เรียนสอบถามนักปฏิบัติ ผมมีข้อสงสัยเกี่ยวกับสมาธิ ผมได้ปฏิบัติสมาธิ 2 แนวทางซึ่งมีผลปฏิบัติแตกต่างกัน คือ
1. การฝึกดูลมหายใจ กำกับด้วยภาวนาพุทธ โธ ตามแบบครูบารอาจารย์เมื่อจิตเป็นสมาธิ จะทิ้งภาวนา พุทธ โธ ไปเอง เหลือแต่ลมหายใจ เมื่อจิตอยู่กับลมหายใจสักพักลมหายใจจะละเอียดจนดับสนิท ไม่สามารถสัมผัสถึงลมหายใจได้อีก เกิดเป็นดวงสว่าง ไสว (เกิดเองไม่ได้กำหนด) เกิดผู้รู้ สักแต่ว่ารู้ตั้งอยู่ภายใน จิตสงบเป็นอุเบกขา ไม่สุข ไม่ทุกข์ อยู่ภายใน
2. การฝึกแบบตัดทุกความคิด ไม่กำหนดลมหายใจ ใช้กำหนดจิตมีแต่ความว่างเปล่า เมื่อจิตมีความคิดใช้สติรู้ทัน หยุดทุกความคิดโดยทันที แม้แต่ตัวรู้ ตัวหยุดก็ตัด เหลือแต่ความว่างเปล่า สักพักความคิดจะค่อยๆหายไป จนหมดลง จิตเป็นสมาธิ ลมหายใจแผ่วเบาจนไม่สามารถสัมผัสได้อีก ไม่มีตัวรู้ ไม่มีที่ตั้งของจิต ไม่มีดวงสว่าง ไสว มีแต่ความว่างเปล่า เวิ้งว้าง สุดลูกหูลูก กว้างใหญ่ไม่มีประมาณ ไม่มีที่ตั้งของจิต ต้องใช้ความว่างเปล่า เวิ้งว้างมืดสนิทเป็นอารมณ์ จิตเป็นอุเบกขา ไม่สุข ไม่ทุกข์
ทั้งสองแบบให้ความสงบ ลึกทั้งคู่ เมื่อจิตเป็นสมาธิไม่สามารถออกมาสู่ความปกติได้ง่าย ต้องใช้เวลาระยะหนึ่ง ทำไมผมนั่งสมาธิได้ 2 ชม. ประจำ นั่งน้อยกว่านี้จิตไม่อยากออก มากกว่านี้จิตอยากจะออก จะออกเองอัตโนมัติเมื่อครบ 2 ชม.
แบบไหนเป็นวิธีที่ถูก สมควรปฏิบัติวิธีไหนต่อครับ
3. ทำไมผมไม่สามารถเดินภูมิวิปัสนาได้เลยแม้พยายามแล้ว จิตไม่อยากพิจารณา เพราะผมยังมีความปราถนาพระพุทธภูมิที่แรงกล้า จึงไม่สามารถเดินวิปัสนาได้ใช่หรือไม่
เมื่อจิตเป็นสมาธิรวมเป็นหนึ่งอยู่ภายในหรือเวิ้งว้างกว้างใหญ่ไม่มีประมาณ???
1. การฝึกดูลมหายใจ กำกับด้วยภาวนาพุทธ โธ ตามแบบครูบารอาจารย์เมื่อจิตเป็นสมาธิ จะทิ้งภาวนา พุทธ โธ ไปเอง เหลือแต่ลมหายใจ เมื่อจิตอยู่กับลมหายใจสักพักลมหายใจจะละเอียดจนดับสนิท ไม่สามารถสัมผัสถึงลมหายใจได้อีก เกิดเป็นดวงสว่าง ไสว (เกิดเองไม่ได้กำหนด) เกิดผู้รู้ สักแต่ว่ารู้ตั้งอยู่ภายใน จิตสงบเป็นอุเบกขา ไม่สุข ไม่ทุกข์ อยู่ภายใน
2. การฝึกแบบตัดทุกความคิด ไม่กำหนดลมหายใจ ใช้กำหนดจิตมีแต่ความว่างเปล่า เมื่อจิตมีความคิดใช้สติรู้ทัน หยุดทุกความคิดโดยทันที แม้แต่ตัวรู้ ตัวหยุดก็ตัด เหลือแต่ความว่างเปล่า สักพักความคิดจะค่อยๆหายไป จนหมดลง จิตเป็นสมาธิ ลมหายใจแผ่วเบาจนไม่สามารถสัมผัสได้อีก ไม่มีตัวรู้ ไม่มีที่ตั้งของจิต ไม่มีดวงสว่าง ไสว มีแต่ความว่างเปล่า เวิ้งว้าง สุดลูกหูลูก กว้างใหญ่ไม่มีประมาณ ไม่มีที่ตั้งของจิต ต้องใช้ความว่างเปล่า เวิ้งว้างมืดสนิทเป็นอารมณ์ จิตเป็นอุเบกขา ไม่สุข ไม่ทุกข์
ทั้งสองแบบให้ความสงบ ลึกทั้งคู่ เมื่อจิตเป็นสมาธิไม่สามารถออกมาสู่ความปกติได้ง่าย ต้องใช้เวลาระยะหนึ่ง ทำไมผมนั่งสมาธิได้ 2 ชม. ประจำ นั่งน้อยกว่านี้จิตไม่อยากออก มากกว่านี้จิตอยากจะออก จะออกเองอัตโนมัติเมื่อครบ 2 ชม.
แบบไหนเป็นวิธีที่ถูก สมควรปฏิบัติวิธีไหนต่อครับ
3. ทำไมผมไม่สามารถเดินภูมิวิปัสนาได้เลยแม้พยายามแล้ว จิตไม่อยากพิจารณา เพราะผมยังมีความปราถนาพระพุทธภูมิที่แรงกล้า จึงไม่สามารถเดินวิปัสนาได้ใช่หรือไม่