สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เราตั้งขึ้นเพื่ออยากจะระบายความในใจที่มันมีมากมายเกี่ยวกับตัวเราเองค่ะ
ช่วงนี้เราเริ่มมีเหมือนความกดดันตัวเองขึ้นมา ความเครียดอะไรต่างๆเข้ามาซะจนเราจะจบมันที่น้ำตา เราไม่รู้จะไปพูดกับใครมันแย่แย่มากๆ ข้างในเรามันเเย่มากๆจนรู้สึกว่ารับไม่ไหว ทนไม่ไหวอยู่เเล้ว เราพยายามคิดว่ามีคนเเย่กว่าเราแย่กว่านี้อีกเยอะ แต่ในมุมเราตอนนี้มันไม่ไหวจริงๆค่ะ เรารู้สึกว่าตัวเองเหมือนจะเป็นบ้าทุกครั้ง เดือนสองเดือนนี้เราจะย้ายไปเรียนต่างจังหวัดคนเดียว ซึ่งเราค่อนข้างเครียดกับเรื่องนี้ด้วยเรื่องเรียน แต่ปัญหาอันดับหนึ่งเลยคือพ่อค่ะ เราไม่มีคำพูดให้กับผู้ชายคนนี้เลย เราอยู่กับแม่ ส่วนพ่อแต่งงานมีลูกใหม่ไปแล้ว แต่พึ่งมาตกลงกันว่าพ่อจะส่งเสียเราเฉพาะเรื่องเรียน เราก็โอเคเพราะคิดว่าอย่างน้อยพ่อก็น่าจะรับผิดชอบบ้าง เบื้องหลังมันสุดๆไปเลยเราไม่ขอเล่านะคะ พ่อเป็นคนที่เข้าใจยากมากๆ พูดอะไรก็ไม่เข้าใจ เป็นคนแนวคิดแบบไหนก็ไม่รู้อาจจะเป็นเพราะไม่ได้เลี้ยงเรามาเหมือนแม่มั้งเลยไม่เข้าใจลูก พ่อห่างหายไปจากชีวิตเรานานพอสมควรแต่ไม่ถึงกับหายไปเลย แต่นานๆๆทีในเดือนนึงโทรมาครั้งนึงประมาณนี้ แต่เมื่อปีที่เเล้วเขากลับมาในวงจรชีวิตเราพร้อมกับบอกว่าจะแต่งงาน ตอนนั้นเหมือนอะไรๆก็แย่ไปหมด เราเข้าใจนะว่าจะไปมีครอบครัวใหม่ แล้วจะกลับมาทำไมอีก ซึ่งแม่เราอยากจะย้ายบ้านหลายครั้งเเล้วเพราะอยากหายจากกันไปเลย ไม่อยากพบเจอ แต่การที่เขากลับมาครั้งนี้มันทำให้เราทุกข์มาก มันน่าเกลียด เขามีครอบครัวก็ไม่ควรมายุ่งกับแม่เรา เมียใหม่ก็ท้อง แล้วจะมายุ่งอีกทำไมมาพูดว่ารักแม่เรา เราได้แต่ยิ้มออกมาแต่ในใจมันกำลังร้องไห้ออกมา คิดว่าที่พ่อพูดออกมานี่มันยังไง แล้วถ้าเมียใหม่ได้ยินจะรู้สึกยังไง ในเมื่อเลือกเขาไปแล้วก็ไม่ควรมาทำแบบนี้อีก พ่อจะพาไปกินข้าวด้วยทุกวันที่1ของทุกเดือน เรารู้สึกละอายใจไงไม่รู้ เราไม่มีความสุขนะคะกับการที่เขาให้เงินหรือพาไปกินข้าวเดือนละครั้ง เรารู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมาทุกครั้งที่เห็นหน้าพ่อ มันรู้สึกว่าทำไมเมื่อก่อนไม่เห็นจะทำแบบนี้ ทำไมเมื่อก่อนไม่ใส่ใจแบบนี้ ทำไมถึงต้องมาทำอะไรตอนนี้ในตอนที่ทุกอย่างมันกลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว เรากับพ่อมีปากเสียงกันบ่อย เรารู้มากกว่าที่เขารู้ว่าเราเป็นเรา เขายังไม่เคยเลี้ยงเรามาเลย เขาก็จะพูดว่าเราน่ะนิสัยเหมือนแม่! จองหอง! เราเจ็บใจกับคำพูดทุกครั้ง จนเราคิดว่าเราจะรีบเรียนให้จบเพราะเขาบอกว่าส่งเราเรียนจบป.ตรีเขาก็หมดภาระเเล้ว 5555เป็นภาระอ่าค่ะ เขาคงจำใจทำ เราคิดว่าถ้าเรียนจบทำงาน เราจะพาแม่ย้ายไปอยู่ที่อื่นไปให้ไกลจากที่นี่ไปให้ไกลจากความรู้สึกตรงนี้ ถึงตอนนั้นก็อยากจะขาดกันจริงๆซักที เรากับแม่เจ็บปวดมาเยอะแล้ว มันเป็นเรื่องที่พอนึกถึงภาพเมื่อ18ปีก่อนย้อนเข้ามาในหัวหมดเลย ไม่ใช่ว่าจะไม่ทิ้งอดีตนะคะ แต่มันเป็นอดีตที่เจ็บปวดเราลืมไม่ได้เลย เมื่อเดือนก่อนน้องชายเราสอบม.ปลายไม่ติด ด้วยนิสัยคือน้องเกเร ไม่สนใจการเรียน กลับบ้านเช้า พฤติกรรมแบบนั้น แม่เลยยื่นคำขาดบอกว่าถ้าสอบไม่ติดก็ออกซะเพราะจะไม่ส่งเอกชน การที่แม่พูดแบบนั้นเพียงเพราะอยากให้น้องมันกดดันตัวเองบ้าง รู้สึกกลัวบ้างว่าถ้าไม่ตั้งใจนะจะไม่ได้เรียนนะ แต่น้องกลับทำตัวสวนทางกัน ทุกวันมีเรื่องให้ปวดหัวตลอด น้องทำตัวให้แม่หนักใจตลอดเราเองยังเคยร้องไห้เพราะมันมาเเล้วเพราะเราเหนื่อยมากค่ะ ทำไมถึงทำตัวแบบนี้ ทำไมถึงทำกับแม่แบบนี้ทั้งๆที่คนที่เลี้ยงมาจนโตขนาดที่เถียงแม่ได้ คนที่ให้ทุกๆอย่างคือแม่ไม่ใช่พ่อแต่มันกลับทำดีกับพ่อ พ่อชอบให้ท้ายมากๆ บอกว่าปกติของผช สูบบุหรี่ก็นิสัยผชเหรอคะ เราสอนน้องตลอดว่านี่ไม่ดีนะ รอโตมีงานทำก่อนสิจะสูบจะกินจะไม่ว่า นี่ในเงินที่แม่หามานะ น้องเราก็จะไม่ฟังจะตวาดกลับมาตลอด จนมันท้ออ่ะ จนคิดว่าในอนาคตที่เราต้องไปเรียนต่อเนี่ย เราจะฝากแม่ไว้กับมันได้มั้ย บางครั้งออกไปบ้านเพื่อนกลับเช้า บ้านไม่ล็อคดีที่เราอยู่ต้องคอยดู ถ้าแม่อยู่คนเดียวจะเป็นยังไง นอนตื่นก็สายไม่เอาไหนจริงๆ เหนื่อยมากๆๆ แล้วพ่อโทรมาด่าเราทุกวันเลยบอกว่าเรากับแม่อ่ะจอมบงการชีวิตน้องเรา คือพ่อเราจะฝากน้องเข้ารร.