ขอออกตัวว่าตัวผมเคยเข้าถึงความสุขจากสมาธิเพียงไม่กี่ครั้งในชีวิตตอนนี้ทำไม่ได้มา 2 ปีแล้ว

ครั้งที่ 1 เกิดขึ้นตอนอายุ 8 ขวบ เนื่องจากเพื่อนชวนให้ฝึกสมาธิ ตอนนั้นไม่รู้ว่าสมาธิ คือ อะไรรู้แต่เพียงว่า คือ การไม่คิดอะไรเลย จึงนั่งกำหนดตัดทุกความคิดที่เข้ามา คิดสิ่งใดก็หยุดคิด นั่งไปสักพักมันไม่มีความคิด มีแต่ความว่างเปล่า

ครั้งที่ 2 ตอนอายุ 20 เกิดจากการฝึกกสิณสีแดง ภาวนาสีแดงๆๆๆ พร้อมคิดถึงภาพพลอยสีแดง เมื่อจิตสงบพลอยแดงเปลี่ยนเป็นแก้วใสสว่าง

ครั้งที่ 3 ตอนอายุ 23 บวชครั้งแรก โดยการฝึกอานาปานสติ ควบคู่ภาวนา พุท โธ เมื่อจิตสงบจะทิ้งคำภาวนาพุท โธ ไปเอง จิตกำหนดดูลมหายใจ เห็นลมหายใจ ละเอียดลงเรื่อยๆ แล้วดับหายไป ตอนนั้นมีแต่จิตอุเบกขาอยู่ดวงเดียว ไม่มีความรู้สึกทางกายและลมหายใจใดๆ มีแต่ตัวรู้สักแต่ว่ารู้

ครั้งที่ 4 ตอนอายุ 27 นั่งภาวนาที่บ้าน โดยอานาปานสจิ เกิดอาการเหมือนครั้งที่ 3 ทุกประการแต่ครั้งนี้เมื่อลมหายใจดับสนิท จิตมันขยายใหญ่ หาที่สุดมิได้ ใช้ความเวิ้งว้างกว้างใหญ่สงบนิ่งนั้นเป็นอารมณ์ ตอนนั้นไม่อาจสัมผัสกายและใจ มีแต่ตัวรู้สักแค่ว่ารู้

ครั้งที่ 5 ตอนอายุ 29 บวชครั้งที่ 2 ใช้อานาปาณสติ เกิดอาการเหมือนครั้งที่ 3 แต่ครั้งนี้จิตเหมือนรอดผ่านรูเข็ม ไปอยู่ในห้วงความสงบ ที่ไม่มีทิศมีทาง ไม่ความกว้าง ยาวสูง เป็นความว่างเปล่ากับจิตที่เป็นอุเบกขา สว่าง ไสวดวงเดียว ในห้วงนั้นไม่มีลมหายใจและความคิดใดเข้ามาได้

ทุกครั้งเมื่อจิตออกจากสมาธิ เมื่อเริ่มรับรู้ถึงลมหายใจ จะรู้สึกว่าลมหายใจเหมือนน้ำพังเขื่อนพังเขื่อนเข้ามา แล้วความรู้สึกทางกายจึงปรากฏขึ้น ตามด้วยความสุขที่แผ่ซ่านไปทุกอณูของร่างกาย สุขแบบไม่เคยเจอสุขใดในโลกจะเสมอเท่าสุขนี้ อาการสุขนี้ทำให้ความเครียด ความทุกข์ใจหายหมด รู้สึกเป็นความอื่มเอิบใจ จิตมีกำลังใจสูงมาก สุขจนนอนไม่หลับ ไม่หิว ไม่ง่วง อาการสุขจะติดตัวไป 2-3 วันแล้วค่อยๆสลายไป
นี่หรือป่าวครับที่เรียกว่าบรมสุขจากสมาธิ