เรื่องที่ 3 นี้ เป็นเรื่องของความรัก และความอดทน ผสมผสานด้วย คำมั่นสัญญา และความหวัง...
มาอ่านกันดูครับ...
แสงจากตอนเที่ยงวันที่ส่องตรงจากกลางศีรษะโดยไม่มีเมฆบดบัง ทำให้ความร้อนจากเปลวแดด เสมือนคมมีดกรีดเข้าไปในกล้ามเนื้อทุกส่วนที่สัมผัส และความร้อนจากแสงแดดที่แผดเผาพื้นจากเบื้องล่าง ระเหยขึ้นจากอุ้งฝ่าเท้าไปยังส่วนเบนของร่างกาย แต่เอ๋ กลับยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ไม่ขยับร่างกายแม้เพียงจะหาร่มเงา เพื่อลดความร้อนระอุนั้น
เอ๋ยืนมาตั้งแต่ 10.33 จนถึงเวลา 12.01 และเวลากำลังเคลื่อนไป ส่วนที่เหมือนจะหยุดนิ่งคือร่างของเขาที่ยืนพิงแท่งปูนที่กั้นรถกลางแสงแดด หลายคนสงสัยว่า เหตุใดชายหนุ่มผู้นี้ถึงยืนสงบนิ่งเหมือนหินผา แต่กลับไม่มีใครเข้าไปสอบถามว่าเพราะเหตุใดจึงทำเช่นนั้น
มีเพียงความคิดในสมองของเอ๋เท่านั้นที่ยังคงเคลื่อนไหวอยู่ มีภาพมากมายที่แจ่มชัดในความทรงจำ หลายสิ่งหลายอย่างที่ผ่านเข้ามา เอ๋จดจำได้ไม่หมดทุกสิ่ง แต่ในนั้น มีภาพของหญิงสาวที่อ่อนกว่าเขา 3 ปี ผมยาวประบ่า รูปร่างผอมบาง เอาแต่ใจเป็นบางครั้ง แต่เขามีความสุขเสมอ เมื่อมีเธออยู่เคียงข้าง
"ยังไม่สายไป ใช่ไหมตูน........ยังไม่สายใช่ไหม"
สองปีก่อน......เสียงหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความแง่งอนดังขึ้นใกล้ๆ
"ถ้า เอ๋ ยืนนิ่งๆ ตรงนี้จนถึงเวลาที่ตูนเลิกงาน แล้วตูนจะยกโทษให้"
เสียงชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยความทะเล้นในน้ำเสียงดังขึ้นทันทีที่เธอพูดจบ
"ตูน สัญญาแล้วนะ ถ้าเอ๋ยืนตรงนี้ไม่ไปไหน เราต้องคืนดีกัน"
หญิงสาวค้อนขวับ กระแทกเสียงกลับ
"ทำให้ได้ก่อนเถอะ"
ชายหนุ่ม กล่าวด้วยเสียงนุ่มนวลกลับมา
"คอยดูเถอะจ้า"
หญิงสาวสะบัดหน้าแล้วเดินจากไปอย่างแง่งอน ชายหนุ่มเกาศีรษะ ก่อนจะบ่นออกมากับตัวเอง
"ใครจะทำได้ แดดร้อนขนาดนี้ กลายเป็นปลาช่อนตากแห้งพอดี ยัยการ์ตูนจอมเพี้ยน"
เวลาพักเที่ยง ตูนลงมาจากสำนักงาน เธอมองมาที่เดิม ที่เธอแยกจากแฟนหนุ่มเพื่อมาทำงานในตอน 8.50 ในตอนนี้เวลา 12.07 ซึ่งปกติกว่าเธอจะลงมาช้ากว่านี้ เพราะเธอจะมัวโอ้เอ้ จะลงมาก็เกือบ 12.28 แต่ที่เธอลงมาในเวลานี้ ก็เพราะเธอจะมาดูว่า เอ๋ยืนอยู่ที่เดิมตามที่พูดหรือไม่ แล้วเธอก็พบแต่ความว่างเปล่า หญิงสาวถึงกับบ่นกระปอดกระแปดอย่างหัวเสีย
"คนโกหก ไหนบอกว่าจะยืนถึงเย็น แล้วต่อไปจะเชื่ออะไรได้ คนไม่มีความอดทน"
แล้วเสียงของชายหนุ่ม ก็ดังมาจากด้านหลัง
