เนื่องจาก เรื่องราว คำเล่าลือแต่โบราณกาลเกี่ยวกับความเป็นไปของชาวนครโซดอม และโกโมร่าห์ เต็มไปด้วยเรื่องที่เกี่ยวกับความประพฤติอันผิดศีลธรรมในเรื่องเพศเป็นอันมาก จนเมืองถูกขนานนามว่า "เมืองคนบาป" ดังนั้น สิ่งต่างๆที่คนในเมืองนี้ประพฤติ ผู้เขียนไม่อาจจะหลบเลี่ยงไม่กล่าวถึงได้ จำเป็นต้องบรรยายเพื่อให้เรื่องดำเนินไปได้อย่างสมเหตุสมผลของความเป็น "เมืองคนบาป" ดังกล่าว ดังนั้น ฉากต่างๆซึ่งไปในแนวติดเรท (18 บวก) จึงจำเป็นต้องมี!

อย่างไรก็ตาม ผู้เขียนพยายามที่จะไม่บรรยายแบบ "ลงลึกในรายละเอียด" แต่บรรยายแบบผิวเผินที่สุดเท่าที่จะสามารถทำได้ ภายใต้เงื่อนไขว่าจะไม่ทำให้เรื่องต้องสะดุด ตัวอย่างเช่น การมีเพศสัมพันธ์ จะไม่บรรยายว่า ทำท่าอะไรอย่างไร ซึ่งนั่นเป็นเรทเอ็กซ์ขั้นสุด ผู้อ่านจะไม่ได้เห็นฉากแบบนั้น!

สรุปแล้วคือ พยายามเขียนให้ SOFT ที่สุด...ครับผม

ขอเชิญทุกท่าน พบกับ "หลงกาล" ตอนที่ 39 ภาค "โซดอม เมืองคนบาป ตอนที่ 3" ต่อไปได้เลยครับ


ก่อนหน้านั้น.....

หลังจากแอนดี้ปลีกตัวออกจากกลุ่มคนชาวเมืองโซดอมซึ่งกำลังพากัปตันวันชนะและคณะไปขึ้นรถม้าเพื่อไปยังบ้านพักของเจ้าเมือง เขาก็รีบไปสืบเสาะหาที่อยู่ของมหาเศรษฐีนาเชอร์ ซึ่งสถาพรถูกนำตัวไปแล้วก่อนหน้านี้หลังจากการประมูลที่ศาลาว่าการของเจ้าเมืองเสร็จสิ้นลง

แอนดี้ทำการติดต่อสอบถามชาวเมืองหลายคนซึ่งได้เห็นขบวนรถม้าของมหาเศรษฐีนาเชอร์กำลังเดินทางกลับ จนได้ทราบสถานที่ตั้งของบ้านพักอันเป็นคฤหาสถ์หลังใหญ่ของนาเชอร์ และตามไปถึงที่ คฤหาสถ์หลังนั้นมีสองชั้น ก่อสร้างด้วยหิน ประตูหน้าต่างปิดหมดทุกบานแล้วเนื่องจากเป็นเวลากลางคืน มีแสงไฟจากประทีปตามจุดต่างๆเช่นเสาหิน และตามระเบียงห่างกันเป็นระยะๆ รอบคฤหาสถ์ ไม่มียามเฝ้า เพราะบ้านเมืองนี้ รวมทั้งที่โกโมร่าห์ด้วย ไม่มีขโมยหรือโจรผู้ร้าย สิ่งเดียวที่พวกเขาสนใจคือการเสพสวาท นอกนั้นการทำมาหากินก็เป็นไปตามปกติ คนยากจนในเมืองก็มิใช่ถึงขั้นยากจนข้นแค้น ทุกคนพอเลี้ยงชีพได้ ดังนั้นความยากจนมิใช่ปัญหาของพวกเขา หากแต่คือปัญหาว่า จะหาคู่ใหม่ๆ มาเสพสนองกามารมณ์อันไม่มีวันเต็มของพวกเขาได้ที่ไหนและอย่างไรต่างหาก การปลดปล่อยราคะนั้นมีกันทุกวันคืน ไม่มีวันหยุด!

