เมื่อหลุดออกมาจากอุโมงค์เล็กๆ ทั้งบูงอและซานัมก็ยืนอยู่บนแผ่นดินเวิ้งว้างที่มีสุสานคนตาย  ทั้งสองรีบเดินไปยังแผ่นผาข้างหน้าอีกชั้น และแทรกตัวไปตามทางเดินแคบๆ  เพื่อออกสู่หน้าผาภายนอกตรงเวิ้งน้ำทะเลอันถูกโอบล้อมด้วยขุนผาอีกชั้น

แผ่นผาแห่งขุนเขาโอบล้อม..

เรียงตัวกันเป็นเหมือนวงกลมสามวง

มีเพียงที่ว่างแทรกตรงกลางแคบๆ    

ให้พอหลุดตัวเข้าไปได้ในแต่ละวงเขา

คือธรรมชาติรังสรรค์ แต่ก็ช่างเหมือนความฝัน..

เพราะหากมองจากที่สูง  ขุนเขาทั้งหมด

มันเหมือนเส้นวงกลมสามวง เรียงต่อกัน

ขุนเขาวงแรก  เป็นพื้นที่ราบเต็มไปด้วยไม้ป่า

ขุนเขาวงที่สอง นอกจากไม้ป่าแล้ว

..ยังมีแอ่งทะเลสาบน้ำจืดอันกว้างใหญ่

และขุนเขาวงสุดท้าย  เป็นผืนน้ำทะเลสีฟ้า..

เมื่อก้าวมาหยุดยืนอยู่ในหุบเขาวงสุดท้าย  สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าเป็นไปตามที่พ่อใหญ่มาดีนะบอกกล่าว  ร่องรอยการต่อสู้  รอยเลือดที่แห้งติดหน้าผาและโขดหินบางก้อน  สะท้อนใจบูงอนัก  เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนวาน  มันเกิดจากน้ำมือของใคร

“กูจะต้องรู้ให้ได้  ว่าใครมันฆ่าพ่อกูกับอีบีแต”

หญิงสาวจ้องมองรอยเลือดแห้งกรังติดอยู่ตามหน้าผา  และมีบางรอยติดอยู่ตามเพชรดิบ  แสงสะท้อนสีทองของพระอาทิตย์ยามบ่าย  แม้จะส่องแสงกระทบเพชรดิบที่เกาะกระจายอยู่ทั่วแผ่นผาใหญ่  เป็นแสงแวบวับกระจ่างแจ่มไปทั่วอาณาบริเวณ แต่ก็ไม่อาจลบความทุกข์เศร้าในใจของหญิงสาวได้เลยสักน้อย

ซานัมกวาดสายตาไปทั่วขุนเขาโอบล้อม

เหมือนต้องการสำรวจหาอะไรบางอย่าง  สายตาเปลี่ยนจากจับจ้องแผ่นผา  เริ่มกวาดมองตามพื้นทรายด้านล่าง  แล้วพลันสายตาของเขา  ก็พบสายสร้อยสีเงินคุ้นๆฝังจมอยู่ในพื้นทราย  หัวใจของซานัมเต้นรัวในบัดดล..  แต่แล้วในชั่ววินาที  เขารีบใช้เท้ากวาดทรายทับสร้อยสีเงินเส้นนั้นไว้จนจมมิด

เป็นจังหวะเดียวกับที่บูงอกำลังค่อยๆหันหน้ามา   “มีอะไรเหรอ..”

สีหน้าตระหนกตื่นน้อยๆ  และท่าทีบางอย่างของซานัม  ทำให้หญิงสาวเหมือนไม่เข้าใจ

“เออ..”

ซานัมพยายามกลบเกลื่อนความตระหนกตื่น

“เปล่า.. ไม่มีอะไรหรอก”

หากแล้วความเศร้าใจที่ประดังประเด  ก็ทำให้บูงอกลับไม่ได้สนใจท่าทีของชายคนรักต่อ   เพราะยังมีเรื่องราวที่ทำให้หล่อนต้องครุ่นคิด  คนที่ฆ่าพ่อกับพี่สาวของหล่อน  มันต้องการอะไร  แล้วทำไมการฆ่า  มันถึงเจาะจงเกิดขึ้นที่ตรงนี้..



สักพักเมื่อพอแน่ใจเค้าลางบางอย่าง  

ทั้งสองจึงเดินทางกลับเข้าไปหมู่บ้าน  และแยกย้ายกลับเรือนตัวเอง  ซานัมมาส่งบูงอถึงหน้าเรือน  เมื่อคนรักหนุ่มของหล่อนเดินลับตาไปแล้ว  บูงอจึงกลับเข้าเรือนไป

แสงอาทิตย์ยามบ่ายยังคงเจิดจ้า

แต่จิตใจของซานัม  สับสนและร้อนแรงยิ่งกว่า

ร่างคล้อยหลังของซานัม  แอบย้อนเดินกลับมาดูจนแน่ใจว่าบูงอกลับเข้าไปอยู่ในเรือนแล้วจริงๆ  จากนั้นเขาจึงรีบบ่ายหน้ามุ่งตรงกลับไปที่หน้าผาเพชรอีกครั้ง....

                      

เมื่อย้อนกลับมาถึงหน้าผาเพชร  

ซานัมรีบเขี่ยทรายตรงจุดเดิม  ที่เขากลบสร้อยสีเงินเอาไว้เมื่อครู่  แต่เมื่อทั้งเขี่ย  ทั้งขุด  ทั้งค้น  ทั้งคุ้ย  เม็ดทรายจนทั่ว  กลับไม่พบ  ซานัมใจหายวาบ  กวาดสายตามองรอบหุบเขาโอบล้อมของหน้าผาเพชร  อย่างหวั่นตระหนก  สงสัย  สับสน  และหวาดกลัว

สายสร้อยสีเงิน.. เวลาเพียงไม่กี่นาที

มันหายจากที่ตรงนี้ไปได้อย่างไรกัน....  



อ่านต่อในครั้งหน้า

หุบเขาแสงจันทร์ / นฤดม

สำนักพิมพ์บ้านทะเลล้อม 2008



ความเดิม ตอนที่ 23 https://ppantip.com/topic/37552337