"ใครจะยืนนิ่งๆได้ พอดีตัวดำเป็นถ่าน แล้าถ้าเอ๋ตัวดำแล้ว ตูนจะรักหรือเปล่าน้า"
หญิงสาวหันหน้ากลับมา เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ความรัก คือความตั้งใจจริง ที่แสดงเจตนาจะทำให้คนรักเห็นว่า ผู้ชายคนนั้นรักเรามากแค่ไหนย่ะ"
ชายหนุ่มจึงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังกว่า
"ใครบอก ความรักคือความเห็นอกเห็นใจ ที่จะให้ความรักของทั้งสองยังคงอยู่ต่างหาก"
หญิงสาว กระแทกเสียง
"เอ๋"
ชายหนุ่ม ไม่กล้ากระแทกเสียงตาม แต่ใช้น้ำเสียงอ่อนโยนแทน
"ตูน เอ๋รักตูนนะ แต่เอ๋คงอดทนยืนตากแดดนิ่งๆ ไม่ได้แน่ๆ แต่เอ๋ก็รักตูนมาก ยกโทษให้เอ๋เถอะ"
หญิงสาวก้มหน้างุด ก่อนเงยหน้าขึ้น พร้อมกับเริ่มยิ้มออกมา เธอเขยิบเข้ามาใกล้ชายหนุ่ม แล้วเอ่ยออกมา
"อย่าทำแบบนี้อีกนะ ตูนไม่ชอบเลยเวลาที่เราทะเลาะกัน"
ชายหนุ่มยิ้มกว้าง แล้วเอ่ยออกมา
"เอ๋ ชอบนะที่ตูนให้อภัยเอ๋ทุกครั้ง ถึงตูนจะเสนอวิธีประหลาดๆ เพื่อให้ง้อ แต่สุดท้ายตูนก็ยกโทษให้เอ๋ ทั้งที่เอ๋ยังไม่ทำอะไรที่ตูนให้ทำเลย ก็เหมือนครั้งนี้ แต่ก็ไม่เหมือนซะทีเดียว"
เอ๋ ก้มลงคุกเข่า พร้อมล้วงเอาแหวนออกมาจากกระเป๋า
"แต่งงานกับเอ๋เถอะนะตูน เอ๋รักตูนมาก อยากใช้ชีวิตร่วมกับตูนตลอดชีวิต ดูแลกันตลอดไป"
หญิงสาวถึงกับตัวสั่นสะท้าน เป็นอาการที่เธอเคยบอกกับเพื่อนๆว่า ทำไมผู้หญิงที่ถูกขอแต่งงานต้อง ตัวสั่นและร้องไห้ แล้วตอนนี้เองเธอก็เป็นเช่นนั้น
ทั้งสองกอดกัน และแต่งงานกันในเวลาต่อมา
อีกสองปีต่อมา เอ๋มารอที่หน้าห้องคลอด
เด็กคลอดออกมาอย่างปลอดภัย แต่ตูนกลับอาการแย่ลง เพราะภาวะโลหิตไม่แข็งตัว ซึ่งอาการแบบนี้เกิดขึ้นน้อยมาก
เขาขอให้เพื่อนๆ ช่วยประชาสัมพันธ์ ขอรับบริจาคโลหิตจากหลายๆทาง จนตูนผ่านวิกฤตความเป็นความตายมาได้ แต่ตูนอยู่ในสภาพโลหิตไปเลี้ยงสมองไม่พอ จนเหมือนว่าอยู่ในอาการหลับลึก
แพทย์ผู้ที่ดูแลแจ้งว่า ภรรยาของเขาอาจต้องกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา จะหนึ่งเดือน หนึ่งปี หรือไม่ฟื้นอีกเลย เพราะอาการของผู้ป่วยแบบนี้บอกอาการให้ชัดเจนไม่ได้
เอ๋ก้มลงกราบนายแพทย์ เพื่อขอร้องให้ช่วยภรรยาฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง
นายแพทย์ถอนลมหายใจ ก่อนเอ่ยออกมาเพื่อเป็นกำลังใจและควรทำสิ่งใดต่อจากนี้
"คุณมีลูกที่ภรรยาคุณฝากไว้ คุณต้องเข้มแข็ง ไม่ใช่แค่ตัวคุณเอง แต่เพื่อคนที่ยังมีลมหายใจอยู่ทุกคน ผมไม่ได้บอกว่าคุณสิ้นหวัง ทุกอย่างในโลกเป็นไปได้เสมอ ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นได้เสมอ เพียงแต่คุณ ต้องเข้มแข็ง เท่านั้นเอง"
ระหว่างที่เอ๋นั่งดูอาการของตูนที่มีอาการดีขึ้น เพียงแต่ยังไม่ฟื้นขึ้นมาเท่านั้น เขามองใบหน้าที่สงบนิ่ง เลื่อนไปยังแหวนแต่งงานที่เธอสวมใส่ตลอด ตั้งแต่วันที่เขาขอแต่งงานจนถึงตอนนี้ แล้วเขาก็ฉุกคิดถึงคำพูดของภรรยาในวันที่เขาขอเธอแต่งงานขึ้นมาได้
'ความรัก คือความตั้งใจจริง ที่แสดงเจตนาทำให้คนรักเห็นว่า ผู้ชายคนนั้นรักเราจริงแค่ไหน'
เอ๋ ลุกขึ้นยืนใช้มือปาดน้ำตาออก แล้วก้มลงกระซิบข้างหูภรรยาอย่างแผ่วเบา
"ตูน ถึงเวลาที่เอ๋จะทำตามสัญญาให้ตูนสักที ไม่ต้องห่วงนะ เอ๋จะฝากให้แม่ดูแลเจ้าตัวเล็ก เมื่อ เอ๋ทำในสิ่งตั้งใจเรียบร้อย เอ๋จะกลับมาดูแลทุกคน เอ๋ขอสัญญา"
เพราะเอ๋ต้องขับรถจากโรงพยาบาลในตอนเวลา 8.17 มาถึงสำนักงานของตูนที่ทำงานในเวลา 10.12 กว่าจะจอดรถ และเดินมาที่จุดเดิมที่เคยให้สัญญากับภรรยา เขาจึงเริ่มยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหว ตั้งแต่เวลา 10.33 โดยที่ไม่ได้ดูนาฬิกาข้อมือของตน เอ๋ไม่คิดถึงจุดเริ่มต้นของเวลา เขาคิดแค่เพียงนับจากนี้จะยืนให้ถึงเวลาที่ตูนเลิกทำงานในตอนเย็น
ชายหนุ่มเชื่อมั่นพลังแห่งความรัก จะมอบพลังกายใจ ให้ทำสำเร็จตามที่ตนต้องการ และสิ่งนี้จะสะท้อนไปยังภรรยาสาว เอ๋หวังเพียงว่าจะเห็นตูนตื่นขึ้น เดินมาหาเขา แล้วกระซิบที่ข้างหูว่า
"เอ๋ ตูนยกโทษให้ เรากลับบ้านด้วยกันเถอะค่ะ"
สายตาของ เอ๋ มีประกายแห่งความสุข ท่ามกลางเปลวแดดที่สามารถแผดเผาทุกสิ่ง แต่ไม่สามารถเผาใจมั่นของเอ๋ ที่เป็นของตูน ให้มอดมลายไปได้
/// จบ ///
============== โดย ถุงมือ ค้างคาวเผือก ==============
รายชื่อให้เลือกตอบครับ
1. Na(นะ)
2. สวนดอก
3. WANG JIE
4. ส่องแสงตะวันฉาย
5. LUCKARD
6. ผีเสื้อสีดำ
7. เกสรผกา
8. เพ็ญพิชญา
9. peiNing
10. Lady Star 919
11. kasareev
12. KTHc
13. นลินมณี
14. ladylongleg สมาชิกหมายเลข 2326325
15. ยัยตัวร้ายมุกอันดา
16. สมาชิกหมายเลข 4103002
17. คีตมินทร์
18. ลายลิขิต
19. turtle_cheesecake
20. อิสิ
21. จอมยุทธนักสืบ
22. psycho_factory
23. Tantava
24. B-thirteen
25. ชายขอบคันนายาว
หมายเหตุ : ท่านใด ยังไม่ได้ส่งเรื่องให้กรรมการ
โปรดส่ง ภายในเวลา ไม่เกินวันที่ 16 พ.ย. พ้นจากนี้ ถือว่าสละสิทธิ์ หรือถอนตัวครับ
💖💧💦❤ ถุงมือนักเขียน เรื่องที่ 3 "ความรักคือหินผา" โดย "ถุงมือ ค้างคาวเผือก" ครับ 💖💧💦❤
เรื่องที่ 3 นี้ เป็นเรื่องของความรัก และความอดทน ผสมผสานด้วย คำมั่นสัญญา และความหวัง...