อ่าค่ะซึ่งเราคิดว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ถูกเท่าไหร่ คนเราต้องหัดขวนขวาย พยายามเหมือนคนอื่นบ้างไม่งั้นมันก็ทำตัวชิลแบบนี้ไปเรื่อยๆ พ่อก็หาว่าเรากับแม่วางแผนขั่วร้าย เราถึงกับน้ำตาตก เครียดด้วยคือเราผิดเหรอ เราตอนอายุเท่าน้องก็ทำอะไรด้วยตัวเองเสมอ แล้วว่สเราขนาดนี้ บอกว่าจัดการชีวิตเอาเองแล้วบอกว่าจะคอยดูชีวิตเราว่าจะเป็นยังไง พวกบงการชีวิตคนอื่น คือเราหมดคำพูด เราไม่เจ้าใจว่าจะมาด่าเราทำไมแล้วว่ากันขนาดนี้เลยเหรอ พ่อนี่ทำเราเจ็บมานับครั้งไม่ถ้วน ทั้งเจ็บใจ ทั้งเเค้นจนเราบาปจะตายอยู่แล้ว แต่สิ่งที่เขาทำคำว่าพ่อมันค้ำคอเราเลยเป็นลูกอกตัญญูที่เกลียดพ่อตัวเอง เวลาที่คุยกันเรื่องรายละเอียด เรื่องเงินค่าเทอม เรื่องค่าหอค่ากินเขาจะพูดตลอดว่าเราอ่ะใช้เงินเยอะ ใช้ประหยัดหน่อย เรานี่ขำในใจเลย เราขอเงินแบบเป๊ะๆไม่เคยเกินเลย ก็อย่างว่สไม่เคยเลี้ยงลูกแค่นี้ทำมาเป็นบ่น รอลูกใหม่คลอดเหอะจะได้รู้ว่าคำว่าภาระหน้าที่มันเป็นยังไงเหมือนที่แม่ต้องเลี้ยงเรากับน้องมาคนเดียวมาตลอด เขาบอกว่าเรา
ชีวิตคนอื่น (หมายถึงตอนเรื่องเรียนน้อง)เขาพูดคำว่า
สเออะออกมาอ่ะ คือแบบ เหอะสุดยอดไปเลยอ่ะ พูดอะไรไม่ออกโครตอยากตะโกนกลับไปเลยว่า ก็มันไม่อ่านหนังสือไงมันถึงได้โง่สอบไม่ติดจะมาโทษคนอื่นได้ไง โทษตัวเองสิ! เจอหน้าพ่อทีไรบ่อน้ำตามันแตกตลอดเลย มันเป็นความรู้สึกที่ต้องกัดฟันเก็บความรู้สึกไม่พอใจเอาไว้ แล้วยิ้ม พูดดีกับเขาเพราะเขาจ่ายค่าเทอมให้เดี๋ยวเยาจะว่าเอาได้ เพราะเขาชอบเอาไปพูดกับคนอื่น ญาติคนอื่นฝ่ายพ่อก็ชอบเอาไปพูดว่าเราอ่ะจ่ายเงินเก่ง เหลวไหล ซึ่งเราโครตเกลียดเลยที่เขาไปพูดกันแบบนั้น เราหาเงินใช้เอง น้อยมากที่รบกวนแม่ แล้วเขาพึ่งมาให้เงินเราตอนจะขึ้นปี1เอง แล้วไม่เคยขอนอกเหนือจากเรื่องเรียน เพราะเรายังคิดว่าเขามีครอบครัวใหม่แล้วไม่อยากจะรบกวน แต่การที่เขาพูดแบบนี้มันทำให้เราเสียใจมากๆๆๆ เราได้แต่บอกตัวเองว่าอดทนไว้ แต่บางมันไม่ไหวจริงๆค่ะที่จะเก็บความรู้สึกจริงๆเอาไว้ เรารู้สึกน่าสมเพศตัวเองที่ต้องทำตัวดีๆทำเหมือนเรื่องในอดีตไม่เคยเกิดขึ้น ไม่เคยเจ็บเพียงเพราะจะได้มีเงินส่งตัวเองเรียนให้จบ มันเหนื่อยมันเจ็บจนเหมือนจะตายอยู่แล้ว