บทที่ ๓๑
“หอมไม่รู้หาย”
ดอกไม้ ซึ่งเกิดติดอยู่กับกิ่งก้านและลำต้น แม้จะอยู่ในระดับต่ำเตี้ยเรี่ยพื้นดิน ถ้ารูปสวยกลิ่นหอม คนก็ไม่รังเกียจ ย่อมเด็ดตัดออกจากต้น นำมาแซมประดับบนศรีษะบ้าง ปักใส่แจกันเพื่อบูชาพระบ้าง ประจงจัดใส่ภาชนะในห้องรับแขกบ้าง โดยไม่คำนึงว่าเดิมดอกไม้นี้มีสภาพและเกิดอยู่อย่างไร ข้อนี้ฉันใด
คนก็ฉันนั้น จะมีฐานะยากจนหรือกำเนิดในฐานะต่ำต้อย หรือว่ามีรูปร่างไม่งาม หากมีวิชาความรู้ประดับตนย่อมกลายเป็นคนมีราคา เป็นที่นิยมนับถือ ของผู้ที่เจริญแล้วทั่วไป โดยไม่มีใครรังเกียจในรูปร่าง ฐานะ สกุล เพราะความดีที่ผู้นั้นมีอยู่ได้แก่วิชา ความรู้เป็นเครื่องปิดบังความน่าเกลียดอื่น ๆ จนหมดสิ้น คล้ายดอกไม้รูปสวย กลิ่นหอม อันคนปรารถนา และไม่คำนึงถึงความต่ำต้อยของลำต้นเดิม ด้วยเหตุนี้ คนจึงควรสร้างราคาให้แก่ตนเอง โดยแสวงหาวิชา ความรู้ใส่ตนจนเต็มความสามารถ เพื่อทำลายความเหยียดหยามดูถูกจากผู้อื่นให้หมดสิ้นไป
ดอกไม้ แม้จะสวยและหอมหวล ก็มีราคาเป็นที่นิยมของคนในขณะที่ยังสดชื่น และยังไม่แห้งเหี่ยวเท่านั้น ถ้าสิ้นความสด ไร้ความงาม และแห้งเฉาจนเหี่ยวแล้ว ย่อมหมดราคา คนไม่ประสงค์ อย่าว่าแต่จะนำขึ้นแซมประดับไว้บนศรีษะเลย แม้ปักบูชาพระไว้ หรือประดับอยู่ ณ ที่ใดในบ้านเขาก็ย่อมจะนำไปทิ้งเสีย ข้อนี้ฉันใด
คนที่มีความรู้ก็ฉันนั้น ถ้าเผลอตัว ทะนงตน อาจกลายเป็นคนไร้ราคาไปก็ได้ เพราะความรู้จะเป็นประโยชน์ต้องอาศัยมีมรรยาทที่ดีรองรับควบคู่กันไป รู้ดี ฉลาดดีเท่านั้น แต่มรรยาททราม ก็ไม่ผิดอะไรกับดอกไม้ที่แห้งเหี่ยว หาควรประดับร่างกาย หรือใช้บูชาพระ หรือว่าปักใส่ในแจกันที่งดงามไม่ แม้จะมีผู้ยกย่อง เชิดชู ในเบื้องต้น ก็จะต้องถูกเขาชิงชังเหยียดหยามในภายหลัง คล้ายผู้ทิ้งดอกไม้ที่ไร้ความงาม ไม่สดสวยแล้วลงในถังขยะ ฉะนั้น
วิชฺชาจรณสมฺปนฺโน โส เสฏฺโฐ เทวมานุเส
ผู้ถึงพร้อมด้วยความรู้และความประพฤติ ย่อมประเสริฐสุดในหมู่เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย
หนังสืออนุสรณ์งานศพ
(นายหรุ่น เพียรพิจิตร) #Archive
ประดิษฐ์: พิชัยอักษร ที่ ๑ เทียบ หนังสืออนุสรณ์งานศพ (อ้าง. #Archive)
