเหนื่อย ทั้งเบื่อ ต้องใช้ชีวิตแบบนี้วนไปวนมา
พอมีลูกก็ไม่มีสังคม อยู่แต่บ้าน จะไปทำงานก็ไม่ได้ต้องเลี้ยงลูก ไม่มีใครเข้าใจเราสักคน เหมือนเราตัวคนเดียว
บางครั้งรู้สึกอยากตายๆไปสะ ไม่ใช่ไม่รักลูกนะ เรารัก แต่มันก็อดคิดแบบนี้ไม่ได้จริงๆ ยิ่งเวลาลูกร้องงอแงหนักๆเราแทบเป็นบ้า มีหลายครั้งที่แอบร้องไห้หรือกรี๊ดออกมา ใครที่อ่านถึงตรงนี้จะว่าเราบ้าก็ได้ค่ะ แต่ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน