สวัสดีครับวันนี้ผมมีเรื่องที่ค้างคาในใจมานาน มาลองพูดคุยกับทุกคนดูครับ
 
    คือต้องบอกก่อนนะว่าผมเนี่ยเป็นคนที่กล้าแสดงออกระดับนึงเลย เป็นตัวฮา ตัวโจ๊กของห้องเลยก็ว่าได้ครับ
ฟังดูแล้วก็เหมือนจะไม่ใช้ปัญหาอะไรใช่ไหมครับ แต่..ผมไม่มีเพื่อนเลยครับ คนที่ผมสามารถเรียกว่าเพื่อน หรือคนที่มองผมว่าเป็นแบบนั้น ผมไม่มีเลยจริงๆ หลายครั้งที่ผมมองกลุ่มคนที่มีรสนิยมการใช้ชีวิตที่คล้ายๆกับผม ทั้งเรื่องการฟังเพลง ดูหนัง การแต่งตัว แล้วคิดว่าทำไมเขาถึงได้คุยกันสนุกสนานแบบนั้น แต่พอเป็นผมแล้วมันกลับไม่ใช่ความรู้สึกที่เรียกว่าเพื่อนเลย เหมือนผมเป็นแค่คนรู้จักคนนึง แค่คนที่ตลกๆคนนึง ผมรู้สึกได้จริงๆจากการที่ผมพยายามพูดคุย
ด้วยหลายๆครั้ง
    ทุกวันผมกลับบ้านมา เวลาไหนที่มันเงียบๆผมก็คิดตลอดนะ ว่าจริงๆแล้วผมพลาดอะไรไปหรือเปล่า ทำไมความพยายามที่จะเป็นคนตลกเฮฮา ในแบบที่หลายๆคนชื่นชอบของผม มันกลับไม่ได้รับผลตอบแทนอะไรมาเลย 
    ผมเคยลองที่จะอยู่เงียบๆไปเลยวันนึง เพราะผมอยากรู้ว่าถ้าผมไม่ใช่ฝ่ายที่เริ่มพูดก่อนแล้วจะมีคนมาพูดกับผมไหม ผลออกมาก็คงไม่น่าเดายากสำหรับ
ทุกคนที่อ่านกันมาถึงตรงนี้ มันกลายเป็นปมของผมไปเลยนะเรื่องในตอนนั้นมันทำให้ผมไม่กล้าที่จะเป็นฝ่ายพูดก่อน เพราะผมกลัวว่าสิ่งที่ผมจะได้รับมา
มันอาจจะไม่ใช่ความจริงใจ แต่ผมก็คิดนะว่ามันคงเป็นแค่เรื่องในห้องเรียน แต่พอเอาเข้าจริงๆมันกับเป็นแบบนี้ในทุกคนเลย กลุ่มคนที่มีรสนิยมการฟังเพลงคล้ายๆผมที่สนิทกันมากๆก็เป็นเหมือนกัน พอผมไม่ใช่ฝ่ายพูดก็ไม่มีใครพูดกับผมเลย มันทำให้ผมรู้สึกท้อมาตลอดเลยนะเรื่องนี้ว่าทำไมผมต้องเป็นฝ่ายที่ต้องพยายามอยู่คนเดียว 
    ถึงวันสุดท้ายของชีวิตมัธยม ทุกคนเศร้าทุกคนเสียใจที่อาจจะไม่ได้เจอเพื่อนรักของตัวเองกันอีกแล้ว แต่ผมกลับเสียใจที่แม้กระทั่งในวันสุดท้ายของชีวิตมัธยมผมกลับไม่มีเพื่อนเลย
    ทุกวันนี้ผมก็อยู่คนเดียวมาตลอดมันก็อยู่ได้ชีวิตที่ไม่ต้องมีเพื่อน ไม่ต้องมีใคร แต่มันไม่ใช่ชีวิตที่ผมต้องการเลย
 
 
ปล.ผมไม่คิดว่าผมจะเป็นโรคซึมเศร้านะครับเพราะมันก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อชีวิตผมขนาดนั้นผมแค่คิดมากและอยากรู้คำตอบว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนี้
แต่คำถามที่ไม่ได้ถูกถามออกไปมันก็คงไม่มีคำตอบเหมือนกัน