ทุกคนรอบข้างว่าเราเป็นเด็กไม่ดี ทำตัวก้าวร้าวกับพ่อแต่คนอื่นไม่รู้หรอกว่าการที่เขาทำตัวเป็นพ่อที่ดีรับผิดชอบลูกมันก็แค่สร้างภาพ คนอื่นไม่รู้หรอกว่าเรากับแม่ต้องเจออะไรมาบ้าง เราไม่เคยไปพูดไปป่าวประกาศให้ญาติๆฟังว่าเขาทำอะไรไว้บ้าง แต่เขากลับไปพูดว่าแม่เราไม่ดี ไล่ส่งเขา แต่เราไม่จำเป็นต้องพูดความจริงเพราะความจริงเป็นยังไงต่างรู้ดี ในใจเราหวังลึกๆว่าให้ครอบครัวมันไม่มีความสุข กลับกันเขากลับมีครอบครัวที่สมบูรณ์ พ่อแม่ลูก ที่เเต่งงานกันถูกต้อง ลูกที่เกิดจากความตั้งใจ พื้นฐานครอบครัวที่ดี เหอะ สิ่งที่พวกเขาได้มาพวกเขาเอามันไปจากเรา เรื่องตอนนี้มันไปไกลมาก ไกลมากซะจนเรามองไม่เห็นวันพรุ่งนี้เลย ไม่รู้เลยว่าวันไหนเขาจะเทขึ้นมา พ่อทำได้เพราะพ่อใจดำมากพอ เราคิดว่านี่เราเป็นลูกหรือเราเป็นคนร้ายที่ปลอมตัวมาเพื่อตีสนิทกับเจ้านายให้ตายใจแล้วชิ่งสมบัติไปเหรอ สมเพศตัวเองที่ใช้เงินเขาเรียนเเล้วต้องทนคำพูดเจ็บๆมากมายจากพ่อ จากญาติพ่ออ่ะ เขาไม่มารับรู้ความรู้สึกเราหรอกเนอะ ถ้าเกิดมาแล้วรู้ว่าไม่มีพ่อดีกว่าเนอะ จำหน้าพ่อไม่ได้แบบนี้อ่ะเราจะไม่ได้ต้องทนเห็นหน้าที่ตอกย้ำเรื่องในอดีตเข้ามา จะทำยังไงดี ถามตัวเองซ้ำๆ เราเหมือนจะเป็นบ้าอยู่แล้วที่จมอยู่กลับภาพ ความความรู้สึกแบบนี้ เราไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว เราเหนื่อย เหนื่อยมากที่จะต้องรับรู้หรือเจอกับปัญหาแบบนี้ ไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว ไม่อยากเจอ ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากได้ยินเสียงของเขาเลย เบื่อเบื่อมากๆ เกลียดทุกอย่างที่เป็นพ่อ เกลียดทุกอย่างที่เขาทำ ความรู้สึกมันเหมือนฝังในใจเราเลยอ่ะ เราพยายามแล้วนะคะแม่บอกว่ามันบาป เราทำไม่ได้มันลืมกับสิ่งที่เขาทำเอาไว้ไม่ได้เลย เบื่อมากเลยอ่ะน้องก็เกเรไม่เอาอะไรซักอย่าง พ่อก็.. เห้อ เหนื่อยมากวันนึงมีคำว่าเบื่อกับเหนื่อยออกมาเป็นร้อยๆครั้ง รู้สึกว่าชีวิตทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ มันเป็นเรื่องของความรู้สึกจนมันทำให้เราเหมือนจะเป็นบ้าเก็บเอาไว้ทุกอย่าง อมมันไว้พูดก็ไม่ได้ ในตอนนี้เพื่อนที่ดีที่สุดคือกำแพง ระบายมันออกมา ร้องไห้ออกมากับกำแพง ก็ได้แต่หวังว่าว่าตัวเองจะอดทนจนถึงวันนั้น
