คิดไม่ออกว่าต้องทำยังไงแล้วค่ะ ตอนนี้เหนื่อยและเครียดมากจนตัวเองจะเป็นประสาทแล้ว
คือ คุณพ่อเกษียณราชการมา 2 ปีแล้ว ตอนนี้วันๆ จ้องแต่โทรศัพท์มือถือ ติดไลน์ เล่นแต่เกมส์ พาไปเดินเที่ยวไปทานข้าวก็สนใจแต่มือถือ
พอเราบอกให้ระวังอย่าใช้ตอนเดินก็โกรธ พอหนักเข้าเราไม่พูดด้วยก็ว่าลูกไม่ใส่ใจ
ส่วนคุณแม่ก็อีกแบบ เป็นคนที่พูดมาก แต่พูดแบบไม่คิด อยากพูดอะไรก็พูดขึ้นมาอย่างงั้น พูดเสียงดังด้วย ที่หนักสุดคือถ้าอยากได้หรืออยากให้ทำอะไร
ก็จะใช้วิธีพูดไม่หยุด พูดวนๆ ซ้ำๆ ถ้าไม่ทำให้หรือทำให้ไม่ได้ดั่งใจ ก็จะประชดกระแทกของโครมคราม
บางทีก็ทำในที่สาธารณะ เราอายคนเค้าแบบสุดๆ นึกถึงภาพเด็กอยากได้ของเล่นแล้วลงไปนอนดิ้น
แม่เราพฤติกรรมคล้ายๆ แบบนั้นเรย พอเราทนไม่ไหวพูดกลับไปก็ว่าเราเป็นลูกไม่ดี

หลายครั้งเรากลับจากทำงานมาเหนื่อยๆ ก็มาเจอคนในบ้านเป็นอย่างนี้ มันรู้สึกบั่นทอนกำลังใจมากค่ะ
เคยคิดอยากหนีไปอยู่ไหนไกลๆ แต่พอมาคิดถึงบุญคุณที่เค้าเลี้ยงเรามาก็ทำไม่ลงค่ะ
ตอนนี้ได้แต่ทน แต่ก็รู้สึกเหมือนว่าตัวเองนิสัยก้าวร้าวขึ้นเรื่อยๆ ค่ะ