มาอ่านกันดูครับ...
แสงจากตอนเที่ยงวันที่ส่องตรงจากกลางศีรษะโดยไม่มีเมฆบดบัง ทำให้ความร้อนจากเปลวแดด เสมือนคมมีดกรีดเข้าไปในกล้ามเนื้อทุกส่วนที่สัมผัส และความร้อนจากแสงแดดที่แผดเผาพื้นจากเบื้องล่าง ระเหยขึ้นจากอุ้งฝ่าเท้าไปยังส่วนเบนของร่างกาย แต่เอ๋ กลับยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ไม่ขยับร่างกายแม้เพียงจะหาร่มเงา เพื่อลดความร้อนระอุนั้น
เอ๋ยืนมาตั้งแต่ 10.33 จนถึงเวลา 12.01 และเวลากำลังเคลื่อนไป ส่วนที่เหมือนจะหยุดนิ่งคือร่างของเขาที่ยืนพิงแท่งปูนที่กั้นรถกลางแสงแดด หลายคนสงสัยว่า เหตุใดชายหนุ่มผู้นี้ถึงยืนสงบนิ่งเหมือนหินผา แต่กลับไม่มีใครเข้าไปสอบถามว่าเพราะเหตุใดจึงทำเช่นนั้น
มีเพียงความคิดในสมองของเอ๋เท่านั้นที่ยังคงเคลื่อนไหวอยู่ มีภาพมากมายที่แจ่มชัดในความทรงจำ หลายสิ่งหลายอย่างที่ผ่านเข้ามา เอ๋จดจำได้ไม่หมดทุกสิ่ง แต่ในนั้น มีภาพของหญิงสาวที่อ่อนกว่าเขา 3 ปี ผมยาวประบ่า รูปร่างผอมบาง เอาแต่ใจเป็นบางครั้ง แต่เขามีความสุขเสมอ เมื่อมีเธออยู่เคียงข้าง
"ยังไม่สายไป ใช่ไหมตูน........ยังไม่สายใช่ไหม"
สองปีก่อน......เสียงหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความแง่งอนดังขึ้นใกล้ๆ
"ถ้า เอ๋ ยืนนิ่งๆ ตรงนี้จนถึงเวลาที่ตูนเลิกงาน แล้วตูนจะยกโทษให้"
เสียงชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยความทะเล้นในน้ำเสียงดังขึ้นทันทีที่เธอพูดจบ
"ตูน สัญญาแล้วนะ ถ้าเอ๋ยืนตรงนี้ไม่ไปไหน เราต้องคืนดีกัน"
หญิงสาวค้อนขวับ กระแทกเสียงกลับ
"ทำให้ได้ก่อนเถอะ"
ชายหนุ่ม กล่าวด้วยเสียงนุ่มนวลกลับมา
"คอยดูเถอะจ้า"
หญิงสาวสะบัดหน้าแล้วเดินจากไปอย่างแง่งอน ชายหนุ่มเกาศีรษะ ก่อนจะบ่นออกมากับตัวเอง
"ใครจะทำได้ แดดร้อนขนาดนี้ กลายเป็นปลาช่อนตากแห้งพอดี ยัยการ์ตูนจอมเพี้ยน"
เวลาพักเที่ยง ตูนลงมาจากสำนักงาน เธอมองมาที่เดิม ที่เธอแยกจากแฟนหนุ่มเพื่อมาทำงานในตอน 8.50 ในตอนนี้เวลา 12.07 ซึ่งปกติกว่าเธอจะลงมาช้ากว่านี้ เพราะเธอจะมัวโอ้เอ้ จะลงมาก็เกือบ 12.28 แต่ที่เธอลงมาในเวลานี้ ก็เพราะเธอจะมาดูว่า เอ๋ยืนอยู่ที่เดิมตามที่พูดหรือไม่ แล้วเธอก็พบแต่ความว่างเปล่า หญิงสาวถึงกับบ่นกระปอดกระแปดอย่างหัวเสีย
"คนโกหก ไหนบอกว่าจะยืนถึงเย็น แล้วต่อไปจะเชื่ออะไรได้ คนไม่มีความอดทน"
แล้วเสียงของชายหนุ่ม ก็ดังมาจากด้านหลัง
