“ป้าบูแล  กูมีปลากับอาหารทะเลมาฝากเยอะเลย”

บูงอเอ่ยคำ  เมื่อก้าวเดินมาหยุดตรงหน้าหญิงมอแกนสูงวัย

“หนนี้ -ึงได้ปลาได้เงินมาเยอะไหม”

บูแลเอ่ยคำถามกับหญิงสาวอย่างคนชิดเชื้อ  ขณะที่เด็กชายลางิผละจากตัวหญิงสาว  เดินเข้ามากอดเอวของหญิงมอแกนสูงวัยแทน

“ปีนี้โชคดีหน่อย  ปลาที่ทะเลฝั่งนอกชุกเหลือเกิน”

บูงอบอกเล่าอย่างยิ้มแย้ม   มองลางิที่กำลังโอบกอดแม่ของมันอย่างสุขใจ

“ตอน -ึงไม่อยู่เดือนก่อน  ไอ้ลางิมันป่วยหนัก  ดีนะที่พ่อผีปอซอช่วยทำพิธีปัดรังควานพวกผีร้าย  ไม่งั้นป่านนี้มันคงได้เป็นผีด้วยอีกคน”

บูแลบอกเล่าถึงทุกข์สุขของเหตุการณ์ในยามที่หญิงสาวออกล่องทะเลไกล

บูงอทำหน้างุนงง  จ้องมองลางิอย่างไม่น่าเชื่อ  ทั้งสองป้าหลานระหว่างหญิงสูงวัยและหญิงสาว  ยังคงพูดคุยกันถึงเรื่องราวเหล่านั้นเหล่านี้อีกชั่วครู่ใหญ่  และมีชาวบ้านมอแกนบางคนที่คุ้นเคยเข้ามาร่วมพูดคุยด้วย  จนสักพักกลุ่มคณะพัฒนาพื้นที่เดินกลับออกมาตรงหน้าหาดอีกครั้ง   หลังจากเดินสำรวจดูพื้นที่บางส่วนของเกาะจนเรียบร้อย

เสียงพูดคุยของบูงอหยุดชะงัก  เมื่อเหลียวไปเห็นกลุ่มคณะพัฒนาพื้นที่  สายตาของหล่อนที่จ้องมองคนกลุ่มนั้น   กำลังก้าวเดินเข้ามาใกล้ๆ  เต็มไปด้วยความสงสัยขุ่นมัว

“พวกจากฝั่งเมือง  เห็นว่าจะมาพัฒนาความเจริญให้พวกเรา”          

ป้าบูแลบอกกล่าว  เมื่อเห็นทีท่าจ้องมองอย่างสงสัยของบูงอ

“แล้วใครยอมให้พวกมันขึ้นมาบนนี้”

ขึ้นชื่อว่าคนฝั่งเมือง  ใจทั้งใจของบูงอไม่เคยมีไมตรีให้ด้วยเลย

“กูเอง”

เสียงของซายอดังขึ้น  ขัดคำสนทนาของป้าหลาน  บูงอหันขวับไปมองเจ้าของเสียงนั้น  เพราะหล่อนไม่คิดสนใจเขามาตั้งแต่แรก  ไม่คิดจะยุ่งเกี่ยวด้วยไม่ว่าเรื่องราวไหนๆ  และก่อนจะมีคำสนทนาต่อกันมากกว่านี้  หญิงสาวกลับเลี่ยงที่จะพูดจาต่อ  หล่อนหันไปบอกผู้เป็นป้าอย่างขึงขัง

“กูจะกลับไปที่เรือนก่อน  มาลางิ  -ึงไปกับกู”

ยิปซีสาวเอ่ยคำชักชวนเด็กน้อย  คนที่หล่อนไว้ใจที่สุดคนหนึ่งในเกาะนี้  และเด็กน้อยลางิก็ว่าตามแต่โดยง่าย  เรือนของหล่อนอยู่ตรงท้ายหมู่บ้านติดพื้นที่ป่า  อันเป็นเส้นทางที่จะไปยังเชิงเขา


บูงอเดินตรงไปข้างหน้ายังหมู่ทิวต้นมะพร้าวน้อยใหญ่

และสวนกับกลุ่มคณะพัฒนาพื้นที่ตรงกลางทาง  


การเดินดุ่ยๆของยิปซีสาวเกือบสวนชนกับพวกเขา  หากแต่ต่างฝ่ายต่างเอี้ยวตัวหลบทัน  และเมื่อเอี้ยวตัวได้พ้น  บูงอก็หยุดชะงัก  ค่อยๆหันมามองคนฝั่งเมืองทั้งกลุ่ม  ในขณะที่คณะทั้งหมดก็หยุดชะงัก  ต่างค่อยๆเอี้ยวหันมามองยิปซีสาวด้วยเช่นกัน

ตาสบตาสบประสาน..

ระหว่างสายตาขุ่นมัวของบูงอ  กับสายตาเป็นมิตรของคุณดุจเดือน  สายตาที่แสดงออกซึ่งความขัดแย้ง  จ้องมองกันและกันอยู่ชั่วครู่  สักพัก..บูงอตัดสินใจหันหลังให้  ก่อนพาตัวเองและเด็กชายลางิเดินหายลับเข้าไปในดงมะพร้าวกว้างใหญ่ตรงหน้า

คณะพัฒนาพื้นที่  ซึ่งนำโดยนายอำเภอน้ำนิ่งละความสนใจจากมอแกนสาว  ท่าทางไม่เป็นมิตรของหล่อน  เหมือนติดอยู่ในใจดุจเดือนมากกว่าใครๆ  คงเพราะหล่อนเป็นคนอ่อนไหว  จึงรับความรู้สึกต่างๆได้ง่ายและจำนาน....



อ่านต่อในครั้งหน้า

หุบเขาแสงจันทร์ / ตรีวิทย์ นฤดม

สำนักพิมพ์บ้านทะเลล้อม 2008