[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ ตอนก่อนหน้า
https://ppantip.com/topic/36795162
https://ppantip.com/topic/36815263
https://ppantip.com/topic/36819926
https://ppantip.com/topic/36829151
https://ppantip.com/topic/36841457
https://ppantip.com/topic/36850268
https://ppantip.com/topic/36863915

เหยื่อ

โดย...ล. วิลิศมาหรา


เสียงฝีเท้าบอกว่ามีคนเข้ามาในห้องหลายคน เอมิลี่ยังคงนอนนิ่ง ปิดเปลือกตาลงแต่เงี่ยหูตั้งใจฟังเต็มที่ รู้สึกตัวคล้ายกำลังถูกจ้องมองจากทางด้านหลัง แขม่วท้องผ่อนลมหายใจแผ่วเบาราวกลัวคนข้างเตียงจะได้ยิน แต่ครั้นคิดได้ว่าตัวเองต้องแกล้งทำเป็นหลับ หญิงสาวก็พยายามหายใจเข้าออกให้เป็นจังหวะสม่ำเสมอ...อย่ากลัว เอมี่ เธอต้องมีสติ...เตือนตัวเองอย่างนั้นทั้งๆ หัวใจยังเต้นโครมคราม

เสียงห้าวต่ำของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น

“เธอเป็นไงบ้าง” เขาคงถามมาร์ธา ซึ่งก็ได้ยินหญิงชราตอบ

“ตื่นขึ้นมาฉันก็ให้กินมื้อเช้า ให้กินยา เสร็จแล้วก็พามาเข้านอน เธองุนงงจำเรื่องเมื่อวานไม่ได้ เธอถามฉัน...ฉันก็บอกไปตามนั้น สักพักก็หลับไป เธอจะหลับลึกเชียวล่ะ หลับเหมือนตาย กว่าจะตื่นก็บ่ายๆ เหมือนพอลนั่นแหละ”

“เธอจำได้ถึงไหน” ผู้ชายคนเดิมถามต่อ

“จำได้ว่าอยู่บ้านกับลูก กำลังพากันเตรียมตัวจะมาที่นี่ ความจำช่วงขับรถมาหายไปแล้ว”

สิ่งที่มาร์ธาบอกเป็นเรื่องโกหก หล่อนคงกำลังช่วยเธออยู่เป็นแน่ หญิงสาวยังจำได้ดีถึงตอนที่ตัวเองขับรถมากับลูก จำได้ว่าตัวเองขับรถเข้าเขตเมืองบัลคาลแล้ว การจราจรบนถนนคับคั่ง ลูกสาวเธอเอียงตัวพิงหน้าต่างรถหลับอยู่ข้างๆ แต่แล้วเธอก็โผล่มานอนอยู่บนเตียงในบ้านของคนปริศนากลุ่มนี้ได้อย่างน่าฉงน

“ไม่รู้จะเก็บหล่อนเอาไว้ทำไมให้เดือดร้อน ฉันไม่เข้าใจจีนเลยจริงๆ” เสียงแหลมเล็กกว่าของผู้ชายอีกคนดังสอดขึ้นห้วนๆ ฟังแล้วคุ้นหูมาก แต่นึกไม่ออกว่าเป็นเสียงใคร

“แค่เด็กผู้หญิงนั่นก็น่าจะพอ ส่วนพ่อกับแม่ ฉันว่า ‘เก็บกวาด’ เสียทีเดียวพร้อมกันตอนนี้เลยดีกว่า ปล่อยเอาไว้อีกหน่อยพวกคุณนั่นแหละจะลำบาก”

เก็บกวาด...เขาพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง เอมิลี่นอนตัวแข็ง ขนลุกเกรียวเมื่อนึกถึงความหมายของมัน พระเจ้าช่วยพวกเขาต้องการตัวลิซ่า ต้องการไปทำไม ผู้ชายคนนี้แนะนำให้เก็บลูกสาวเธอไว้ แต่อยากจะกำจัดเธอกับพอลทิ้ง

“อย่าแตะต้องเอมิลี่ จีนต้องการพวกเขาทั้งหมด เธอมีเหตุผลของเธอคุณก็รู้นี่ ว่าไงนะ ลำบากเหรอ...ฉันไม่ลำบากอะไรหรอกนายอำเภอ ฉันไม่เหมือนจีนกับชาวบ้านพวกนั้น”

“คุณห้ามอีกแล้วนะ มาร์ธา” เสียงผู้ชายคนแรกสวนขึ้นมา

“แต่คุณก็เก่ง รู้จักเอาตัวรอดไม่ให้ต้องถูกลงโทษได้ตลอด คราวก่อนกับพอล...ฉันนี่แทบจะปรบมือให้เลยนะ” น้ำเสียงติดประชดจนฟังออก

“อย่าพูดถึงเรื่องที่มันแล้วไปแล้วอีกเลยโรเบิร์ต ถึงยังไงฉันก็ยังยืนอยู่ตรงนี้ อยู่ที่นี่มาเป็นสิบปี ไม่ได้หนีหายไปไหน”