"ใครจะยืนนิ่งๆได้ พอดีตัวดำเป็นถ่าน แล้าถ้าเอ๋ตัวดำแล้ว ตูนจะรักหรือเปล่าน้า"
หญิงสาวหันหน้ากลับมา เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ความรัก คือความตั้งใจจริง ที่แสดงเจตนาจะทำให้คนรักเห็นว่า ผู้ชายคนนั้นรักเรามากแค่ไหนย่ะ"
ชายหนุ่มจึงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังกว่า
"ใครบอก ความรักคือความเห็นอกเห็นใจ ที่จะให้ความรักของทั้งสองยังคงอยู่ต่างหาก"
หญิงสาว กระแทกเสียง
"เอ๋"
ชายหนุ่ม ไม่กล้ากระแทกเสียงตาม แต่ใช้น้ำเสียงอ่อนโยนแทน
"ตูน เอ๋รักตูนนะ แต่เอ๋คงอดทนยืนตากแดดนิ่งๆ ไม่ได้แน่ๆ แต่เอ๋ก็รักตูนมาก ยกโทษให้เอ๋เถอะ"
หญิงสาวก้มหน้างุด ก่อนเงยหน้าขึ้น พร้อมกับเริ่มยิ้มออกมา เธอเขยิบเข้ามาใกล้ชายหนุ่ม แล้วเอ่ยออกมา
"อย่าทำแบบนี้อีกนะ ตูนไม่ชอบเลยเวลาที่เราทะเลาะกัน"
ชายหนุ่มยิ้มกว้าง แล้วเอ่ยออกมา
"เอ๋ ชอบนะที่ตูนให้อภัยเอ๋ทุกครั้ง ถึงตูนจะเสนอวิธีประหลาดๆ เพื่อให้ง้อ แต่สุดท้ายตูนก็ยกโทษให้เอ๋ ทั้งที่เอ๋ยังไม่ทำอะไรที่ตูนให้ทำเลย ก็เหมือนครั้งนี้ แต่ก็ไม่เหมือนซะทีเดียว"
เอ๋ ก้มลงคุกเข่า พร้อมล้วงเอาแหวนออกมาจากกระเป๋า
"แต่งงานกับเอ๋เถอะนะตูน เอ๋รักตูนมาก อยากใช้ชีวิตร่วมกับตูนตลอดชีวิต ดูแลกันตลอดไป"
หญิงสาวถึงกับตัวสั่นสะท้าน เป็นอาการที่เธอเคยบอกกับเพื่อนๆว่า ทำไมผู้หญิงที่ถูกขอแต่งงานต้อง ตัวสั่นและร้องไห้ แล้วตอนนี้เองเธอก็เป็นเช่นนั้น
ทั้งสองกอดกัน และแต่งงานกันในเวลาต่อมา
อีกสองปีต่อมา เอ๋มารอที่หน้าห้องคลอด
เด็กคลอดออกมาอย่างปลอดภัย แต่ตูนกลับอาการแย่ลง เพราะภาวะโลหิตไม่แข็งตัว ซึ่งอาการแบบนี้เกิดขึ้นน้อยมาก
เขาขอให้เพื่อนๆ ช่วยประชาสัมพันธ์ ขอรับบริจาคโลหิตจากหลายๆทาง จนตูนผ่านวิกฤตความเป็นความตายมาได้ แต่ตูนอยู่ในสภาพโลหิตไปเลี้ยงสมองไม่พอ จนเหมือนว่าอยู่ในอาการหลับลึก
แพทย์ผู้ที่ดูแลแจ้งว่า ภรรยาของเขาอาจต้องกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา จะหนึ่งเดือน หนึ่งปี หรือไม่ฟื้นอีกเลย เพราะอาการของผู้ป่วยแบบนี้บอกอาการให้ชัดเจนไม่ได้
เอ๋ก้มลงกราบนายแพทย์ เพื่อขอร้องให้ช่วยภรรยาฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง
นายแพทย์ถอนลมหายใจ ก่อนเอ่ยออกมาเพื่อเป็นกำลังใจและควรทำสิ่งใดต่อจากนี้