พ่อคงไม่เล่นพันทิปแต่ไม่รู้จะพูดกับใครมีความรู้สึกที่อยากจะบอกพ่อนะ กับพ่ออ่ะมีหลายเรื่องมากๆที่อยากพูดออกมา แต่มันก็เจ็บตรงคอทุกครั้งที่จะพูดมันพูดไม่ออก แต่มีสิ่งเดียวที่ออกมาคือน้ำตา น้ำตาที่มีทั้งความเสียใจ ความเกลียด ความไม่เข้าใจ ข้องใจ ทุกๆอย่างมันออกมาเป็นน้ำตา ไม่รู้ว่าพ่อจะจำหรือรู้สึกมั้ยกับสิ่งที่เคยทำเอาไว้ แต่ลูก แม่ หรือน้องไม่มีใครลืม ไม่มีใครเคยลืมความเจ็บปวดนั่นได้หรอกนะ รู้ตัวว่าเป็นลูกที่เกิดจากความผิดพลาดมันแย่อ่านะ ใครจะอยากรับภาระมาให้เหนื่อยใช่มั้ยล่ะ ตอนนี้ก็มีครอบครัวที่ดีแล้วนี่ ผุ้หญิงคนนั้นทำตัวแบบนั้นไงเขาถึงได้พ่อไป พ่อก็ทำตัวแบบนี้แหล่ะถึงได้เลือกมัน บางครั้งที่ไม่ได้แสดงอะไรออกไปไม่ใช่ว่าไม่มีความรู้สึกหรือคิดไม่ได้ เยอะมันรู้สึกเยอะปะปนจนพูดออกมาไม่ได้ต่างหาก โครตอยากให้ลองมาสลับที่กันยืนเลย พ่อจะได้เข้าใจว่าเจ็บเหมือนจะตายมันเป็นยังไง มีหลายอย่างที่พ่อเลือกฟังคนอื่นมากกว่า ทั้งๆที่ลูกก็อยากพูดบางอย่างออกไปบ้างเหมือนกันแต่ไม่เอาหรอก พอถึงตอนนั้นให้พ่อได้รู้เอง พ่อจะได้รับรู้ความรู้สึกแบบนั้นจริงๆด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้นพ่อจะได้รู้ว่าช่วงเวลาที่พ่อมีแม่ของลูกที่ดี ทุกอย่างที่แม่ทำให้พ่อขณะเดียวกันนั้นพ่อทำอะไรอยู่
ลูกสาวคนโตที่ตั้งใจเรียนเพราะอยากให้พ่อแม่ภูมิใจ ถึงตอนนั้นพ่อจะได้รู้ ......
ถ้าเรียนจบเเล้วจะไม่รบกวนอีกต่อไป เราจะออกไปจากชีวิตเฮงซวยนี้ ออกไปจากอดีต ออกไปจากตรงนั้นซักที ต่อไปนี้จะไม่เสียใจจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว จะเข้มเเข็งแล้วก็จะผ่านมันไปจะไปโดยที่จะทิ้งทุกอย่าง จะลืมผู้ชายคนนี้ที่ครั้งนึงเคยเข้ามาสร้างแผลเอาไว้ให้ในใจ พ่อทำให้การที่จะเริ่มรักใครหรือการมีครอบครัวมันน่ากลัว กลัวว่าถ้าวันนึงที่ต้องตกหลุมรักผู้ชายคนนึงที่มอวความซื่อสัตย์ให้ทั้งหัวใจแล้วคนคนนั้นจะตอบแทนเราแบบที่พ่อทำ
ต้องทนกับสิ่งที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ไปอีกนานแค่ไหน ...
