นครนิรมิต ตอนที่ ๓ นิมิตของระย้า
https://ppantip.com/topic/36685767
ตอนที่ ๔ ผู้ถูกกล่าวหา
ธันย์ทุบกำปั้นลงบนโต๊ะไม้ในห้องโถงใหญ่บนชั้นสามของปราสาทเสียงดังลั่น ผู้สื่อสารอีกสามร่างที่เดินตามมาเบื้องหลังหยุดกึกที่หน้าประตูห้อง สุดหล้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ สะบัดหน้าหนีไปอีกทางก่อนเดินละลิ่วเข้าไปภายในห้องโถง ทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ไม้เพื่อสงบจิตสงบใจ ส่วนธารานั้นเสเดินเลี่ยงเข้าไปในห้องพักส่วนตัวแทน ระย้าเดินลิ่วมาตบบ่าเครียดเกร็งของผู้สื่อสารของนาคสีดำเบาๆ หมายอยากผ่อนกำลังเกรี้ยวกราดนั้นให้สงบลง
“ข้าเกลียดการใช้อำนาจของมันที่สุด กะอีแค่คำพูดลมๆ แล้งๆ ของนังผู้หญิงชาวบ้านที่สุเรนทร์พิศาลยกขึ้นมาเทิดทูนบูชาเป็นเทพพยากรณ์ ก็สามารถชี้เป็นชี้ตายผู้ใดก็ได้งั้นหรือ ?” ชายหนุ่มกำมือแน่น ใบหน้าสีแทนคร้ามคมหันมามองระย้าที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“เจ้าก็รู้มาแต่ไหนแต่ไร เราไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะไปต่อรองหรือร้องขอชีวิตใครได้ ยโสสุริยาเชื่อคำพูดของเทพพยากรณ์มากแค่ไหนใครๆ ก็รู้ดี" ระย้าเอ่ยน้ำเสียงทดท้อ จ้องมองแววตาขุ่นแค้นของธันย์ตรงๆ
“ถ้าอย่างนั้นจะมีพวกเราไว้ทำไม ถ้ามันไม่เห็นความสำคัญของพวกเรา ข้าสงสารชาวเมืองพวกนั้น...ถ้าไม่ตายก็คงถูกทรมานจนพิกลพิกาลแน่ สร้างเวรสร้างกรรมไม่รู้จักจบสิ้น วันหนึ่งเทวนาคาจะลงทัณฑ์มันอย่างสาสม” ร่างหนาสูดหายใจเข้าออกฟึดฟัด ดวงตาสีดำลึกล้ำมองตรงไปยังระเบียงด้านนอก ได้ยินเสียงหวีดร้องลอยลิ่วมาตามลม ก่อนที่สุดหล้าจะลุกพรวดจากเก้าอี้ เดินละลิ่วไปที่ระเบียงตามมาด้วยผู้เป็นสหายอีกสองร่าง
“ยโสสุริยาคิดจะทำการใด...เจ้าชายสุริยจักรก็ไม่คิดจะห้ามปรามเลยรึ?” ธันย์ขบกรามแน่น เมื่อมองลงไปยังลานพระราชวังเบื้องล่างอันเป็นจุดตั้งปะลำพิธีเมื่อครู่นี้ เสาไม้มากมายถูกเคลื่อนย้ายมาตั้งไว้กลางลาน ชาวเมืองทั้งชายหญิงถูกจับมัดติดกับเสาสูงขึ้นจากผืนดินไปหลายเมตร ในขณะที่ดวงตะวันเริ่มเคลื่อนขึ้นสูงตามกาลเวลา เมฆขาวเคลื่อนลอยออกห่างจากท้องฟ้าเหนือสุเรนทร์พิศาล
ระย้าจ้องมองการกระทำของกษัตริย์เมืองนี้แล้วก็ยิ่งแค้นใจไม่ต่างกับธันย์ พิษเสน่หาที่อีกฝ่ายมีต่อตนนั้นคงมิเพียงพอให้เขาทำตามคำวอนที่ได้ขอไว้หน้าปะลำพิธีได้ เสียงร้องขอชีวิตของชาวเมืองที่ถูกจับมัดเริ่มดังโหยหวนมากขึ้น สุดหล้ากลับเข้าไปภายในห้องพักก่อนกลับออกมาพร้อมกับอุปกรณ์อันแปลกประหลาดในมือ
ชายหนุ่มถลาเข้าไปชิดระเบียง ยกกระบอกไม้ไผ่ขนาดเหมาะมือซึ่งด้านปลายติดแผ่นกระจกไว้ ก่อนนำปลายอีกด้านมาแนบกับดวงตา กระบอกส่องทางไกลในมือนั้นทำให้เลือดในกายยิ่งเต้นพล่าน เขามองเห็นใบหน้าอันหวาดกลัวของชาวเมืองที่ถูกจับมัดอย่างไม่เป็นธรรม หมายใจว่าจะไม่ยอมให้ชาวเมืองผู้บริษัทต้องมาตายเช่นนี้แน่
“เห็นอะไรบ้างสุดหล้า พวกชาวเมืองที่ถูกจับมัดเป็นอย่างไรบ้าง” ระย้าขยับกายเข้ามาใกล้สุดหล้า เอ่ยถามด้วยความร้อนใจ ธาราเองก็เดินละลิ่วมาหาผู้เป็นรุ่นพี่ด้วยหัวใจสั่นระรัวเช่นเดียวกัน
ระย้ารับกระบอกส่องทางไกลอันนั้นจากมือสุดหล้า ส่องหาชาวเมืองของตนที่อาจตกเป็นเหยื่อของนางเทพพยากรณ์ผู้นั้น ก่อนจะลดมันลงจากใบหน้า แววตาสีรุ้งระยับทอประกายความเจ็บปวด
