“ วันนี้เก็บได้เยอะเลย ฮันน่าต้องดีใจแน่ ๆ รอกินอาหารฝีมือฮันน่าแทบไม่ไหวแล้ว นร้า "

ผมรีบเดินกลับจากป่าในเวลาเย็นไปหาน้องสาวของผมที่เป็นครอบครัวเพียงคนเดียว
ที่ผมรู้จักตั้งแต่จำความได้  พวกเราไม่รู้ว่าตัวเองนั้นมาจากไหนแล้วใครคือพ่อแม่
ผมไม่มีความจำก่อนหน้านี้เลย รู้ตัวอีกทีผมก็ตื่นมากลางป่า พร้อมกับเด็กทารกผู้หญิง
ผมเดินมาจนเกือบที่จะมองเห็นที่พักของผม มันเป็นต้นไม้สูงใหญ่ที่มีโพรงมากมายภายในลำต้นของมันพอจะเป็นที่หลบภัยของผมได้
ผมเดินไปพลางกินของที่หามาได้ไปพลางในใจคิดแต่เรื่องเมนูอาหารเย็นของฮันน่า

     " บึม...!!!! "

เสียงดังมาทางที่พักของผม มีควันลอยขึ้นมาจำนวนมาก

    “ ฮันน่า ..!! "

ผมร้องเสียงหลง รีบทิ้งของที่หามาได้ แล้ววิ่งสุดแรงเพื่อไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น พร้อมกับความกังวลตลอดทุกฝีก้าวที่ผมวิ่ง

    “ ตึก..ตึก "

ผมวิ่งมาถึงหน้าที่พักของผมเจอต้นไม้ใหญ่ มันได้หักเป็นสองท่อนและไฟที่เผาห้อมล้อมต้นไม้ใหญ่สูงท่วมหัวผม
จนไม่สามารถมองเห็นข้างในได้เลย

    “ พี่คะ...ช่วยหนูด้วย..!! "

เสียงของฮันน่าลอยมาจากทางด้านซ้ายของต้นไม้ ผมรีบวิ่งหาต้นเสียง จนแทบไม่ได้หายใจ
ความเหนื่อยล้าที่ผมไปหาของจากป่าและจากการที่ผมวิ่งมาจากป่า มันได้จางหายไปในใจได้แต่คิดเรื่องของฮันน่า

    “ พี่คะ..! "

ผมวิ่งมาถึงจนเจอฮันน่าพร้อมกับผู้ชาย3คน
คนแรกมีร่างใหญ่สวมชุดเกราะทั้งตัว แต่ไม่สามารถปิดบังกล้ามเนื้ออันใหญ่โตที่ถือดาบเหล็กอันใหญ่ยักษ์สีดำ
คนที่สองตรงกลางสวมชุดคลุมสีดำ ตราสัญลักษณ์ที่ผ้าคลุมสีดำของมันเป็นรูปทรงหกเหลี่ยมมีใบหน้าโครงกระดูก มีหน้าตาคล้ายปีศาจ
และอีกคนชุดคลุมดำที่กำลังแบกฮันน่าที่กำลังหมดแรง เสื้อผ้าของเธอมีแต่รอยเลือด
ผมไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของพวกมันได้เพราะฟ้าที่เริ่มมืดแล้ว

    “ ฮันน่าพี่มาช่วยแล้ว พวกแกจะทำอะไรกับน้องสาวของผม "

    “ พี่ ค ะ..! "

เสียงของฮันน่าเบาจนแทบไม่ได้ยิน เหมือนเธอจะใช้แรงเฮือกสุดท้ายเพื่อเรียกผม

    “ หืม ข้าก็ว่าเด็กผู้หญิงตัวคนเดียวเอาตัวรอดจากป่าได้ยังไง ไม่นึกว่าจะมีพี่ชายด้วย "

เจ้าคนสวมชุดคลุมดำตรงกลางหันมาทาง ผมแต่ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของมันได้

