เราชอบนึกถึงความตายบ่อยๆ คิดเสมอว่าพรุ่งนี้อาจจะตายก็ได้ คนเราต้องตายแน่ เราจะพลัดพรากกับคนที่เรารักเมื่อไหร่ก็ได้ นั่งพิมๆอยู่นี่อาจฟ้าถล่มหลังคาปลิวพายุพัดเราตายก็ได้ มันตายได้ทุกเมื่อจริงๆและเราๆจะไม่มีวันรู้เลย

คิดแบบนี้เลยไม่อยากจะประมาท อยากจะลองเจริญ​มรณานุสติ​ซะเลย แต่ก็เจริญมรมรณานุสติ​ไม่เปน ทำได้แค่เพียงสมุมตว่าอีก1นาทีเราอาจจะตาย เราต้องทำจิตให้ว่าง อย่าไปยึดอะไร แต่เราก็ไม่ได้คิดตลอดเวลา เราจะคิดเมื่อนึกถึงความตายขึ้นมาเท่านั้น แต่ก้อคิดบ่อยๆน่าจะเกินคนปรกติ

เราชอบจินตนาการว่าถ้าจะตาย จิตจะเปนยังไง คงย้อนกลับไปสิ่งที่พะวงอยู่เองโดยอัตโนมัติ​และควบคุมไม่ได้ เหมือนที่อ่านๆเจอบางคนเล่าว่าจิตไปยึดถึงเรื่องนั้นนี้ทำให้เข้าสู้ภพนั้นนี้ แสดงว่าต้องฝึกจิตอยู่เสมอเพื่อให้ควบคุมได้ใช่ไหมคะ ทุกวันนี้เราเลยฝึกปล่อยจิต แต่ก้อทำได้ไม่ดีนัก เช่นเรามีสมบัติ มีของหวง เราชอบคิดถึงของพวกนี้แล้วคิดว่าถ้าเราตายเราจะยังไง ก้อจะสรุปว่างั้นช่างมัน ตายก่อจบ ตอนนี้มีหวงเปนธรรมดาเพราะยังต้องใช้งานมัน หวงของเราคือระวังรักษา​ให้ดีอย่าให้พังมันจะลำบากซ่อม คนอื่นจะชอบทำพังเลยหวงเพราะเบื่อซ่อม เดี๋ยว​นี้เรา้ลยไม่ชอบของแพง ของดูแลยาก ไม่อยากเลี้ยงสัตว์​มากมายมองว่าทุกสิ่งคือภาระ ไม่อยากมีความรัก แต่ก้อห้ามไม่ได้ เลยทำได้แค่อย่ามีเพิ่ม อย่ามีลูก และเตรียมตัวตายอยู่ทุกวัน

นึกถึงความตายแบบบ้านๆ คือมั่วๆไป ก่อนนอนก้อลองสมมุตว่าถ้าตายวิญญาณ​ออกจากร่างเราควรทำจิตแบบไหนให้ไปภพภูมิ​ดีๆ เรา้เปนคนขี้โมโห ก้พยายามนึกถึงตอนทำบุญ​แล้วอิ่มเอมเข้าไว้เวลาตระหนักถึงความตาย เพื่อเพิ่มความชื่นใจให้จิต แบบนี้ถูกไหมคะ

บางที เราโมโหไรอยู่ รึคิดจิง พอฉุกคิดถึงความตายขึ้นมา เลยทำให้จางลงง่าย โยนทิ้งๆไปบ้าง แต่ก้อไม่สลายไปง่ายๆหรอก เพียงแต่กลัวถ้าตายขึ้นมาจิตจะเกาะที่ความโกรธ​แต่ปัญหา​คือไม่ค่อยจะนึกถึงความตายบ่อยขนาดนั้นโดยเฉพาะเวลาโกรธ​

สิ่งที่เราทำ​อยู่​ถือว่าใกล้เคียงกับการเจริญมรณานุสติ​ไหมคะ รึว่าเราควรทำยังไงบ้างให้ดีกว่านี้ แต่เราเริ่มคิดบ่อยๆขึ้นๆ จนมันแย่ที่เรามักจะพูดถึงความตายตลอดเวลาเหมือนเปนเรื่องปรกติ เหมือนไม่กลัวความตายไปแล้ว กับพ่อแม่ก้อจะคิดเสมอว่าเดี๋ยว​ก็​ต้องตายจากกัน ตายแล้วไม่ได้ทุกข์​ขนาดนั้นมั้ง ก้ไม่รู้​เหมือนกัน
แต่สำหรับเราความตายไม่น่ากลัวเเลย กลัวไม่ได้ทำจิตให้ดีก่อนตาย กลัวหมดโอกาสมากกว่า กลัวคิดถึง ถ้าเตรียมใจก้อจะกลัวน้อยลง แต่เหมือนทุกวันนี้ย่ามใจไปรึเปล่าไม่รุ้ ซึ่งเมื่อวันนึงความตายมาถึงจริงๆ อาจเปนตัวเรา คนที่เรารรัก เราก็ไม่รู้​ว่าจะเสียใจมากไหม เรากลัวว่าที่เราทำอยู่มันผิด เหมือนพวกไม่เหนโลงศพไม่หลั่งน้ำตารึเปล่า ขนาดลองจินตนาการความตายของพ่อแม่ที่เรารัก เราก้อเฉยๆนิดหน่อย คิดว่าคงเศร้า แต่มันบอกไม่ถูก​คือวันนึงเจอเข้าจริงๆเราอาจสุดทนรึเปล่า อาจเปนหนักกว่าคนอื่นไหมเพราะเราผูกพันกับพ่อแม่มากๆ เราเลยมักพูดรึทำไรเผื่อให้พ่อแม่สบายใจหายห่วงพร้อมจากกันไม่ต้องมาห่วงเรา เรียกว่าพูดเกร่นล่วงหน้าแต่เขารำคานว่าเราชอบพูดมากเกิน

คือตอนนี้เรารู้สึกเหมือนเราคิดมากไปจนจิตผิดปรกติรึเปล่า ไม่เหมือนมนุษย์​มนาคนอื่น แบบกล้าพูดเรื่องตายง่าย เหมือนกล้าล้อเล่นไม่กลัวมัน  พูดกับพ่อแม่บ่อยๆว่าเดี๋ยว​ก็ตายแล้วจะเอาอะไรกันนักหนา คือบางทีเบื่อเรื่องวุ่นวายก้อตัดจบแบบนิ แต่คนอื่นเขาจะระคายหูกัน แลเราผิดไปไหมที่มีท่าทีไม่ยี่หระขนาดนี คือมันผิดใช่ไหคะ ควรปรับแก้ยังไงดี บับรู้สึกเหมือนใจด้านชาต่อความตายขึ้นมาทุกวันว่ามันไม่น่ากลัว ความหมดโอกาสตะหากที่น่ากลัวค่ะ

อยากเจริญ​มรณานุสติ​แบบถูกต้องช่วยแนะนำด้วยนะคะ