[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เพลงนี้เป็นเพียงดนตรีเพิ่มบรรยากาศในการอ่านนะครับ ผมไม่ได้ทำขึ้นมาเองขอยืมมาจาก Youtube อีกที เนื้อเพลงที่เกี่ยวข้องจะสุดแค่ 4.55 นาที
นอกจากนั้นไม่เกี่ยวผมไม่ได้ตัดต่ออะไรเอามาทั้งดุ่นเลย (ขี้เกียจฮ่าๆ)

จู่ๆ ฟ้าก็เริ่มที่จะมืดครึ้ม เม็ดฝนค่อยๆ ปรอยตกลงมา
ฮันน่า นั่นเธอ ผมไม่มีทางที่จะลืมใบหน้าของน้องสาวตัวเล็ก ๆ ของผมได้แน่นอน

  “ เอซ นายจะไปไหน! "

ผมกระโดดลงจากรถม้า ผ่านกลางระหว่างผู้คน ผมพยามวิ่งไปหาเธออย่างสุดกำลัง

  “ พี่มาช่วยเธอแล้วฮันน่า "

ผมพูดกับตัวเอง แล้ววิ่งมุ่งตรงไปหาฮันน่าโดยไม่สนใจสิ่งรอบตัว
มีทหารคุ้มกันสองคนวิ่งมาเพื่อที่จะหยุดผม ผมกระโดดลอยตัวต่อยที่หน้าของทหารทั้งสองคนอย่างแรง พวกมันกระเด็นไปไกล
เมื่อผมลงพื้นได้ ผมไม่มีเวลาหยุดหายใจ รีบวิ่งไปต่อเพื่อให้ถึงตัวของฮันน่าไวที่สุด

  “ แกคิดจะทำอะไร คิดจะต่อต้านท่านราชารึ "

ทหารที่ยืนอยู่ข้างๆ ฮันน่า พูดใส่ผม ผมไม่สนใจคำพูดของเขา ต่อยอย่างแรงเข้าที่ใบหน้าของทหารคนนั้น ลอยไปไกล

  “ ฮันน่า พี่มาช่วยเธอแล้วนะ พี่จะไม่ปล่อยเธอไปไหนอีก "

  “ พี่....คะ "

  “ อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยฮันน่า พี่จะช่วยเธอให้ได้ "

ผมพยามแกะเชือกที่ตรึงแขนของฮันน่าจนออก  

  “ พี่คะ....ระวัง!!!! "

  “ ฉัวะ "

มันเกิดขึ้นไวมาก ภาพฮันน่าที่ยืนรับคมดาบแทนผม เลือดของเธอลอยกระเด็นมาโดนหน้าของผม

  “ พลาดรึเนี่ย นังหนูนี่ดันเอาตัวเข้ามาขวางซะได้ ท่านราชาต้องโกรธหนักแน่ๆ ถ้าเกิดแกนหลักในการทำพิธีตาย ข้าจะทำไงหล่ะทีนี้ "

ชายที่ฟันฮันน่า มันเป็นเจ้ายักษ์ที่เคยลักพาตัวของฮันน่าไป ผมจำร่างกายใหญ่โตและดาบยักษ์ใหญ่ของมันได้เป็นอย่างดี

  “ ฮันน่า..!!! "

ผมรีบวิ่งไปคว้าตัวของฮันน่าก่อนจะหล่นลงกับพื้น

  “ อย่าทำหน้าเศร้าอย่างนั่นสิคะพี่ หนูไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย "

ผมอุ้มเธอแล้วนั่งลงกับพื้นกอดเธอเอาไว้ในอก น้ำตาของผมไหลออกมาโดยที่ผมเองก็ไม่รู้ตัว มันคงจะเป็นเพราะภาพที่ผมเห็นเธอในตอนนี้ มันเป็นภาพของเด็กสาวตัวเล็กๆ ที่กำลังฝืนยิ้มให้กับผม แววตาที่เคยสดใสของเธอกลับกลายเป็นแววตาของคนที่กำลังจะหมดลมหายใจ แผลที่ถูกฟันบนร่างกายของเธอมันยาวตั้งแต่ไหล่ของเธอไปจนถึงเอว พื้นรอบตัวของผมถูกย้อมไปด้วยสีแดงมันเป็นเพราะเลือดที่ไหลออกจากบาดแผลบนตัวของเธอ น้ำที่ไหลออกจากใบหน้าของเด็กสาว ผมไม่รู้ว่ามันคือน้ำฝนหรือน้ำตา ผมรู้แต่เพียงตอนนี้ผมไม่อยากที่จะปล่อยตัวเธอออกจากอกของผมเลย