นครนิรมิต ตอนที่ ๔ ผู้ถูกกล่าวหา
https://ppantip.com/topic/36685767
ธันย์ทุบกำปั้นลงบนโต๊ะไม้ในห้องโถงใหญ่บนชั้นสามของปราสาทเสียงดังลั่น ผู้สื่อสารอีกสามร่างที่เดินตามมาเบื้องหลังหยุดกึกที่หน้าประตูห้อง สุดหล้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ สะบัดหน้าหนีไปอีกทางก่อนเดินละลิ่วเข้าไปภายในห้องโถง ทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ไม้เพื่อสงบจิตสงบใจ ส่วนธารานั้นเสเดินเลี่ยงเข้าไปในห้องพักส่วนตัวแทน ระย้าเดินลิ่วมาตบบ่าเครียดเกร็งของผู้สื่อสารของนาคสีดำเบาๆ หมายอยากผ่อนกำลังเกรี้ยวกราดนั้นให้สงบลง
“ข้าเกลียดการใช้อำนาจของมันที่สุด กะอีแค่คำพูดลมๆ แล้งๆ ของนังผู้หญิงชาวบ้านที่สุเรนทร์พิศาลยกขึ้นมาเทิดทูนบูชาเป็นเทพพยากรณ์ ก็สามารถชี้เป็นชี้ตายผู้ใดก็ได้งั้นหรือ ?” ชายหนุ่มกำมือแน่น ใบหน้าสีแทนคร้ามคมหันมามองระย้าที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“เจ้าก็รู้มาแต่ไหนแต่ไร เราไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะไปต่อรองหรือร้องขอชีวิตใครได้ ยโสสุริยาเชื่อคำพูดของเทพพยากรณ์มากแค่ไหนใครๆ ก็รู้ดี" ระย้าเอ่ยน้ำเสียงทดท้อ จ้องมองแววตาขุ่นแค้นของธันย์ตรงๆ
“ถ้าอย่างนั้นจะมีพวกเราไว้ทำไม ถ้ามันไม่เห็นความสำคัญของพวกเรา ข้าสงสารชาวเมืองพวกนั้น...ถ้าไม่ตายก็คงถูกทรมานจนพิกลพิกาลแน่ สร้างเวรสร้างกรรมไม่รู้จักจบสิ้น วันหนึ่งเทวนาคาจะลงทัณฑ์มันอย่างสาสม” ร่างหนาสูดหายใจเข้าออกฟึดฟัด ดวงตาสีดำลึกล้ำมองตรงไปยังระเบียงด้านนอก ได้ยินเสียงหวีดร้องลอยลิ่วมาตามลม ก่อนที่สุดหล้าจะลุกพรวดจากเก้าอี้ เดินละลิ่วไปที่ระเบียงตามมาด้วยผู้เป็นสหายอีกสองร่าง
“ยโสสุริยาคิดจะทำการใด...เจ้าชายสุริยจักรก็ไม่คิดจะห้ามปรามเลยรึ?” ธันย์ขบกรามแน่น เมื่อมองลงไปยังลานพระราชวังเบื้องล่างอันเป็นจุดตั้งปะลำพิธีเมื่อครู่นี้ เสาไม้มากมายถูกเคลื่อนย้ายมาตั้งไว้กลางลาน ชาวเมืองทั้งชายหญิงถูกจับมัดติดกับเสาสูงขึ้นจากผืนดินไปหลายเมตร ในขณะที่ดวงตะวันเริ่มเคลื่อนขึ้นสูงตามกาลเวลา เมฆขาวเคลื่อนลอยออกห่างจากท้องฟ้าเหนือสุเรนทร์พิศาล
ระย้าจ้องมองการกระทำของกษัตริย์เมืองนี้แล้วก็ยิ่งแค้นใจไม่ต่างกับธันย์ พิษเสน่หาที่อีกฝ่ายมีต่อตนนั้นคงมิเพียงพอให้เขาทำตามคำวอนที่ได้ขอไว้หน้าปะลำพิธีได้ เสียงร้องขอชีวิตของชาวเมืองที่ถูกจับมัดเริ่มดังโหยหวนมากขึ้น สุดหล้ากลับเข้าไปภายในห้องพักก่อนกลับออกมาพร้อมกับอุปกรณ์อันแปลกประหลาดในมือ
ชายหนุ่มถลาเข้าไปชิดระเบียง ยกกระบอกไม้ไผ่ขนาดเหมาะมือซึ่งด้านปลายติดแผ่นกระจกไว้ ก่อนนำปลายอีกด้านมาแนบกับดวงตา กระบอกส่องทางไกลในมือนั้นทำให้เลือดในกายยิ่งเต้นพล่าน เขามองเห็นใบหน้าอันหวาดกลัวของชาวเมืองที่ถูกจับมัดอย่างไม่เป็นธรรม หมายใจว่าจะไม่ยอมให้ชาวเมืองผู้บริษัทต้องมาตายเช่นนี้แน่
“เห็นอะไรบ้างสุดหล้า พวกชาวเมืองที่ถูกจับมัดเป็นอย่างไรบ้าง” ระย้าขยับกายเข้ามาใกล้สุดหล้า เอ่ยถามด้วยความร้อนใจ ธาราเองก็เดินละลิ่วมาหาผู้เป็นรุ่นพี่ด้วยหัวใจสั่นระรัวเช่นเดียวกัน
ระย้ารับกระบอกส่องทางไกลอันนั้นจากมือสุดหล้า ส่องหาชาวเมืองของตนที่อาจตกเป็นเหยื่อของนางเทพพยากรณ์ผู้นั้น ก่อนจะลดมันลงจากใบหน้า แววตาสีรุ้งระยับทอประกายความเจ็บปวด