เรื่องมีอยู่ว่าเรากับสามีอยู่กินกันมา11ปีแล้วค่ะต่างคนต่างรู้นิสัยของกันและกัน และตอนนี้มีโซ่คล้องใจ1คน ลูกชายวัยสองขวบ คือตอนคบกันดิฉันก็รู้ค่ะว่าเค้าเป็นคนอารมณ์ร้อน นิดๆหน่อยๆก็โมโหเรา ก็โกรธเรา พักๆหลังๆเราเริ่มรู้สึกเหนื่อยกับเค้ามากๆค่ะ ทะเลาะกันเรื่องเงิน และเค้าโทษว่าที่เป็นหนี้เป็นเพราะเราคนเดียว อันนัเราก็ยอมรับไปตั้งนานแล้ว แต่ทุกครั้งที่เราทะเลาะกันเค้าจะเอาเรื่องนี้มาพูดทุกครั้ง และจะเสียงดัง ด่าเราด้วยคำหยาบ และพังของ แต่เค้าไม่เคยทำร้ายร่างกายเราส่วนมากลงที่ของทั้งหมด และต่างคนต่างนิ่งเงียบ พอวันถัดไปเราก็จะคุยกันปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เป็นแบบนี้วนไปทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เมื่อไม่นานมานี้เค้านั่งกดเกมส์ในโทรศัพท์มือถือเราแค่ถามเค้าว่าเวลาอยู่กับลูกสนใจลูกหน่อย แค่นั้นแหละค่ะโมโหเราใหญ่โต เสียงดังลั่นบ้าน ซึ่งเราเป็นผู้หญิงเราอายบ้านข้างๆมากค่ะ และลูกก็ยืนมองพอเราอุ้มลูกขึ้นไปบนห้องเค้าก็บอกว่าเราหนีปัญหา แต่ที่จริงคือไม่อยากให้ลูกเห็นพ่อเสียงดังไม่อยากให้เห็นพ่อแม่ทะเลาะกัน และเค้ายังบอกอีกว่าถ้าวันไหนเค้ามีเงินเยอะๆจะพาลูกหนีไม่ให้เจอเลย เราเครียดและเสียใจมากเราพูดอะไรไม่ได้เลย แต่หลังจากนั้นเรานอนหันหลังให้กันพอเช้ามาเราคุยกันปกติ แต่สภาพจิตใจของฉันพังมากค่ะแต่ที่ต้องคุยปกติเพราะอยากรักษาความเป็นครอบครัวไว้ ไม่อยากให้ลูกขาดคำว่าครอบครัว แต่บ้างทีคำว่าอยากเลิกก็ลอยเข้ามาในหัวแต่พอนึกถึงลูกฉันทำไม่ได้ เค้าเป็นสามีที่ดีค่ะแต่เค้าอารมณ์เสียโกรธง่ายโมโหง่าย ผู้อ่านเคยมีใครเป็นแบบนี้บ้างไหมค่ะ เราควรเดินต่อหรือพอแค่นี้