   “ พี่ดีใจเหลือเกิน พี่คิดว่าจะไม่ได้เจอเธออีกแล้ว "

  “ พี่คะ สีผมของพี่เปลี่ยนไปรึเปล่า หนูมองไม่ค่อยชัดเลย "

เธอค่อยๆเอามือยกผ้าคลุมบนหัวของผมออก

  “ พี่ดูผอมลงไปเยอะเลยนะ
ตอนที่หนูไม่อยู่ พี่คงจะต้องทำอาหารกินเองสินะคะ คงไม่ได้กินแต่ของดีๆแน่เลย ฝีมือของพี่ยิ่งไม่ได้เรื่องอยู่ด้วย “

เธอเอามือเล็กๆของเธอแตะที่ใบหน้าและมองผมด้วยสายตาที่อ่อนโยน

   “ พี่คะ หนูมีอะไรจะให้ พี่ ...ยื่นมือมาหน่อยสิคะ "

เธอหยิบอะไรสักอย่างจากตรงคอของเธอ ใส่ไว้ในมือของผม มันเป็นยางไม้สีขาวใสรูปทรงคล้ายเขี้ยวของหมูป่า ข้างในมีผีเสื้อสีดำ ที่ถูกห่อหุ่มด้วยยางไม้อีกที

  “ หนูไปเจอมันแถวๆบ้านของเรา หนูเห็นว่ามันสวยดีหนูเลยคิดที่จะให้มันกับพี่ เป็นของขวัญที่พี่คอยปกป้องและดูแลหนูมาตลอด
มันแย่จริงๆเลยนะคะ ที่ต้องให้พี่ในสภาพแบบนี้ "

  “ แค่กๆ!! "

ฮันน่าปากของเธอมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด ผมตกใจตัวของผมสั่นไปหมด

  “ เธอไม่ต้องพูดอะไรแล้วฮันน่าพี่จะพาเธอไปรักษา "

  “ อย่า..เล..ยคะพี่ ทิ้..งหนูไว้แล้..วรี..บ ห..นี ไปเถอะ นะ..คะ .......ก่อ ..นที่..จะ..ไป
หนู.. อยา.. จะ.. บอ..ก กับ พี่ ว่า..หนูรัก.พี่ที่สุ.ด...เล..ยนะ.....คะ "

ตาของเธอค่อยๆปิดลง มือเธอที่แตะบนใบหน้าของผมล่วงลงสู่พื้น ภาพของฮันน่าที่บอกรักผมครั้งสุดท้าย ผมจะไม่มีทางลืมมันเลย
เธอเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวที่ผมมีอยู่ คนที่ผมรักที่สุดตอนนี้เธอได้จากผมไปแล้ว ผมได้แต่นั้งร้องไห้ ซบอกบนร่างไร้วิญญาณของเธอ

  “ ฮันน่า  พี่จะไม่มีวันลืมเธอเด็ดขาด ...น้อง“สุดที่รัก”ของพี่ "

  “ แกอำลาน้องแกเสร็จรึยังวะ ข้ารอจนจะเบื่อแล้วนะเนี่ย!! "

ผมวางร่างไร้วิญญาณของฮันน่าลงกับพื้นที่มีแต่กองเลือดของเธออย่างเบาๆ และกำเขี้ยวยางไม้ที่เธอให้กับผมไว้อย่างแน่น
ความรู้สึกของผมตอนนี้มันปนกันไปหมด ความรู้สึกเสียใจที่ต้องเสียฮันน่าไปมันถูกย้อมไปด้วยความเครียดแค้น สมองของผมว่างเปล่า ผมไม่อยากนึกอะไรอีกแล้ว




[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://ppantip.com/topic/38029017 บทนำ
https://ppantip.com/topic/38031656 บทที่1 จุดเริ่มต้น
https://ppantip.com/topic/38035255 บทที่2 ตื่นจากฝัน
https://ppantip.com/topic/38043992 บทที่3 เผชิญหน้าอีกครั้ง
https://ppantip.com/topic/38050110 บทที่4 เมืองกราสแลน