สวัสดีคะเราตะมาเราความในใจทั้งหมดเนื่องจากเราเป็นลูกคนกลางมีพี่ละก็มีน้องมันแน่อยู่แล้วคะลูกคนกลางมันด้อยค่ามีแต่คนเรียกใช้เยี่ยงทาสแม่เรานั้นมาพูดว่าเราไม่เหมือนเดิมเหมือนแต่ก่อนทั้งนิสัยแต่แม่เรานั้นไม่รุ้เลยว่าเป็รเพราะใครอยากให้เค้าได้เห็นจริงๆว่าเป็นเพราะใครแม่คอยกดขี่เรียกใช้กักขังไม่ปล่อยไปไหนมาไหนรู้ว่าเป็นห่วงแต่นี้ก็มากไปเมื่อตอนม.ต้นเราเป็นเด็กดีกับแม่มาตลอดไม่เคยออกไปไหนมาไหนไม่เคยไปกับเพื่อนไปไหนบอกไม่นอกรู่นอกทางพอมาม.ปลายความอิสระมันเริ่มมาเราจึงได้รุ้ว่าแบบที่เราออกไปเที่ยวกับเพื่อนออกไปหาไรกินออกไปทำงานกับเพื่อนๆมันมีความสุขมากๆต่างกับอยู่ที่ครอบครัวเลยไม่มีแม้แต่เสียงหัวเราะจากนั้นพอกับบ้านมาหลังจากที่ไปโรงเรียนก็โดนด่าโดนว่า กลับเย็นโดนข้างบ้านนินทาแม่เอาเก็บมาคิดมาบอกมาเตือนมาบังคับให้เป็นดั่งใจแม่ ความคิดของเราคือแม่เอาหน้าตาไม่คิดถึงจิตใจคนเป็นลูกเพราะเราไม่สนใจใครจะพูดก็พูดไปแต่แม่เราไม่เราก็งงเราไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนสะหน่อยกลับบ้านมามีแต่โดนด่าจนชินต้องเงียบถึงจะสงบศึกส่วนพ่อเราเป็นปมมาตั้งแค่เด็กๆพ่อนั้นบ้าครั้งเอาไม้ไล่ตีไม่มีใครห้ามทั้งๆที่ยืนอยู่หลายคนเราจำได้ตอนนั้นเด็กๆจำได้แม่นว่าพ่อไล่ตีน่ากลัวมากเราต้องสิ่งแบบไม่คิดชีวิตพ่อแม่ทักเทลาะกันใช้ความรุนแรงซึ่งเราชินละเพราะแทบตะเป็นวี้ตลอดข้าวของพังอย่าห้ามแต่ก็ห้ามไม่ได้เรากับน้องและพี่ต้องนั่งฟังเค้าเทลาะกันเสียงดังอับอายพี่สาวเราก็บังคับใช้เรามากกว่าแม่สะอีกแต่เราก็ทำเพราะเราไม่อยากเทลาะกับพี่เพราะคนที่ทำให้เราหัวเราะได้ก็มีแค่พี่แต่สมัยเด็กเราเทลาะกัรเป็นว่าเล่นทั้งๆที่พี่เราก็เหมือนกับเราตอนนี้ไม่ช่วยแม่ทำไรสักอย่างแต่กับโดนว่าแค่นิดเดียวแต่พอเป็นเรา......โดนหลายอย่าง น้องเราสมัยตอนเด็กเราเก็บกดมาหลายอย่างเลยระบายไว้ในสมุดเรียกว่าได่อารี่แล้วซ่อนไว้ใต้หมอนน้องเรานั้นเอาไปให้แม่อน่าทั้งๆที่ตอนนั้นไม่ได้มีแค่แม่มีหลายคนที่ไม่นับญาติหลายคนที่เรารู้เพราะว่าเราได้ยินเสียงที่เค้าคุยกันเป็นหลางๆเพราะเราหลับอย๔่ขึ้นชื่อว่าไดอารี่ก็ต้องเป็นของส่วนตัวแต่เค้าก็เอาไปพูดอย่างสนุกสนานไม่เอากับไปคิดจากวันนั้นเราก็จำเหตุการนั้นได้แม่นเป็นสิ่งที่ไม่เคยลืมเป็นเรื่องอับอายมากๆ