แอนดี้เหาะมาทางอากาศ แล้วลงบนหลังคาคฤหาสถ์โดยพยายามให้เงียบที่สุด จากนั้นหมอบลง พยายามเงี่ยหูฟังเสียงจากภายในคฤหาสถ์ โดยขยายความถี่แห่งการได้ยินให้มากขึ้น สแกนหาเสียงของสถาพรว่าจะอยู่ ณ จุดไหน พร้อมกับเปิดระบบ "อินฟาเรด เอ็กซเรย์ อายส์" เพื่อให้มองทะลุผ่านวัตถุได้ และจับรังสีความร้อนจากร่างกายของมนุษย์ได้ด้วย

และเขาก็ได้ยินเสียงของสถาพร กับพบว่า ดอกเตอร์หนุ่มอยู่ในที่ๆลึกลงไปมาก เป็นห้องใต้ดินนั่นเอง มันอยู่บริเวณทิศเหนือของคฤหาสถ์ ซึ่งมีหอสังเกตการณ์อยู่ใกล้ๆกับปล่องไฟที่สูงขึ้นไปจากหลังคาอีกประมาณช่วงตัวคน

แอนดี้ขยับตัวไปยังปล่องไฟนั้น แล้วเอาสองมือเกาะขอบปล่องไฟเหนี่ยวตัวขึ้นไปชะโงกดู เห็นว่าปล่องไฟนั้นกว้างพอที่จะส่งตัวเเองลงไปข้างล่างได้ เขาเหลียวซ้ายแลขวา มองไปตามท้องถนน เมื่อไม่เห็นผู้คนสัญจรผ่านไปมา จึงปล่อยพลังไอพ่นจากฝ่ามือฝ่าเท้าลอยตัวขึ้นไปเหนือปล่องไฟ แล้วหย่อนตัวลงไปข้างล่าง มันลึกลงไปถึงชั้นใต้ดิน มองเห็นช่องสี่เหลี่ยมใหญ่หน้าเตาผิงซึ่งเปิดอยู่ เขาค่อยๆลดความเร็วลง เปิดระบบพรางตัว แล้วลงมาเหยียบบนพื้นภายในเตาผิงอย่างเงียบกริบ มองออกไปนอกเตาผิง มีคนอยู่ข้างในนั้นห้าคน จึงก้มลงลอดออกมาจากช่องสี่เหลี่ยมหน้าเตาผิงโดยไม่มีใครมองเห็น จากนั้นตรงไปที่ประตูทางออกจากห้องนั้น ระบบเอ็กซเรย์อินฟาเรดทำให้เขามองเห็นว่าสถาพรอยู่ในห้องที่สาม ถัดจากสองห้องซึ่งอยู่ใกล้ๆห้องที่ตนเพิ่งออกมา

แอนดี้เดินไปจนถึงหน้าห้องที่สามซึ่งประตูปิดอยู่ ต่างจากห้องอื่นๆซึ่งเปิดประตูไว้และมีคนเดินเข้าออกเป็นระยะๆ และคนที่อยู่ในแต่ละห้องก็มั่วกันอยู่เต็ม เขาหยุดยืนอยู่หน้าประตู ฟังเสียงคนภายในห้อง...มีสองคน คนหนึ่งคือสถาพร อีกคนหนึ่งคือมหาเศรษฐีนาเชอร์ และเมื่อใช้อินฟาเรดเอ็กซเรย์อายส์มองทะลุเข้าไป ก็เห็นร่างของสถาพรในสภาพเปลือยเปล่าถูกจับนอนคว่ำมัดข้อมือและข้อเท้าติดกับหัวเตียงและขาเตียง และร่างของนาเชอร์ยืนอยู่ข้างๆเตียงและกำลังถอดเสื้อผ้าอยู่

สถาพรร้องวิงวอน ซึ่งแน่ละ! นาเชอร์ฟังไม่ออกว่าเขาพูดว่าอะไร

"ปล่อยผมเถิด ได้โปรด! อย่าทำอะไรผม อย่านะ!" ดอกเตอร์หนุ่มเหลียวหน้ามาดูมหาเศรษฐีแห่งเมืองโซดอมซึ่งท่อนบนเปลือยแล้ว เหลือแต่ท่อนล่าง

