บางท่านอาจจะเคยได้ยินเรื่องนิพพานชั่วขณะมาบ้างแล้ว หรือท่านที่เข้าใจเรื่องนี้อยู่แล้ว
ก็ลองมาแลกเปลี่ยนความรู้ความเข้าใจ. กันดูนะครับ. ยิ่งถ้าผู้ที่มีสติเห็นการเกิดดับของจิตบ่อยๆจนถึงเห็นทุกขณะที่ตื่น. น่าจะยิ่งเข้าใจเรื่องนี้ดี
อย่างที่รู้กันว่าจิตของเราเกิดดับหลายล้านครั้งต่อวินาทีเลย. ตามหลักพระอภิธรรม. ซึ่งบางขณะจิตที่จิตว่างจากอารมณ์ปรุงแต่งทั้งปวง. โดยไม่มีอารมณ์ใดๆมาเจือปน. และเรามีสติรับรู้ได้
    ผมเข้าใจว่าขณะจิตนั้นคืออารมณ์พระนิพพาน. แต่ชาวพุทธส่วนใหญ่ยังเข้าใจว่า
   สภาวะนิพพานเป็นสภาวะที่ปถุชนไม่สามารถเข้าถึงได้. จนกว่า.
จะได้อัพเกรดตัวเองไปเป็นพระอรหันต์เจ้าเสียก่อน. จึงจะสัมผัสอารมณ์พระนิพพานได้
   ซึ่งผมมองว่านั้นมันเป็นความคิดที่ดูถูกตัวเองมากเกินไป. และไม่เข้าใจสภาวะการเกิดดับของจิตเอาเสียเลย. คนเหล่านั้นคงมองจิตเป็นอัตตาไปแล้ว. คงจะเห็นจิตสามารถทรงอารมณ์ปถุชนไปตลอดจนกว่าจะบรรลุอรหันต์. ทั้งที่จริงหากปฎิบัติตามพระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าแล้ว. เรามีศีล. สมาธิ. สติ. ปัญญา. ครบ และดำรงไว้ตลอดเวลาอย่างน้อยก็ตอนตื่น. เราก็จะเห็นการเกิดดับของอารมณ์ต่างๆมากมาย ที่ใจเราปรุงแต่งขึ้น
   ทั้งกุศลและอกุศล. โดยเมื่อเราเห็นความคิดหรือสังขารที่ปรุงแต่ง หากเป็นอกุศลเราก็ ดับ กด ข่ม ไป ให้สนิท แต่หากเป็นกุศลก็รับมาแต่อย่ายึด.อย่าตั่งความหวังว่าต้องได้ต้องดี ให้ใจเป็นกลางๆให้ได้
   ซึ่งขณะจิตที่เป็นกลางๆว่างๆไม่ยึดใน โลภะ โทษะ โมหะ ใดๆเลยเนี่ยแหละที่ผมว่ามันคืออารมณ์พระนิพพานชั่วคราว จะมีก็เพียงปิติ อุเบกขา เท่านั้น ตามธรรมชาติ
   แต่เพราะเรายังรักษาอารมณ์แบบนี้ไว้ได้ไม่ตลอด เราเลยยังไปไม่ถึงฝั่งพระนิพพานถาวรซักที. แต่พระอรหันต์ท่านสามรถ ทรงอารมณ์นี้อยู่ได้ตลอดจนมันเที่ยง โดยไม่มีอารมณ์ใดๆเลยจะมาปรุงแต่งให้จิตยึดได้อีก ทั้งวันทั้งคืนทุกขณะจิต อย่างถาวร วงจรปฏิจสมุทรบาท จึงขาดลง
ตลอดกาล ภพ ชาติ ชรา มรณา อะไรๆ ก็ไม่เกิดอีก (นี้ผมพูดแบบคนไม่เก่งปริยัตินะ) ไม่ว่าจะพบกับเหตุการณ์รุนแรงแค่ไหนใจของท่านก็ไม่ วิ่งไปตามอารมณ์ใดๆอีกแม้แต่ขณะจิตเดียว
   ดังนั้นนิพพานชั่วคราวคือการยิงโดนกลางเป้าเป็นบางครั้ง แต่นิพพานถาวรคือการยิงโดนกลางเป้าทุกๆครั้งไม่มีพลาดตลอดไปนั้นเอง