ช่วงนี้เราเริ่มมีเหมือนความกดดันตัวเองขึ้นมา ความเครียดอะไรต่างๆเข้ามาซะจนเราจะจบมันที่น้ำตา เราไม่รู้จะไปพูดกับใครมันแย่แย่มากๆ ข้างในเรามันเเย่มากๆจนรู้สึกว่ารับไม่ไหว ทนไม่ไหวอยู่เเล้ว เราพยายามคิดว่ามีคนเเย่กว่าเราแย่กว่านี้อีกเยอะ แต่ในมุมเราตอนนี้มันไม่ไหวจริงๆค่ะ เรารู้สึกว่าตัวเองเหมือนจะเป็นบ้าทุกครั้ง เดือนสองเดือนนี้เราจะย้ายไปเรียนต่างจังหวัดคนเดียว ซึ่งเราค่อนข้างเครียดกับเรื่องนี้ด้วยเรื่องเรียน แต่ปัญหาอันดับหนึ่งเลยคือพ่อค่ะ เราไม่มีคำพูดให้กับผู้ชายคนนี้เลย เราอยู่กับแม่ ส่วนพ่อแต่งงานมีลูกใหม่ไปแล้ว แต่พึ่งมาตกลงกันว่าพ่อจะส่งเสียเราเฉพาะเรื่องเรียน เราก็โอเคเพราะคิดว่าอย่างน้อยพ่อก็น่าจะรับผิดชอบบ้าง เบื้องหลังมันสุดๆไปเลยเราไม่ขอเล่านะคะ พ่อเป็นคนที่เข้าใจยากมากๆ พูดอะไรก็ไม่เข้าใจ เป็นคนแนวคิดแบบไหนก็ไม่รู้อาจจะเป็นเพราะไม่ได้เลี้ยงเรามาเหมือนแม่มั้งเลยไม่เข้าใจลูก พ่อห่างหายไปจากชีวิตเรานานพอสมควรแต่ไม่ถึงกับหายไปเลย แต่นานๆๆทีในเดือนนึงโทรมาครั้งนึงประมาณนี้ แต่เมื่อปีที่เเล้วเขากลับมาในวงจรชีวิตเราพร้อมกับบอกว่าจะแต่งงาน ตอนนั้นเหมือนอะไรๆก็แย่ไปหมด เราเข้าใจนะว่าจะไปมีครอบครัวใหม่ แล้วจะกลับมาทำไมอีก ซึ่งแม่เราอยากจะย้ายบ้านหลายครั้งเเล้วเพราะอยากหายจากกันไปเลย ไม่อยากพบเจอ แต่การที่เขากลับมาครั้งนี้มันทำให้เราทุกข์มาก มันน่าเกลียด เขามีครอบครัวก็ไม่ควรมายุ่งกับแม่เรา เมียใหม่ก็ท้อง แล้วจะมายุ่งอีกทำไมมาพูดว่ารักแม่เรา เราได้แต่ยิ้มออกมาแต่ในใจมันกำลังร้องไห้ออกมา คิดว่าที่พ่อพูดออกมานี่มันยังไง แล้วถ้าเมียใหม่ได้ยินจะรู้สึกยังไง ในเมื่อเลือกเขาไปแล้วก็ไม่ควรมาทำแบบนี้อีก พ่อจะพาไปกินข้าวด้วยทุกวันที่1ของทุกเดือน เรารู้สึกละอายใจไงไม่รู้ เราไม่มีความสุขนะคะกับการที่เขาให้เงินหรือพาไปกินข้าวเดือนละครั้ง เรารู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมาทุกครั้งที่เห็นหน้าพ่อ มันรู้สึกว่าทำไมเมื่อก่อนไม่เห็นจะทำแบบนี้ ทำไมเมื่อก่อนไม่ใส่ใจแบบนี้ ทำไมถึงต้องมาทำอะไรตอนนี้ในตอนที่ทุกอย่างมันกลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว เรากับพ่อมีปากเสียงกันบ่อย เรารู้มากกว่าที่เขารู้ว่าเราเป็นเรา เขายังไม่เคยเลี้ยงเรามาเลย เขาก็จะพูดว่าเราน่ะนิสัยเหมือนแม่! จองหอง! เราเจ็บใจกับคำพูดทุกครั้ง จนเราคิดว่าเราจะรีบเรียนให้จบเพราะเขาบอกว่าส่งเราเรียนจบป.