“เพราะ เรื่อง รหัส (๖๖). (อ้าง. รหัสตัวเลข จ.พิจิตร), และเพราะเรื่อง ออล พอยท์ ทุกอย่าง (All Points) ฉะนั้นจะเริ่มจากตรงนี้ ที่พวกเราจะเริ่มรังสรรค์บท แก้ไขปัญหาทุกข์ ด้วยการทะยานตนไปสู่ พอยท์ โน รีเทิร์น (Point no return) และไขสติปัญญา ไปสู่จิตพิสุทธิ์ ชนิดไม่หวนกลับ ตามอัตภาพแห่งความรู้แจ้ง ไขแจ้งของตน, หลังจากพวกเรายกอนุสรณ์จากหนังสืองานศพมาแล้ว เรื่องหนึ่ง ซึ่งจะหาภูมิลำเนาได้โดยมาก มาจาก #Archive อยู่เป็นจำนวนมากนั่นเอง หรือจาก # Academia เป็นต้น หรือตามแต่ คอแลคชั่นนั้น ของจำพวกห้องสมุด ในเว็บไซต์ของมหาวิทยาลัยต่าง ๆ, ทีนี้เรานำมา ยกการแก้ปัญหามาด้วยเลย ยกการไขแจ้งให้แก่ประโยคนั้นด้วยเลย, ตกแก่ชาติตามมหาอันตรจักรวาลของเรา ตามจริงต่อชาติภาษา ที่เราได้ยกขึ้นอยู่แล้วนี้ เป็นต้น, ให้ยกมาในแท็ก ที่เราจะแท็ก ไว้ด้วยว่า มีนัย ก็แต่พุทธภาระกิจของพระพุทธเจ้า มีพระพุทธปัจเจกชีวิตวิเศษผู้เป็นเจ้าของพระไตรปิฎก โดยการประทานพระพละกำลังมาจากพระพุทธโคดม เป็นต้น, ให้พวกเรา ได้กตัญญูมาแล้ว จึงค่อยรวมกัน ร่วมกันแก้ปัญหาแห่งสามัคคีพรต อนุสัย และอธิมุตพึงสังวร เพื่อว่าจะพากันพ้นภัยพิบัติ ทุกสิ่งอันตราย ที่เกิดขึ้นแก่ยุคสมัยของตน ของทุกคน ตามที่ได้ต้องเป็นอยู่
นำตนออกไปสู่ความรุ่งโรจน์ ชนิดที่ไม่ต้องหวนกลับมานั้นเอง ที่เราจะไปด้วยกัน สิ้นขาดใจ,
พูดดั่งนี้ พวกเรา สมควรพอกะงานศพด้วยหรือ? ก็ให้เห็นว่าพออยู่ เพราะพวกเราถือเป็นวิปัสสนา ในอนุปัสสนาตามลำดับ ซึ่งใครแก่กำลัง ก็อาจให้ยกอนุปัสนาที่ ๒ เข้าไว้ด้วยได้, ซึ่งแก่ใครจะพอ แต่แค่พิจารณาในธรรมที่จะไม่ถอยหนี จากคุณประโยชน์ ของพระสยัมภูพุทธเจ้า และพระสัพพัญญูพุทธเจ้าเสียจนเกินไป นั้น ก็ย่อมจะยกไว้ด้วยอนุปัสสนาที่ ๑ เอาไว้ได้ ก่อนแล้ว, จะสมควรพอใจแก่มัจจุราช และมรณาด้วยกัน แล้วด้วยความคิดระวัง! ก็ควรจะไม่เคลื่อนถอยหนี ให้ห่างไกล กลายตนออกพ้นไปจากกันนัก เพราะว่า ทุกคนพอได้รู้กันอยู่แล้วว่า การแห่งเทวทูตนั้น มีปรากฏมาด้วยสิ่งไรบ้าง, บ้างอยู่ใน หมวด ๔ เป็นต้น และอยู่ในหมวด ๓ เป็นต้น ซึ่งยกมา โดยสรุปสารูปรวมลงแล้ว ให้มีปรากฏด้วยเทวทูต ๕ (อ้าง. พระไตรปิฎก) อย่าง, ดังนั้นเห็นกันมากอยู่แล้ว