เช็คอาการตัวเองดูแล้วว่าไม่ได้เข้าค่ายโรคซึมเศร้า (มั้ง)
เรื่องของเรื่องคือตอนไม่ร้องไห้ก็ปกติดีทุกอย่าง  ไม่มีอาการของคนที่จะเป็นโรคซึมเศร้าเลย
แต่พอได้ร้องไห้ยิ่งรู้สึกแย่ รู้สึกเหนื่อย อยากตาย รู้สึกว่าการร้องไห้มันทรมาน ไม่เคยรู้สึกว่าการร้องไห้คือการระบายเลย ร้องแล้วหยุดไม่ได้ ร้องจนเผลอหลับไปเลย แต่พอไม่ร้องก็เครียด อึดอัด กดดันมาก เหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ทีคอ ร้องก็ทรมาน ไม่ร้องก็ทรมาน

เป็นคนร้องไห้ง่ายด้วยค่ะ กับบางเรื่องที่ไม่ได้น่าเศร้าก็ร้องเฉยเลย ตัวอย่างเช่นตอนคุยกับพ่อ ปรับความเข้าใจกันว่าต่างคนต่างชอบอะไรไม่ชอบอะไร เพราะทะเลาะกับพ่อบ่อย ตอนคุยกันตอนนั้นสถานการณ์ก็ปกติมาก คุยกันด้วยน้ำเสียงปกติ แต่พอเราพูดๆอยู่น้ำตาก็ไหล แล้วรู้สึกแย่ทันที ไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าใครด้วย ถึงจะเป็นพ่อก็ตาม ไม่อยากอ่อนแอต่อหน้าใคร
แต่เหนื่อยจังค่ะ เกลียดตัวเองที่ร้องไห้ง่ายมากถึงมากที่สุด ควบคุมตัวเองไม่ได้เลย เรื่องเล็กๆหรือเรื่องที่ไม่ได้น่าเศร้าเลยกลับร้องใหญ่โต เราพอเข้าใจว่า ณ ตอนนั้นคงมีอะไรกระทบครส.แย่ๆของเราที่มันฝังอยู่ในจิตใต้สำนึก แต่ยังไงก็ตาม ก็ควบคุมตัวเองไม่ได้นั่นแหละ ได้ร้องแล้วปล่อยโฮ เกลียดตัวเองที่อ่อนแอขนาดนี้ อยากตายไปเลยค่ะ

เรามีอาการทางจิตที่ไม่ใช่โรคซึมเศร้ารึเปล่า หรือกำลังจะเป็น หรือเริ่มเป็นแล้วแต่หลอกตัวเองว่าไม่ได้เป็น

ตั้งกระทู้เกือบเช้าแบบนี้เพราะเราไม่ไหวจริงๆค่ะ พึ่งร้องไห้มาเมื่อกี๊ ร้องจนปวดหัว น้ำตายังแห้งเป็นคราบเต็มหน้าอยู่เลย