ตรีเขาก็หมดภาระเเล้ว 5555เป็นภาระอ่าค่ะ เขาคงจำใจทำ เราคิดว่าถ้าเรียนจบทำงาน เราจะพาแม่ย้ายไปอยู่ที่อื่นไปให้ไกลจากที่นี่ไปให้ไกลจากความรู้สึกตรงนี้ ถึงตอนนั้นก็อยากจะขาดกันจริงๆซักที เรากับแม่เจ็บปวดมาเยอะแล้ว มันเป็นเรื่องที่พอนึกถึงภาพเมื่อ18ปีก่อนย้อนเข้ามาในหัวหมดเลย ไม่ใช่ว่าจะไม่ทิ้งอดีตนะคะ แต่มันเป็นอดีตที่เจ็บปวดเราลืมไม่ได้เลย เมื่อเดือนก่อนน้องชายเราสอบม.ปลายไม่ติด ด้วยนิสัยคือน้องเกเร ไม่สนใจการเรียน กลับบ้านเช้า พฤติกรรมแบบนั้น แม่เลยยื่นคำขาดบอกว่าถ้าสอบไม่ติดก็ออกซะเพราะจะไม่ส่งเอกชน การที่แม่พูดแบบนั้นเพียงเพราะอยากให้น้องมันกดดันตัวเองบ้าง รู้สึกกลัวบ้างว่าถ้าไม่ตั้งใจนะจะไม่ได้เรียนนะ แต่น้องกลับทำตัวสวนทางกัน ทุกวันมีเรื่องให้ปวดหัวตลอด น้องทำตัวให้แม่หนักใจตลอดเราเองยังเคยร้องไห้เพราะมันมาเเล้วเพราะเราเหนื่อยมากค่ะ ทำไมถึงทำตัวแบบนี้ ทำไมถึงทำกับแม่แบบนี้ทั้งๆที่คนที่เลี้ยงมาจนโตขนาดที่เถียงแม่ได้ คนที่ให้ทุกๆอย่างคือแม่ไม่ใช่พ่อแต่มันกลับทำดีกับพ่อ พ่อชอบให้ท้ายมากๆ บอกว่าปกติของผช สูบบุหรี่ก็นิสัยผชเหรอคะ เราสอนน้องตลอดว่านี่ไม่ดีนะ รอโตมีงานทำก่อนสิจะสูบจะกินจะไม่ว่า นี่ในเงินที่แม่หามานะ น้องเราก็จะไม่ฟังจะตวาดกลับมาตลอด จนมันท้ออ่ะ จนคิดว่าในอนาคตที่เราต้องไปเรียนต่อเนี่ย เราจะฝากแม่ไว้กับมันได้มั้ย บางครั้งออกไปบ้านเพื่อนกลับเช้า บ้านไม่ล็อคดีที่เราอยู่ต้องคอยดู ถ้าแม่อยู่คนเดียวจะเป็นยังไง นอนตื่นก็สายไม่เอาไหนจริงๆ เหนื่อยมากๆๆ แล้วพ่อโทรมาด่าเราทุกวันเลยบอกว่าเรากับแม่อ่ะจอมบงการชีวิตน้องเรา คือพ่อเราจะฝากน้องเข้ารร.อ่าค่ะซึ่งเราคิดว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ถูกเท่าไหร่ คนเราต้องหัดขวนขวาย พยายามเหมือนคนอื่นบ้างไม่งั้นมันก็ทำตัวชิลแบบนี้ไปเรื่อยๆ พ่อก็หาว่าเรากับแม่วางแผนขั่วร้าย เราถึงกับน้ำตาตก เครียดด้วยคือเราผิดเหรอ เราตอนอายุเท่าน้องก็ทำอะไรด้วยตัวเองเสมอ แล้วว่สเราขนาดนี้ บอกว่าจัดการชีวิตเอาเองแล้วบอกว่าจะคอยดูชีวิตเราว่าจะเป็นยังไง