    “ ข้าว่าอย่ามัวเสียเวลาเรารีบไปกันเถอะ ท่านผู้นั้นจะรอเอา ข้ายังไม่อยากตายนะท่าน "
   
    “ เอ๋ ..!! แกจะปล่อยเจ้าเด็กนี่ไปรึไง ข้าอยากจะสนุกกับมันก่อนไม่ได้หรอ "

เจ้าร่างยักษ์พูดพลางเดินมาทางผม แล้วยกดาบอันใหญ่ยักษ์ของมันวางลงกับพื้น
ผมทำตัวไม่ถูกหยิบหินแหลมที่ผมเอาไว้ล่าสัตว์ ออกมาตั้งท่าพร้อมต่อสู้

    “ โอ้ยๆ แกเอาจริงหรอ แกจะเอาหินแหลมๆนั้นมาแคะฟันให้ข้ารึเจ้าเด็กน้อย ฮ่าๆๆๆ..!! "

เจ้าร่างยักษ์หัวเราะลั่น เสียงของมันใหญ่ จนทำให้ผมขาสั่น มันเป็นครั้งที่สองที่ผมรู้สึกกลัวจนสั่นไปทั้งตัว ตั้งแต่ผมจำได้

    “ งั้นข้าฝากจัดการเจ้าเด็กนั่นก็แล้วกัน ข้าจะนำตัวเด็กผู้หญิงคนนี้ไปให้กับท่านผู้นั้น อย่าสนุกมากไปละ
เดี๋ยวท่านผู้ท่านผู้นั้นถามหาเจ้าข้าขี้เกียจจะแก้ตัวให้ "

    “ ได้เลยหัวหน้าข้าเล่นแปปเดียวจะรีบตามไป "

พูดเสร็จชายชุดดำสองคนก็วิ่งไปทางป่าอีกฟาก  เหลือไว้แต่เจ้าตัวใหญ่

    “ ฮันน่า พี่จะต้องช่วยเธอให้ได้พี่สัญญา..!! "

    “ เห้ย ๆ แกสนใจตัวเองก่อนเถอะเจ้าหนู เรามาเล่นสนุกกันดีกว่า
ข้าจะให้เจ้าลิ้มรสความสนุกที่สุดยอดที่สุดเลยละ ฮ่า ๆ แต่ข้าจะต่อให้เจ้าก็แล้วกัน "

เจ้าร่างยักษ์ ปักดาบของมันลงกับพื้นอย่างแรงจนพื้นรอบ ๆ สะเทือนแสดงให้เห็นถึงความหนักของดาบอย่างชัดเจน

    “ เอาละ เข้ามาเลยเจ้าหนู "

ผมไม่ลังเลคำชักชวนของเจ้ายักษ์ เพราะสิ่งที่ผมเป็นห่วงที่สุดคือน้องสาวของผม
ผมวิ่งไปพร้อมหินแหลมของผม ไปที่เจ้ายักษ์นั้นแต่ยังไม่ทันถึงตัวของมัน
เจ้ายักษ์ก็เตะเข้าข้างตัวผมอย่างหนักกระเด็นไปชนกับต้นไม้อย่างแรง
ผมนอนแทบไม่มีแรงลุก เลือดไหลออกจากปากไม่หยุดผมรู้สึกว่าซี่โครงผมได้หักไปหมดแล้วแน่นอน

    “ โอ๊ยๆ แค่นี่เองหรอวะเจ้าหนู มาทำให้ข้าสนุกก่อน เดี๋ยวข้าสนุกกับแกเสร็จข้าจะไปสนุกกับน้องสาวของแกต่อ ข้าจะขอตัวนังเด็กผู้หญิงนั่นจากท่านผู้นั้นหลังจากทำพิธีเสร็จแล้ว มาเล่นสนุกดีกว่า เริ่มจากถอดเสื้อผ้าเธอก่อน แล้วแขวนตัวกับไม้ไว้กลางเมือง ให้พวกทหารข่มขืนเธอทุกวันๆ หรือว่าจะส่งลงห้องใต้ดินทรมานเธอให้ตายอย่างช้าๆ ไม่ดีกว่าๆ เอาไปเป็นทาสกามของม้าในคอกน่าจะสนุกกว่า แกว่าไหมละเจ้าหนู ฮ่าๆ "