ว่า หนังสืออนุสรณ์งานศพ ให้มีมาพร้อมรายละเอียด และเหตุการณ์ ด้วยเทวทูต และเป็น ๑ ในเทวทูตอยู่แล้ว ก็ด้วย เพราะเรื่องในนั้นกล่าวคำ กระทำเสนอแนะ นำออกมา ด้วยแสดงความเคารพในทุกข์แห่งความตาย ของผู้ตาย ซึ่งเรื่องจริง ของบุคคล คนหนึ่ง ในความตาย ให้ปรากฏมีอยู่นั้น
ดังนั้น ไม่ผิดเลย ที่พวกเรา จะยกเอาทางแห่งมรณานั้น มาสืบ สนใจกระทำหนทางแก้ไข และปรับปรุงชีวิต ของตน เพื่อไปสู่ความเร้นลับ ในทุกบท ช่วยกัน,
อย่างที่ดี ๆ นั้น เมื่อมองเห็นสิ่งใดขัดขวาง ขัดใจ ที่ขัดต่อมโนรมสมนึก ฝ่ายคุณธรรม ไม่เกิดสมมาตร จะให้ได้ตนตามปรารถนา ที่ตัวอาจแลเห็นพิลึกอยู่ ไม่เข้ากัน กับความน้อมใจจะเข้าไปช่วย, ผู้พิจารณาเอง อยู่นั่นแล้ว เห็น ก็จงยกที่สังเกตนั้น ขึ้นออกไว้ นำไปปรับปรุงให้ได้, จงปรับปรุงส่วนตัว รู้พาที เป็นทางดีเฉพาะส่วนตัวให้ได้, หรือว่า ใคร่มองเห็นว่า ควรจะให้ตกเป็นคุณประโยชน์ แก่ส่วนกลาง แต่โดยมาก, ทุกท่านก็จงให้ยกเอามา ไว้อ่าน ในที่ ที่ใครจะอ่านได้ทุกคน แบบนี้ด้วยกัน.”
ไม่ต้องหวนกลับมานั้นเอง ที่เราจะไปด้วยกัน สิ้นขาดใจ
“หอมไม่รู้หาย”
ดอกไม้ ซึ่งเกิดติดอยู่กับกิ่งก้านและลำต้น แม้จะอยู่ในระดับต่ำเตี้ยเรี่ยพื้นดิน ถ้ารูปสวยกลิ่นหอม คนก็ไม่รังเกียจ ย่อมเด็ดตัดออกจากต้น นำมาแซมประดับบนศรีษะบ้าง ปักใส่แจกันเพื่อบูชาพระบ้าง ประจงจัดใส่ภาชนะในห้องรับแขกบ้าง โดยไม่คำนึงว่าเดิมดอกไม้นี้มีสภาพและเกิดอยู่อย่างไร ข้อนี้ฉันใด
คนก็ฉันนั้น จะมีฐานะยากจนหรือกำเนิดในฐานะต่ำต้อย หรือว่ามีรูปร่างไม่งาม หากมีวิชาความรู้ประดับตนย่อมกลายเป็นคนมีราคา เป็นที่นิยมนับถือ ของผู้ที่เจริญแล้วทั่วไป โดยไม่มีใครรังเกียจในรูปร่าง ฐานะ สกุล เพราะความดีที่ผู้นั้นมีอยู่ได้แก่วิชา ความรู้เป็นเครื่องปิดบังความน่าเกลียดอื่น ๆ จนหมดสิ้น คล้ายดอกไม้รูปสวย กลิ่นหอม อันคนปรารถนา และไม่คำนึงถึงความต่ำต้อยของลำต้นเดิม ด้วยเหตุนี้ คนจึงควรสร้างราคาให้แก่ตนเอง โดยแสวงหาวิชา ความรู้ใส่ตนจนเต็มความสามารถ เพื่อทำลายความเหยียดหยามดูถูกจากผู้อื่นให้หมดสิ้นไป