"หนุ่มสถาพรเอ๋ย....เจ้าจะะดิ้นรนไปไยเล่า..." นาเชอร์กล่าวและยิ้มร่า มองเขาด้วยสายตาหื่นกระหาย "เกิดมาทั้งที มันก็ต้องเสพสวาทกันทุกแบบ กับบุรุษด้วยกันบ้าง กับสตรีบ้างควบคู่กันไป จึงจะนับว่าเป็นชายชาตรีที่สมบูรณ์!! และยามเสพกับบุรุษเหมือนกันกับตนเอง ก็ต้องทำหน้าที่ทั้งสองอย่าง!! เจ้าไม่เคย ข้ารู้....และข้า จะสอนบทเรียนแรกให้เจ้าเอง ครั้งแรกมันอาจจะเจ็บหน่อย! แต่เมื่อผ่านไปสักสามสี่ครั้ง เจ้าจะพึงพอใจแน่! และเมื่อเจ้าพึงพอใจแล้ว เจ้าจะไม่อยากจากเมืองนี้ไปไหนโดยเด็ดขาดทีเดียว!!" พูดจบก็ถอดผ้าท่อนล่างชั้นนอกออก เหลือแต่ผ้าชั้นในซึ่งเป็นปราการด่านสุดท้าย!

"อย่านะ! อย่าทำกับผมอย่างนั้น!!" สถาพรแหกปากดังขึ้น

"เฮ่อ..." นาเชอร์ถอนหายใจ "เห็นที ข้าคงต้องกรอกโอสถกล่อมอารมณ์ ผสมด้วยโอสถกระสันสวาทให้แก่เจ้าเสียแล้ว มิฉะนั้น เจ้าคงร้องโวยวายไม่ยอมหยุด ทำให้ข้าเสียอารมณ์ขณะเสพเป็นแน่...รอสักครู่เถิดนะ ข้าขอไปปรุงโอสถทิพย์ให้เจ้าสักหน่อยหนึ่งก่อน"

นาเชอร์กลับหลังหัน เดินไปยังห้องอีกห้องหนึ่งซึ่งเป็นห้องเก็บยาอยู่ภายในห้องนั้นเอง

แอนดี้ซึ่งยืนอยู่หน้าประตู ลองผลักบานประตูดู

"แอดดด........."

ประตูมิได้ใส่สลักข้างใน เขาจึงเข้าไปในห้องโดยยังเปิดระบบอำพรางตัวอยู่ แล้วเดินไปที่หัวเตียง เอ่ยขึ้นเบาๆ

"คุณสถาพร..."

ดอกเตอร์หนุ่มสะดุ้งเฮือก เหลียวมองซ้ายทีขวาทีก็ไม่เห็นมีใคร แต่เสียงเรียกเขานั้น ฟังดูคุ้นๆ

"ใครวะ ?" เขาแหกปากร้องถาม แล้วก็มีมือที่มองไม่เห็นมาปิดปากเขาไว้ ตามด้วยเสียงกระซิบข้างหู

"อย่าเสียงดังสิครับ นี่ผมเอง แอนดี้!"

สถาพรตื่นเต้นสุดขีด มองเห็นความหวังที่จะหนีออกไปแล้ว!

แอนดี้กระซิบบอก "คุณพูดเบาๆ กระซิบตอบผมเบาๆนะครับ พยักหน้าตอบก่อน แล้วผมจะเอามือออกจากปากคุณ"

สถาพรพยักหน้า แอนดี้จึงเอามือออก

"นาย พรางตัวอยู่หรือ แอนดี้ ?" ดอกเตอร์หนุ่มกระซิบถาม

"ใช่ครับ"

"แล้ว มาถึงนี่ได้ไง ?"  

คำตอบที่ได้รับ ทำให้เขาถึงกับอึ้ง

"เจ้านายวันชนะ สั่งให้ผมมาช่วยคุณครับ"

"วันชนะเหรอ ?"

"ใช่ครับ"

สถาพรรู้สึกจุกในลำคอ วินาทีนั้นเขามีสีหน้าสลด แต่แล้วก็รีบปรับสีหน้าตายแล้วบอกกับลูกน้องผู้ซื่อสัตย์ที่สุดของเพื่อนเก่า

"แอนดี้ นายช่วยแก้มัดให้ฉันเร็ว ก่อนที่ไอ้คนนั้นจะกลับมา"

"ครับ" แอนดี้พยักหน้า แล้วบอกเงื่อนไข "แต่...คุณต้องสัญญากับผมก่อน"

"สัญญาอะไร ว่ามาเลยแอนดี้!"

"สัญญาว่า ถ้าผมช่วยคุณออกไป และกลับไปพบเจ้านายผมแล้ว คุณต้องทำดีกับทุกคน หากคุณทำอะไรไม่ดีกับใครอีก ผมจะฆ่าคุณ!!" แอนดี้กล่าวและจ้องตาเขาเขม็ง

"ฉันสัญญา แอนดี้!" สถาพรรีบรับปากทันทีโดยไม่ต้องคิดอะไร นอกจากว่านาทีนี้ขอให้หนีออกไปจากที่นี่ให้ได้เสียก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลัง!

