“ พี่คะ ตื่นได้แล้วจะนอนไปถึงไหน อาหารเช้าจะเย็นหมดแล้วนะ "

เสียงหวานๆที่ผมคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี มันเป็นเสียงที่อบอุ่นและรู้สึกสบายใจทุกครั้งเมื่อได้ยินเสียงของเธอ

“ ฮันน่า !!!?? ฮันน่าจริงๆใช่ไหม พี่นึกว่าเธอ....อะ ไม่มีอะไร "

“ ก็หนูสิคะ จะใครละเรามีกันอยู่แค่สองคนนะคะ เอ๊ะ
หรือว่าพี่แอบไปเจอสาวที่ไหนมาใช่ไหม?? "

“ ว่าแต่พี่รีบลุกมาเถอะคะ เช้ามากแล้วอาหารจะเย็นหมด "

ผมทำตัวไม่ถูกได้แค่ยิ้มใส่เธอ กลิ่นอาหารเช้าของฮันน่ามันหอมจนชวนให้ท้องผมร้องไม่หยุด ผมรีบเดินไปที่โต๊ะอาหารทันที อาหารเช้าของฮันน่าเธอมักจะจัดวางอาหารของเธอให้สวยงามทุกครั้งที่เธอทำ มันทั้งหอมและดูหน้ากินจนบางครั้งผมไม่อยากจะกินมันเลย

“ หืม อาหารฝีมือเธอยังอร่อยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะเนี้ย "

“ ฮะ ฮ่า ฝีมือหนูสุดยอดที่สุดอยู่แล้ว "

เราสองคนกินอาหารไปพลางคุยเล่นกันไปพลาง ในบรรยากาศยามเช้า มันทำให้ผมมีความสุขมาก

“ พี่คะ !! "

“ อะไรหรอ ฮันน่า "

ผมเงยหน้าขึ้นไปมองเธอเพราะสงสัยที่เธอเรียก

  “ ฮันน่า…..!! "

ปากของฮันน่ามีเลือดออกอย่างมาก ตรงหน้าอกของเธอมีดาบขนาดใหญ่ที่ผมรู้สึกเหมือนเคยเห็นที่ไหนแทงทะลุออกมา
พร้อมกับเงาดำๆที่อยู่ข้างหลังของเธอ มันกำลังยิ้มและมองมาที่ผม รอยยิ้มของมันหน้ารังเกียจจนทำผมแทบจะอ้วก

“ หนูรักพี่นะคะ "

“แกจะทำอะไรฮันน่า ไอ้สารเลว "

มันหัวเราะด้วยความสะใจ แล้วค่อยๆดึงดาบออกจากตัวของฮันน่า ดาบหลุดออกจากตัวของฮันน่าทำให้เธอฟุบลงไปกับโต๊ะ  ผมรีบลุกจากเก้าอี้เพื่อที่จะวิ่งไปคว้าตัวเธอ แต่ไม่ว่าจะวิ่งเท่าไหร่ก็วิ่งไม่ถึงตัวของเธอสักที ผมพยามที่จะคว้าแขนของเธอแต่พยามเท่าไหร่ก็เอื้อมไม่ถึง เงาสีดำอุ้มตัวเธอเดินไกลออกห่างจากผมไปเรื่อย ๆ ผมพยามที่จะวิ่งให้ถึงเธออย่างสุดกำลังขาของผม ภาพของฮันน่าค่อยๆจางหายไป ภาพต่างๆเริ่มเบลอจนมองไม่เห็นอะไรนอกจากความมืด

“ ฮันน่า...!! "

ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา รู้สึกเหงื่อและน้ำตาของผมมันไหลชุ่มไปทั้งตัว ภาพที่ผมเห็นมันเหมือนจริงเกินไปที่จะเป็นเพียงแค่ฝัน ผมรู้สึกสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะผมจำได้แค่ผมต่อสู้กับเจ้ายักษ์นั้นแล้วสลบไป ผมนั่งปะติดปะต่อเรื่องราวต่างๆอยู่สักพักใหญ่ ๆ เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้อยู่สักพัก

“ พี่ต้องช่วยเธอให้ได้ฮันน่า พี่สัญญา "

“ จ๊อก... "

ว่าแต่ผมคงต้องหาอะไรกินก่อนที่จะไปช่วยเธอ มันไม่ชินเลยกับการที่ตื่นขึ้นมาผมมักจะได้กลิ่นอาหารเช้าของฮันน่า และเสียงหวานๆของเธอที่คอยปลุกผมในตอนเช้า แต่มันคงไม่มีช่วงเวลานั้นอีกถ้าผมยังช่วยเธอไม่สำเร็จ
ผมเดินตรงไปที่ลำธารในป่าที่ผมใช้อาบน้ำเป็นประจำ มันอุดมสมบูรณ์ไปด้วยปลาและน้ำสะอาด

“ อะไรกันเนี้ย "

ผมอุทานขึ้นมาเพราะตกใจที่ร่างกายของผมเปลี่ยนไป ผมบนหัวมันยาวลงมาถึงไหล่และมีสีดำครึ่งนึง จากตอนแรกที่มันเป็นสีขาว ครึ่งนึงของร่างกายฝั่งขวามีรอยอักขระแปลก ๆ  ผมไม่รู้ว่ามันเขียนว่าอะไร แต่มีสิ่งเดียวที่ยังเหมือนเดิมนั้นคือรอยกรงเล็บแผลเป็นบนใบหน้าของผม
ผมเลิกสนใจสิ่งแปลกปลอมต่างๆบนร่างกาย แล้วลงลำธารไปหาปลาเพื่อที่จะได้เดินทางต่อ
“ฮันน่าเธออย่าเพิ่งเป็นอะไรนะพี่ต้องไปช่วยเธอให้ได้

“แกร็ก...แกร็ก "

เสียงดังมาจากอีกฟากของลำธาร มันเป็นภาพที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี ผมไม่เคยลืมร่างกายดำทมิฬเของมันได้เลย...




[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://ppantip.com/topic/38029017 บทนำ
https://ppantip.com/topic/38031656 บทที่1 จุดเริ่มต้น