เดิมทีผมอายุ 16 ใกล้จะ 17 แล้วครับ
ไม่เคยได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อน แบบ ที่เพื่อน เคยได้ไปเลย เหตุผล เพราะ "พ่อแม่เป็นห่วง"กลุ่มเพื่อน10คนได้ไป9 ขาดผม 1คน)
จริงๆการเป็นห่วงเป็นสิ่งที่ดี แต่ผมก็คิดว่ามากไปก็เหมือนกับการ กักขังดีๆนั้นเอง เหมือน เรต้องโดนท่านจูงตลอด
แม้แต่การ ทำกีฬาสี ผมกลับบ้านไม่เกิน 2ทุ่มครึ่ง ยังโดนด่า ซึ่ง ตัวผมเองจะไม่มีสิทธิช่วยเพื่อนทำเลยหรอทั้งทีผมอธิบายท่านแล้วว่าผมขอกลับช้านะ
แม้แต่การขอไปนอนบ้านเพื่อน ยังไม่มีสิทธิ ที่จะได้ไป เพราะ ท่านบอก เกรงใจพ่อแม่ ทั้งทีเพื่อนเราเองยังมานอนบ้านเราเลย
ซึ่งการ ดูแล อย่างงี้ทำให้ผม รู้สึก อึดอัดใจมากๆ ไม่สามารถทำไรได้เลย รู้สึกว่าการ เลี้ยงดูแบบนี้ทำให้ผม ไม่มีอิสระในความคิดผมเลยอะไรเลย
ทำไมไม่เปลี่ยนจากการเป็นห่วง เป็นการสอน ให้เรารู้จักการดูแลตัวเอง เวลาที่เราออกไปข้างนอก หรือ ไปเที่ยวกับเพื่อน
ซึ่งเราก็รู้สึก ว่าเราโตแล้ว สามารถ มีความคิดเป็นของตัวเอง ท่านสามารถชี้แจ้ง ให้ข้อคิดกับผมได้ แต่ ท่านไม่สามารถคุมใจผมได้ทุกอย่าง
ผมก็อยากมาสอบถาม ความคิดดูว่าคิดไงกันบ้างครับ