ดอกไม้ แม้จะสวยและหอมหวล ก็มีราคาเป็นที่นิยมของคนในขณะที่ยังสดชื่น และยังไม่แห้งเหี่ยวเท่านั้น ถ้าสิ้นความสด ไร้ความงาม และแห้งเฉาจนเหี่ยวแล้ว ย่อมหมดราคา คนไม่ประสงค์ อย่าว่าแต่จะนำขึ้นแซมประดับไว้บนศรีษะเลย แม้ปักบูชาพระไว้ หรือประดับอยู่ ณ ที่ใดในบ้านเขาก็ย่อมจะนำไปทิ้งเสีย ข้อนี้ฉันใด
คนที่มีความรู้ก็ฉันนั้น ถ้าเผลอตัว ทะนงตน อาจกลายเป็นคนไร้ราคาไปก็ได้ เพราะความรู้จะเป็นประโยชน์ต้องอาศัยมีมรรยาทที่ดีรองรับควบคู่กันไป รู้ดี ฉลาดดีเท่านั้น แต่มรรยาททราม ก็ไม่ผิดอะไรกับดอกไม้ที่แห้งเหี่ยว หาควรประดับร่างกาย หรือใช้บูชาพระ หรือว่าปักใส่ในแจกันที่งดงามไม่ แม้จะมีผู้ยกย่อง เชิดชู ในเบื้องต้น ก็จะต้องถูกเขาชิงชังเหยียดหยามในภายหลัง คล้ายผู้ทิ้งดอกไม้ที่ไร้ความงาม ไม่สดสวยแล้วลงในถังขยะ ฉะนั้น
วิชฺชาจรณสมฺปนฺโน โส เสฏฺโฐ เทวมานุเส
ผู้ถึงพร้อมด้วยความรู้และความประพฤติ ย่อมประเสริฐสุดในหมู่เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย
หนังสืออนุสรณ์งานศพ
(นายหรุ่น เพียรพิจิตร) #Archive
ประดิษฐ์: พิชัยอักษร ที่ ๑ เทียบ หนังสืออนุสรณ์งานศพ (อ้าง. #Archive)
“เพราะ เรื่อง รหัส (๖๖). (อ้าง. รหัสตัวเลข จ.พิจิตร), และเพราะเรื่อง ออล พอยท์ ทุกอย่าง (All Points) ฉะนั้นจะเริ่มจากตรงนี้ ที่พวกเราจะเริ่มรังสรรค์บท แก้ไขปัญหาทุกข์ ด้วยการทะยานตนไปสู่ พอยท์ โน รีเทิร์น (Point no return) และไขสติปัญญา ไปสู่จิตพิสุทธิ์ ชนิดไม่หวนกลับ ตามอัตภาพแห่งความรู้แจ้ง ไขแจ้งของตน, หลังจากพวกเรายกอนุสรณ์จากหนังสืองานศพมาแล้ว เรื่องหนึ่ง ซึ่งจะหาภูมิลำเนาได้โดยมาก มาจาก #Archive อยู่เป็นจำนวนมากนั่นเอง หรือจาก # Academia เป็นต้น หรือตามแต่ คอแลคชั่นนั้น ของจำพวกห้องสมุด ในเว็บไซต์ของมหาวิทยาลัยต่าง ๆ, ทีนี้เรานำมา ยกการแก้ปัญหามาด้วยเลย ยกการไขแจ้งให้แก่ประโยคนั้นด้วยเลย, ตกแก่ชาติตามมหาอันตรจักรวาลของเรา ตามจริงต่อชาติภาษา ที่เราได้ยกขึ้นอยู่แล้วนี้ เป็นต้น, ให้ยกมาในแท็ก ที่เราจะแท็ก ไว้ด้วยว่า มีนัย ก็แต่พุทธภาระกิจของพระพุทธเจ้า มีพระพุทธปัจเจกชีวิตวิเศษผู้เป็นเจ้าของพระไตรปิฎก โดยการประทานพระพละกำลังมาจากพระพุทธโคดม เป็นต้น, ให้พวกเรา ได้กตัญญูมาแล้ว จึงค่อยรวมกัน ร่วมกันแก้ปัญหาแห่งสามัคคีพรต อนุสัย และอธิมุตพึงสังวร เพื่อว่าจะพากันพ้นภัยพิบัติ ทุกสิ่งอันตราย ที่เกิดขึ้นแก่ยุคสมัยของตน ของทุกคน ตามที่ได้ต้องเป็นอยู่