"โอเคครับ" แอนดี้กระซิบตอบ แล้วปล่อยใบมีดยาวงอกออกจากหลังมือขวา ตัดเชือกที่มัดข้อมือข้อเท้าดอกเตอร์หนุ่มกับหัวเตียงและขาเตียงออก

สถาพรรีบลุกขึ้นยืน มองหาชุดของตัวเองที่เคยใส่ แต่ไม่เจอ มีแต่เสื้อผ้าของนาเชอร์กองอยู่บนพื้น จึงรีบคว้าเสื้อผ้าเหล่านั้นมาสวมใส่ ขณะเดียวกัน นาเชอร์ก็ถือขวด "โอสถทิพย์" ซึ่งปรุงเสร็จสดๆร้อนๆ ออกมาจากห้องเก็บยาพอดี!

"อ๊ะ!! เจ้าหนุ่ม! ใครมาปลดพันธนาการให้แก่เจ้า ?" นาเชอร์ร้องถามเสียงดังและถือขวดยาปรี่เข้ามาหาสถาพร แต่ถูกมือที่มองไม่เห็นของแอนดี้ผลักล้มหงายหลังตึงบนพื้น

แอนดี้รวบเอวของสถาพรไว้แล้วบอก "ไปกันเถอะครับ"

"เดี๋ยวก่อนแอนดี้!" สถาพรร้องห้าม "ปล่อยฉันก่อน แป๊บนึง"

"คุณจะทำอะไรครับ ?" แอนดี้ถามด้วยความสงสัย

"เอาเถิดน่ะ! ไม่ต้องถาม ปล่อยฉันแป๊บเดียวไม่กี่วินาทีหรอก!"

"ก็ได้ครับ ไวหน่อยนะครับ" แอนดี้ปล่อยแขนที่โอบเอวเขาออก สถาพรรีบเข้าไปหานาเชอร์และแย่งชิงขวดยาของเขามาจากมือ จากนั้นรีบบอก "พาฉันออกไปเลยเดี๋ยวนี้ แอนดี้!"

แอนดี้มองหน้าดอกเตอร์หนุ่มอย่างระแวง แต่เพราะความที่ต้องรีบไม่มีเวลาแล้วเพราะนาเชอร์ลุกขึ้นมายืนและปรี่เข้ามาหาสถาพรอีก จึงรวบเอวเขาไว้ด้วยแขนซ้ายแล้วรีบพาเขาออกไปจากประตู แล้วอุ้มเขาขึ้นมา วิ่งกลับไปยังห้องที่มีเตาผิงอย่างรวดเร็ว ชนเข้ากับคนสี่ห้าคนในห้องนั้นกระเด็นไปตามๆกัน พอไปถึงหน้าเตาผิงจึงปล่อยสถาพรลงแล้วบอก "คุณลอดเข้าไปในช่องเตาผิงก่อนเดี๋ยวผมตามเข้าไปครับ!"

สถาพรลอดเข้าไปในช่องเตาผิงตามที่แอนดี้บอกแล้วยืนรออยู่ แหงนหน้ามองขึ้นไปข้างบนปล่องไฟอันสูงลิบ แล้วกลับมามองข้างหน้าเตาผิง ยังคงไม่เห็นตัวแอนดี้

"นายอยู่ไหน แอนดี้ ?" เขาร้องถามขณะมองออกไปนอกเตาผิงพลางเก็บขวดยานั้นไว้ในอกเสื้อ

"ผมมาแล้ว" เสียงแอนดี้ตอบอยู่ใกล้ๆตัว แล้วแอนดี้ก็ปิดระบบพรางตัว ปรากฏกายให้เขาเห็น แล้วอุ้มเขาไว้ในอ้อมแขนอันทรงพลังอีกครั้ง จากนั้นจึงปล่อยไอพ่นออกจากฝ่าเท้าทั้งสอง พาสถาพรเหาะลอดปล่องไฟขึ้นไปข้างบนจนพ้นจากปากปล่องไฟ แล้วเหาะไปยังทิศทางเทือกเขาซิดดิมซึ่งเป็นบริเวณที่ยาน The Fugitive จอดอยู่

กำลังเหาะมาถึงกลางทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ สถาพรก็ร้องบอก "แอนดี้ ปล่อยฉันลงไปข้างล่างก่อน"

"ทำไมครับ ?"