เอมิลี่ไม่รู้ว่าพวกเขาทั้งสามพูดเรื่องอะไรกัน แต่ก็พอจับความได้ว่า คนทั้งสามทำงานให้กับจีน และมาร์ธาไม่ค่อยจะลงรอยกับผู้ชายสองคนนี้เท่าไหร่ คนพวกนี้เมื่อเอ่ยถึงจีน น้ำเสียงดูเหมือนมีความยำเกรงอย่างเห็นได้ชัด หรือว่าผู้หญิงที่ชื่อจีนคนนี้จะไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา

“อย่าไปยุ่งกับแผนการของจีนเลยน่า ลองเธอคิดจะทำอะไรไม่มีใครขวางเธอได้หรอก มาพูดถึงเรื่องของคุณดีกว่า งานของคุณล่ะแม็ค คุณตามหาสองคนนั่นไปถึงไหนแล้ว ได้เบาะแสบ้างหรือยัง จีนคงต้องการคำตอบที่น่าพอใจจากคุณคืนนี้”

ได้ยินมาร์ธาย้อนถามกลับ เป็นคำถามที่เอมิลี่ซึ่งแกล้งนอนหลับแทบจะกลั้นใจฟัง

“แมรงเอ้ย...” เสียงสบถหยาบคายดังขึ้นจากคนที่มาร์ธาเรียกชื่อว่าแม็ค

“ยังหาไม่เจอน่ะซี ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าพวกเขาหายไปอย่างกับล่องหนแบบนี้ได้ยังไง ทั้งที่เป็นแค่คนป่วยกับเด็กผู้หญิงไม่มีทั้งเสื้อโค๊ดหรืออาหารกิน แถมหิมะยังตกอีก ให้ตายสิ ผมสงสัยว่าจะมีคนแอบช่วยเหลือสองคนนั่นอยู่”

แม็คตอบ เอมิลี่นอนใจสั่น เธอเองก็อยากรู้ใจแทบขาดว่าพอลกับลูกไปอยู่ที่ไหน ยิ่งได้ยินว่าพวกเขาไม่มีอาหารและน้ำดื่ม ไม่มีเสื้อผ้ากันหนาวท่ามกลางอากาศหนาวเย็นแบบนี้ก็ยิ่งเป็นห่วง หญิงสาวลอบกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ รอฟังว่ามาร์ธาจะตอบว่าอย่างไร หล่อนอาจจะถูกสงสัยเข้าให้เสียแล้ว ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นจริง เธอสามคนพ่อแม่ลูกเห็นท่าจะแย่

“ใครจะมาช่วยสองคนนั่น ที่นี่เป็นหมู่บ้านที่เกือบถูกตัดขาดออกจากโลกภายนอกมาตั้งนาน คุณพูดเหมือนไม่รู้จักที่นี่อย่างนั้นแหละ” มาร์ธาโต้อีก หล่อนควบคุมน้ำเสียงราบเรียบได้ดีเยี่ยม ไม่มีพิรุธให้จับสังเกตได้

“ก็อาจจะไม่ใช่คนภายนอก อาจเป็นพวกเรากันเองที่นี่ก็ได้” แม็คบอก น้ำเสียงฟังดูเย้ยๆ

“ตลกละ หากจีนทำไม่สำเร็จ พวกชาวบ้านก็คงไม่มีใครอยากให้สามคนนี้หลุดออกไปจากที่นี่ได้หรอก เพราะมันหมายถึงอันตรายต่อชีวิตของทุกคนในหมู่บ้านเลยทีเดียว”

มาร์ธาแย้งเสียงหนัก ซึ่งคนนอนนิ่งฟังยิ่งแตกตื่น เหงื่อซึมออกมาตามรูขุมขนจนตัวใต้ผ้านวมเปียกชุ่ม กัดฟันไว้ไม่ให้มันกระทบกันกึกกัก เอมิลี่พยายามคิดตาม อะไรที่ทำให้เธอสามคนเป็นอันตรายต่อคนพวกนี้กันนะ หรือว่าพวกเขาล้วนเสียสติ ก็คนปกติที่ไหนจะคิดอะไรแบบนี้ นี่เธอคงหลงเข้ามาในหมู่บ้านของคนบ้าเสียก็ไม่รู้

“ก็ไม่แน่ อย่างเจ้าเด็กแฝดคู่นั้นไง บ้านนั้นไม่ค่อยปลื้มกับสภาพของตัวเองนักนี่”

“พวกเควินกับเดวิดน่ะเหรอ เป็นไปไม่ได้ พวกเขาเป็นเด็กดีน่ารัก แอนนาสั่งสอนลูกชายได้ดี”

มาร์ธายังคอยค้าน หล่อนเอ่ยถึงชื่อที่เธอไม่คุ้นหูออกมาอีกชุด ซึ่งคงเป็นชื่อของคนในหมู่บ้านนี้

“ถึงคุณจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่เห็นทีฉันกับแม็คต้องลองไปเยี่ยมแอนนากับลูกๆ ดูหน่อยแล้ว”