    “ ไอ้สารเลว แกตาย…!! "

เมื่อได้ยินที่มันพูดเหมือนสมองผมไม่รู้สึกอะไร ลุกขึ้นที่จะไปต่อยเจ้ายักษ์นั้นทั้งที่ร่างกายมีแต่เลือดท่วมตัว กับใบหน้าที่มีแต่คราบน้ำตา
แต่ก็จบเหมือนเดิมที่ผมต้องมานอนกองกับพื้นจากการปัดผมด้วยมือใหญ่ๆ ของมันเพียงครั้งเดียว

    “ เห้อ.! ข้าก็นึกอยู่ในป่าจะแข็งแกร่งกว่านี้ซะอีก ข้าเบื่อเล่นกับเจ้าแล้ว จงโทษในความอ่อนแอของตัวเองซะเถอะที่ไม่สามารถช่วยน้องสาวแกได้ ฮ่าๆ "

    “ ฮั..น น่......อะ.. อึก! "

เสียงที่พยามจะเรียกชื่อน้องสาวของผมแทบจะไม่สามารถเปล่งออกมาได้เพราะเลือดที่ไหลออกมาจากปากไม่หยุด ได้ไหลท่วมใบหน้าแหละดวงตาของผมจนแถบมองไม่เห็น

    “ คงได้เวลาตายแล้วละเจ้าหนู ข้าจะให้แกได้ตายอย่างสบาย ไปรอน้องสาวแกในนรกซะเถอะด้วยดาบรักของข้า ฮ่าๆ "

มันเดินไปหยิบดาบใหญ่ยักษ์ของมันที่ปักอยู่กับพื้น

    “ เปรี้ยง.! มีเสียงดังเหมือนเสียงสัญญาณพลุดังมาจากทางที่ชายชุดดำหนีไป "

    “ เอ๋! เสียใจด้วยนะเจ้าหนูแกคงอดลิ้มรสดาบรักของข้าแล้วละ ข้าคงปล่อยให้แกเป็นอาหารสัตว์ป่าแถวนี้แทน "

พอพูดเสร็จเจ้ายักษ์ก็วิ่งตามเสียงพลุไปในป่า ผมพยามจะหันไปมองทางที่มันไปเพื่อที่จะได้ตามไปช่วยน้องสาว แต่ก็ไม่สามารถหันได้ แรงของผมแทบจะไม่มีเหลือเลยจำได้ก็แต่สัญลักษณ์บนเสื้อคุมของพวกมัน
    “ ฮันน่า ! พี่จะต้องช่วยเธอให้ได้ "
ผมคิดในใจพร้อมกับตาที่ปิดลงไปในความมืดมิด

    “ คุ คุ "

    “ นี่ผมตายแล้วหรอ "

    “ แกอยากจะช่วยน้องสาวรึปล่าว เพียงเจ้าแลกร่างกายนั้นครึ่งนึงให้กับข้า ข้าจะให้พลังที่ไม่มีใครต่อกรกับเจ้าได้เลยละ คุ คุ "

    “ ฮันน่า! "

    “ เจ้าจะเอายังไง  มันเป็นข้อแลกเปลี่ยนที่ไม่เลวไม่ใช่หรอ คุ คุ น้องสาวกับร่างกายครึ่งนึงของเจ้า "

    “ ข้าตกลง ”


*นักเขียนมือใหม่ครับ คำไหนหลุดพิมพ์ผิดยังไงขอคำแนะนำด้วยครับ