นี่คือเรื่องจริงเนื้อหาอาจจะดูแรงเกินไป
แต่อยากให้รับฟังและช่วยบอกหนทางออกจากสิ่งแบบนี้ที    คือเรื่องของเรื่องดิฉันเป็นคนที่มีหลายบุคลิก ดิฉันเป็นคนอารมณ์ดีและก็จะอารมณ์ร้อนเวลาโกรธ ดิฉันเป็นคนที่เลวมากมั้ยคะ? (เรื่องนี้เกิดขึ้นในครอบครัวของดิฉันเอง )เวลาดิฉันทะเลาะกับใครดิฉันจะจินตนาการว่าอยากเอาหัวของเขาคนนั้นโคลกกับกำแพงให้เลือดไหลจะได้ตายๆไป แต่ก็ทำไม่ลง เวลาดิฉันทะเลาะกับใครจิตใต้สำนึกมันบอกว่าให้ไปหยิบมีดมาฆ..มันสะ แค่นั้นก็คงจบ แต่มันก็จะมีเสียงตะโกนในใจเสมอว่าอย่าทำ (ที่โมโหเพราะคนที่ฉันรู้สึกโกรธเขาตีสุนัขของดิฉัน มันแค่อยากเล่นด้วยก็เท่านั้น) อีกอย่างดิฉันก็กลัวบาปด้วยดิฉันจะเดินเลี่ยงออกมาตลอด พอพ้นสายตาจากคนอื่นน้ำตาของดิฉันมันก็ไหลออกมาฉันพูดกับตัวเองเสมอว่าทำไมถึงคิดแบบนั้น ทำไมทุกครั้งเวลาโกรธต้องคิดอะไรแบบนี้ตลอดเลย จริงๆดิฉันเป็นคนชอบอยู่สงบๆเวลาไปโรงเรียนก็พยายามตั้งใจเรียนไม่คิดร้ายกับใคร ไม่คิดเรื่องมีแฟน ไม่เคยคิดอยากทำให้คนที่เรารักเสียใจ ฉันไม่ออกนอกกรอบ แต่ถ้าพอโมโหทุกอย่างจะพังหมดเลย ฉันทะเลาะกับคนที่อาวุโสกว่าในครอบครัวของฉัน ฉันเป็นเด็กฉันไม่มีสิทธิออกความคิดเห็นรึออกเสียงอะไรเลยหรอ จากนั้นทุกอย่างก็เริ่มพัง(ฉันเป็นคนปากเก่งด้วยไม่ยอมใครง่ายๆ)พ่อดิฉันเห็นเหตุการณ์ก็พยายามห้ามแต่ก็ห้ามไม่ได้ พ่อพูดว่าฉันเหมือนเด็กที่ไม่มีการศึกษา...  หลายครั้งที่ฉันทำผิดฉันอยากจะแก้ไขมันและทำให้มันถูกต้องอยู่เสมอ ฉันพยายามเปลี่ยนตัวเอง เคยคิดอยากฆ..ตัวตายตอนเด็กๆแต่ก็คิดได้ว่ามีแต่คนโง่ที่ทำ โตมาเรื่อยๆฉันก็พยายามเปลี่ยนความคิดของตนเอง ฉันคิดได้ในที่สุดว่าอยากตั้งใจเรียนเพื่อให้พ่อแม่เห็นฉันประสบความสำเร็จ แต่ความดีที่ฉันตั้งใจทำก็พังเพราะแค่ฉันอารมณ์ร้อน ฉันพูดอะไรไม่คิด.  
(ช่วยบอกฉันที ฉันควรแก้นิสัยอารมณ์ร้อนยังไงและ อยากให้พวกคุณช่วยบอกกับดิฉันที ว่าผู้ใหญ่เขาทำถูกทุกเรื่องเลยหรอ คนเป็นเด็กทำได้แค่ก้มหน้าฟังความคิดของเขาอยู่ตลอดและไม่สามารถออกความเห็นได้เลยใช่มั้ย ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้ เรื่องนี้เหมือนฉันมาระบายให้ทุกคนฟัง แต่ขอร้องคะ ช่วยฉันที ฉันอยากหาทางออก...)