ตั้งแต่ผมเรียนมัธยมมา ผมเคยมีชีวิตที่สนุกสนานกับเพื่อนๆ หลายคน ผมมักเป็นคนที่เพื่อนให้ความสนใจ เป็นแนวตัวตลก หรือ ทำให้เพื่อนสนุก มีความสุข แต่พอมามัธยมปลาย สิ่งเหล่านั้นผมลืม รู้สึกว่ามันลดลง เพราะกลับเป็นว่าผมมีสิ่งหนึ่งที่เพื่อนคอยสงสัย ว่า ผมนั้นเป็นงั้นหรือป่าว แต่ผมกลับอายที่บอก เพราะ มัน"ไม่ชัดเจน"ครับ จนทำให้ผมเป็นคนเงียบสุขุม จริงจังกับบางเรื่อง นิสัยที่ร่าเริงกับเย็นชา จนเพื่อนเริ่มออกห่าง และเพื่อนมักบอกว่า อย่าคิดมา อย่าเครียด ปล่อยวางบ้าง แต่มันก็เป็นบางครั้งที่ผม มักเป็นแบบนั้น จนผมได้พบเพื่อนคนนึง เขานั้น ดีเหมือนกันครับ สนิทมากในช่วงแรกๆ จนทำให้เพื่อนที่อยู่ ม ต้น แซวว่าเป็นคู้จิ้น จนทำให้ผมนั้นรู้สึกคิดมากเหมือนกันครับ เพราะอีกอย่างท่าทาง นิสัย คล้าย ผญ นิดหน่อยแบบง่อนบ้าง เอาแต่ใจ จนทำให้เกิดเรื่องที่ว่า ผมง่อนจนไม่ไป คืนดีกับเพื่อนคนนี้ ทั้งที่ผมผิดว่าง่อนทำไม? จนทำให้เพื่อนคนนั้นออกห่าง ถึงขั้นแบบเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลย ผมรู้สึกเสียใจมาก จนทำให้ผมเครียดและบอกกับตนเองว่า เราไม่สามารถเป็นเพื่อนกับใครได้แล้วล่ะ และไม่มีใครกล้าเป็นเพื่อนด้วย เพราะจากการกระทำที่ผมทิ้งเพื่อนคนนั้นจนเขานั้นรู้สึกเข็ด และไม่กล้าคบต่อ และต่อมาผมก็มีเพื่อนแบบนี้อีก แล้วก็เกิดแต่เรื่องเดิมๆ จน ณ ตอนนี้ ผมไม่กล้ามีเพื่อนและสนิทกับใครเลย เพราะไม่อยากทำให้ใครเสียใจ และไม่อยากให้ถูกมองว่าเป็น.... หาคบผมเป็นเพื่อน (ทั้งๆที่ผมต้องการคนใส่ใจ เข้าใจ คุยกันสนุกสนาน ในช่วงที่คุยได้) จนตอนนี้ผมเป็นคนนิ่ง ช่วยเหลือได้ ถ้าต้องการ ไม่เสนอ ไม่ออกความคิดเห็น