นำตนออกไปสู่ความรุ่งโรจน์ ชนิดที่ไม่ต้องหวนกลับมานั้นเอง ที่เราจะไปด้วยกัน สิ้นขาดใจ,
พูดดั่งนี้ พวกเรา สมควรพอกะงานศพด้วยหรือ? ก็ให้เห็นว่าพออยู่ เพราะพวกเราถือเป็นวิปัสสนา ในอนุปัสสนาตามลำดับ ซึ่งใครแก่กำลัง ก็อาจให้ยกอนุปัสนาที่ ๒ เข้าไว้ด้วยได้, ซึ่งแก่ใครจะพอ แต่แค่พิจารณาในธรรมที่จะไม่ถอยหนี จากคุณประโยชน์ ของพระสยัมภูพุทธเจ้า และพระสัพพัญญูพุทธเจ้าเสียจนเกินไป นั้น ก็ย่อมจะยกไว้ด้วยอนุปัสสนาที่ ๑ เอาไว้ได้ ก่อนแล้ว, จะสมควรพอใจแก่มัจจุราช และมรณาด้วยกัน แล้วด้วยความคิดระวัง! ก็ควรจะไม่เคลื่อนถอยหนี ให้ห่างไกล กลายตนออกพ้นไปจากกันนัก เพราะว่า ทุกคนพอได้รู้กันอยู่แล้วว่า การแห่งเทวทูตนั้น มีปรากฏมาด้วยสิ่งไรบ้าง, บ้างอยู่ใน หมวด ๔ เป็นต้น และอยู่ในหมวด ๓ เป็นต้น ซึ่งยกมา โดยสรุปสารูปรวมลงแล้ว ให้มีปรากฏด้วยเทวทูต ๕ (อ้าง. พระไตรปิฎก) อย่าง, ดังนั้นเห็นกันมากอยู่แล้ว ว่า หนังสืออนุสรณ์งานศพ ให้มีมาพร้อมรายละเอียด และเหตุการณ์ ด้วยเทวทูต และเป็น ๑ ในเทวทูตอยู่แล้ว ก็ด้วย เพราะเรื่องในนั้นกล่าวคำ กระทำเสนอแนะ นำออกมา ด้วยแสดงความเคารพในทุกข์แห่งความตาย ของผู้ตาย ซึ่งเรื่องจริง ของบุคคล คนหนึ่ง ในความตาย ให้ปรากฏมีอยู่นั้น
ดังนั้น ไม่ผิดเลย ที่พวกเรา จะยกเอาทางแห่งมรณานั้น มาสืบ สนใจกระทำหนทางแก้ไข และปรับปรุงชีวิต ของตน เพื่อไปสู่ความเร้นลับ ในทุกบท ช่วยกัน,
อย่างที่ดี ๆ นั้น เมื่อมองเห็นสิ่งใดขัดขวาง ขัดใจ ที่ขัดต่อมโนรมสมนึก ฝ่ายคุณธรรม ไม่เกิดสมมาตร จะให้ได้ตนตามปรารถนา ที่ตัวอาจแลเห็นพิลึกอยู่ ไม่เข้ากัน กับความน้อมใจจะเข้าไปช่วย, ผู้พิจารณาเอง อยู่นั่นแล้ว เห็น ก็จงยกที่สังเกตนั้น ขึ้นออกไว้ นำไปปรับปรุงให้ได้, จงปรับปรุงส่วนตัว รู้พาที เป็นทางดีเฉพาะส่วนตัวให้ได้, หรือว่า ใคร่มองเห็นว่า ควรจะให้ตกเป็นคุณประโยชน์ แก่ส่วนกลาง แต่โดยมาก, ทุกท่านก็จงให้ยกเอามา ไว้อ่าน ในที่ ที่ใครจะอ่านได้ทุกคน แบบนี้ด้วยกัน.”