"ปวดฉี่ว่ะ! เร็ว! ลงไปข้างล่างกันก่อน"

"โอเคครับ" แอนดี้ตอบตกลง แล้วลดความเร็วลง ค่อยๆ ลงสู่พื้นหญ้าเบื้องล่าง เหยียบพื้นแล้วจึงปล่อยสถาพรลง

"รอแป๊บนะ แอนดี้" เขาหันมาบอก ก่อนจะหันหลังให้แอนดี้แล้วทำการ "ยิงกระต่าย"

"ตามสบายครับ คุณสถาพร" แอนดี้ตอบโดยไม่มอง หันไปมองทางอื่น

ไกลออกไปลิบๆ ทางทิศใต้ แอนดี้มองเห็นคนสี่คนกำลังวิ่งมาทางที่เขาและสถาพรยืนอยู่อย่างรีบเร่ง และเมื่อใช้สายตาในระบบ "ซูมอิน" มองไกลออกไปอีก จึงเห็นว่า สี่คนนั้น มีผู้ชายหนึ่งคน ผู้หญิงสามคน และมีชาวเมืองจำนวนหนึ่งกำลังวิ่งไล่กวดติดตามทั้งสี่คนนั้น โดยคนทั้งสองกลุ่มมีระยะห่างกันประมาณห้าร้อยเมตร

คำสั่งหนึ่งซึ่งแอนดี้ได้รับมาจากกัปตันวันชนะ หลังจากที่สร้างเขาเสร็จแล้วในอดีตคือ ต้องช่วยเหลือคนที่กำลังเดือดร้อน มีทีท่าว่ากำลังจะได้รับอันตรายจากผู้อื่น...แอนดี้ประเมินสถานการณ์ที่กำลังมองเห็น และตัดสินได้ว่า บุคคลทั้ง 4 เหล่านั้นกำลังวิ่งหนีกลุ่มคนซึ่งกำลังไล่ตามมาข้างหลัง และคนเหล่านั้นเป็นอันตรายต่อทั้งสี่คน แอนดี้จึงหันไปบอกกับเพื่อนเก่าของเจ้านาย

"คุณวันชนะครับ คุณรอผมอยู่ตรงนี้นะครับ อย่าไปไหน เดี๋ยวผมมา! มีภารกิจต้องทำด่วนครับ!" ว่าแล้วก็หันกลับไปยังทิศทางที่ทั้งสี่คนนั้นกำลังวิ่งมาแล้วออกวิ่งไปหาพวกเขาทันที

"เฮ้ย! แอนดี้ เดี๋ยว!! จะไปไหนวะน่ะ !!!" สถาพรร้องตะโกนถามขณะกำลังสวมเสื้อผ้าให้กระชับตัวหลังจากปลดเบาแล้ว

"รออยู่ตรงนั้นแหละครับไม่ต้องตามมา เดี๋ยวผมกลับมาไม่ต้องห่วง!" แอนดี้หมุนคอกลับหลัง หันหน้ามาตะโกนตอบขณะที่กำลังวิ่งไปข้างหน้า แล้วก็หมุนคอกลับไปอย่างเก่า!

"บ้าเอ๊ยย อะไรของมันวะ ??" สถาพรบ่นอุบ มองไปอีกทีแอนดี้ก็พ้นไปจากสายตาแล้ว

"เอาวะ! รอก็รอ...ยังไงก็จะได้กลับไปหาวันชนะกับพวกแน่นอนอยู่แล้ว" เขาพูดกับตัวเอง แล้วเดินห่างออกมาจากจุดที่ตนเองปลดทุกข์เบาประมาณร้อยเมตร ทรุดตัวลงนั่งพักบนพื้นหญ้า หยิบขวดยาที่แย่งมาจากมือของมหาเศรษฐีนาเชอร์มามองดู แล้วกล่าวออกมาอย่างลำพองใจ

"ยัยเล็ก...ยัยจอย...แล้วก็ เมียของวันชนะ...กูจะเอาใครก่อนดีว้า...เอายัยเล็กก่อนละกัน อวบอั๋นน่าฟัดว่ะ !! ฮ่ะฮ่ะฮ่ะฮ่ะฮ่ะ!!!"

แล้วดอกเตอร์หนุ่มผู้มีสำนึกเพียงน้อยนิดก็เอนกายลงนอนบนพื้นหญ้าอย่างสบายอารมณ์

(มีต่อครับ)