เสียงต่ำๆของผู้ชายคนแรกเอ่ยขึ้นอีก เอมิลี่รู้สึกใจหาย จากน้ำเสียงฟังดูก็รู้ว่าคนพวกนี้คิดจะเป็นเค้นเอาความจริงกับแม่หม้ายและลูกของหล่อน ถึงแม้เธอจะไม่รู้จักคนที่แม็คกับโรเบิร์ตบอกว่าสงสัยและกำลังจะไปหา แต่ใครก็ตามที่อยู่ตรงข้ามกับผู้ชายสองคนนี้ เธอก็ขอสันนิษฐานเอาไว้ก่อนว่า พวกเขาน่าจะเป็นคนดี

“ไม่รอถามจีนก่อนเหรอโรเบิร์ต ฉันคิดว่าจีนน่าจะให้จับตาดูพวกเขาไว้มากกว่า เพราะถ้าพวกเขาให้ความช่วยเหลือสองคนนั่นจริง เดี๋ยวก็ต้องเผยพิรุธออกมาแน่ๆ ลำพังแค่แอนนากับลูกไม่มีปัญญาพาสองพ่อลูกนั่นหนีไปได้หรอก น่าจะยังมีคนอื่นอีก” มาร์ธาพูดโน้มน้าว เอมิลี่รู้ว่าหล่อนกำลังพยายามทัดทานผู้ชายสองคนนี้เอาไว้

“และแทนที่จะเที่ยวสงสัยแม่หม้ายกับลูกชายแฝดของเธอ คุณสองคนน่าจะออกไปตามหาคนหายในป่าอีกสักรอบนะ มันดูเข้าท่ากว่ามาก จีนก็คงต้องการให้พวกคุณทำแบบนั้นมากกว่าจะไปยุ่งกับคนของเธอ ส่วนเอมิลี่ก็ปล่อยให้จีนจัดการเอง”

“อย่ามาออกคำสั่งดีกว่าคุณป้ามาร์ธา ฉันรู้ว่าคุณสนิทสนมกับเด็กแฝดพวกนั้น แล้วพวกมันก็ชอบคิดอะไรแปลกๆ สร้างเรื่องปวดหัวให้ฉันต้องคอยตามแก้อยู่เรื่อย อย่าให้รู้ว่าเป็นฝีมือพวกมันก็แล้วกัน ถ้ามันทำจริง ฉันไม่เอาไว้แน่”

เสียงแม็คขู่ตะคอก มาร์ธาเงียบเสียงลงทันควัน ได้ยินเสียงเธอหายใจฟืดฟาดก่อนมีเสียงเดินกระแทกเท้าออกจากห้อง สักพักผู้ชายสองคนนั้นก็ชวนกันออกจากห้องตามไป เมื่อได้ยินเสียงประตูปิด หญิงสาวจึงผ่อนลมหายใจยาว ใจชื้นขึ้นเล็กน้อยเมื่อเริ่มมีแสงแห่งความหวังเรืองรองอยู่ในความมืดมิดของความทรงจำ เธอกับพอลและลูกยังมีคนคอยช่วย ไม่ว่าพวกเขาจะช่วยเนื่องจากอะไรก็ตาม

ในที่สุดเอมิลี่ก็ได้ยินเสียงติดเครื่องยนต์กระหึ่มขึ้นและแล่นห่างออกไป หญิงสาวพลิกตัวนอนหงาย เหลือบสายตามองไปทางประตูที่ถูกเปิดออกอีกครั้งหนึ่ง ร่างท้วมของหญิงชราสาวเท้าเข้ามาหา สีหน้ากลัดกลุ้ม

“แม็คกับโรเบิร์ตกำลังไปที่บ้านของแอนนา พวกเขาจะไม่ได้อะไรจากหล่อนเพราะแอนนาไม่รู้เรื่องนี้ ฟังนะเอมี่ ฉันกับลูกชายของแอนนา เดวิดกับเควินช่วยกันซ่อนพอลกับลิซ่าไว้ พวกเราจะช่วยเธอ แต่ว่าเราก็อยากให้พวกเธอช่วยเราเหมือนกัน”

“ฉัน...ฉันไม่เข้าใจ ช่วยพวกคุณงั้นเหรอ ฉันจะต้องช่วยอะไร ยังไง”

“คืนนี้” มาร์ธารำพึง

“ความจำของเธอน่าจะคืนมาครบถ้วนถ้าไม่ได้รับยาลบความจำเพิ่มอีก จำเอาไว้ว่าอาหารและเครื่องดื่มที่นี่ล้วนผสมยานี้ทั้งนั้น เธอจะต้องดื่มกินมันให้น้อยที่สุด และต้องล้วงคออาเจียนเอาอาหารทิ้งเหมือนกับที่พอลทำ ฉันภาวนาขออย่าให้คืนนี้มีอะไรเกิดขึ้นเสียก่อน ต่อเมื่อความจำของเธอคืนมาทั้งหมด เธอก็จะรู้เองว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้างและควรจะทำยังไงต่อไป พวกเราทุกคน...ฉันหมายถึงพวกเธอสามคน ฉันกับแอนนาและลูกแฝดของหล่อน จึงจะสามารถรอดออกไปจากที่นี่กันได้”


จบตอน.