"คุณมีลูกที่ภรรยาคุณฝากไว้ คุณต้องเข้มแข็ง ไม่ใช่แค่ตัวคุณเอง แต่เพื่อคนที่ยังมีลมหายใจอยู่ทุกคน ผมไม่ได้บอกว่าคุณสิ้นหวัง ทุกอย่างในโลกเป็นไปได้เสมอ ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นได้เสมอ เพียงแต่คุณ ต้องเข้มแข็ง เท่านั้นเอง"
ระหว่างที่เอ๋นั่งดูอาการของตูนที่มีอาการดีขึ้น เพียงแต่ยังไม่ฟื้นขึ้นมาเท่านั้น เขามองใบหน้าที่สงบนิ่ง เลื่อนไปยังแหวนแต่งงานที่เธอสวมใส่ตลอด ตั้งแต่วันที่เขาขอแต่งงานจนถึงตอนนี้ แล้วเขาก็ฉุกคิดถึงคำพูดของภรรยาในวันที่เขาขอเธอแต่งงานขึ้นมาได้
'ความรัก คือความตั้งใจจริง ที่แสดงเจตนาทำให้คนรักเห็นว่า ผู้ชายคนนั้นรักเราจริงแค่ไหน'
เอ๋ ลุกขึ้นยืนใช้มือปาดน้ำตาออก แล้วก้มลงกระซิบข้างหูภรรยาอย่างแผ่วเบา
"ตูน ถึงเวลาที่เอ๋จะทำตามสัญญาให้ตูนสักที ไม่ต้องห่วงนะ เอ๋จะฝากให้แม่ดูแลเจ้าตัวเล็ก เมื่อ เอ๋ทำในสิ่งตั้งใจเรียบร้อย เอ๋จะกลับมาดูแลทุกคน เอ๋ขอสัญญา"
เพราะเอ๋ต้องขับรถจากโรงพยาบาลในตอนเวลา 8.17 มาถึงสำนักงานของตูนที่ทำงานในเวลา 10.12 กว่าจะจอดรถ และเดินมาที่จุดเดิมที่เคยให้สัญญากับภรรยา เขาจึงเริ่มยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหว ตั้งแต่เวลา 10.33 โดยที่ไม่ได้ดูนาฬิกาข้อมือของตน เอ๋ไม่คิดถึงจุดเริ่มต้นของเวลา เขาคิดแค่เพียงนับจากนี้จะยืนให้ถึงเวลาที่ตูนเลิกทำงานในตอนเย็น
ชายหนุ่มเชื่อมั่นพลังแห่งความรัก จะมอบพลังกายใจ ให้ทำสำเร็จตามที่ตนต้องการ และสิ่งนี้จะสะท้อนไปยังภรรยาสาว เอ๋หวังเพียงว่าจะเห็นตูนตื่นขึ้น เดินมาหาเขา แล้วกระซิบที่ข้างหูว่า
"เอ๋ ตูนยกโทษให้ เรากลับบ้านด้วยกันเถอะค่ะ"
สายตาของ เอ๋ มีประกายแห่งความสุข ท่ามกลางเปลวแดดที่สามารถแผดเผาทุกสิ่ง แต่ไม่สามารถเผาใจมั่นของเอ๋ ที่เป็นของตูน ให้มอดมลายไปได้
รายชื่อให้เลือกตอบครับ
1. Na(นะ)
2. สวนดอก
3. WANG JIE
4. ส่องแสงตะวันฉาย
5. LUCKARD
6. ผีเสื้อสีดำ
7. เกสรผกา
8. เพ็ญพิชญา
9. peiNing
10. Lady Star 919
11. kasareev
12. KTHc
13. นลินมณี
14. ladylongleg สมาชิกหมายเลข 2326325
15. ยัยตัวร้ายมุกอันดา
16. สมาชิกหมายเลข 4103002
17. คีตมินทร์
18. ลายลิขิต
19. turtle_cheesecake
20. อิสิ
21. จอมยุทธนักสืบ
22. psycho_factory
23. Tantava
24. B-thirteen
25. ชายขอบคันนายาว
หมายเหตุ : ท่านใด ยังไม่ได้ส่งเรื่องให้กรรมการ
โปรดส่ง ภายในเวลา ไม่เกินวันที่ 16 พ.ย. พ้นจากนี้ ถือว่าสละสิทธิ์ หรือถอนตัวครับ