พวกบงการชีวิตคนอื่น คือเราหมดคำพูด เราไม่เจ้าใจว่าจะมาด่าเราทำไมแล้วว่ากันขนาดนี้เลยเหรอ พ่อนี่ทำเราเจ็บมานับครั้งไม่ถ้วน ทั้งเจ็บใจ ทั้งเเค้นจนเราบาปจะตายอยู่แล้ว แต่สิ่งที่เขาทำคำว่าพ่อมันค้ำคอเราเลยเป็นลูกอกตัญญูที่เกลียดพ่อตัวเอง เวลาที่คุยกันเรื่องรายละเอียด เรื่องเงินค่าเทอม เรื่องค่าหอค่ากินเขาจะพูดตลอดว่าเราอ่ะใช้เงินเยอะ ใช้ประหยัดหน่อย เรานี่ขำในใจเลย เราขอเงินแบบเป๊ะๆไม่เคยเกินเลย ก็อย่างว่สไม่เคยเลี้ยงลูกแค่นี้ทำมาเป็นบ่น รอลูกใหม่คลอดเหอะจะได้รู้ว่าคำว่าภาระหน้าที่มันเป็นยังไงเหมือนที่แม่ต้องเลี้ยงเรากับน้องมาคนเดียวมาตลอด เขาบอกว่าเรา
พ่อคงไม่เล่นพันทิปแต่ไม่รู้จะพูดกับใครมีความรู้สึกที่อยากจะบอกพ่อนะ กับพ่ออ่ะมีหลายเรื่องมากๆที่อยากพูดออกมา แต่มันก็เจ็บตรงคอทุกครั้งที่จะพูดมันพูดไม่ออก แต่มีสิ่งเดียวที่ออกมาคือน้ำตา น้ำตาที่มีทั้งความเสียใจ ความเกลียด ความไม่เข้าใจ ข้องใจ ทุกๆอย่างมันออกมาเป็นน้ำตา ไม่รู้ว่าพ่อจะจำหรือรู้สึกมั้ยกับสิ่งที่เคยทำเอาไว้ แต่ลูก แม่ หรือน้องไม่มีใครลืม ไม่มีใครเคยลืมความเจ็บปวดนั่นได้หรอกนะ รู้ตัวว่าเป็นลูกที่เกิดจากความผิดพลาดมันแย่อ่านะ ใครจะอยากรับภาระมาให้เหนื่อยใช่มั้ยล่ะ ตอนนี้ก็มีครอบครัวที่ดีแล้วนี่ ผุ้หญิงคนนั้นทำตัวแบบนั้นไงเขาถึงได้พ่อไป พ่อก็ทำตัวแบบนี้แหล่ะถึงได้เลือกมัน บางครั้งที่ไม่ได้แสดงอะไรออกไปไม่ใช่ว่าไม่มีความรู้สึกหรือคิดไม่ได้ เยอะมันรู้สึกเยอะปะปนจนพูดออกมาไม่ได้ต่างหาก โครตอยากให้ลองมาสลับที่กันยืนเลย พ่อจะได้เข้าใจว่าเจ็บเหมือนจะตายมันเป็นยังไง มีหลายอย่างที่พ่อเลือกฟังคนอื่นมากกว่า ทั้งๆที่ลูกก็อยากพูดบางอย่างออกไปบ้างเหมือนกันแต่ไม่เอาหรอก พอถึงตอนนั้นให้พ่อได้รู้เอง พ่อจะได้รับรู้ความรู้สึกแบบนั้นจริงๆด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้นพ่อจะได้รู้ว่าช่วงเวลาที่พ่อมีแม่ของลูกที่ดี ทุกอย่างที่แม่ทำให้พ่อขณะเดียวกันนั้นพ่อทำอะไรอยู่
ลูกสาวคนโตที่ตั้งใจเรียนเพราะอยากให้พ่อแม่ภูมิใจ ถึงตอนนั้นพ่อจะได้รู้ ......
ถ้าเรียนจบเเล้วจะไม่รบกวนอีกต่อไป เราจะออกไปจากชีวิตเฮงซวยนี้ ออกไปจากอดีต ออกไปจากตรงนั้นซักที ต่อไปนี้จะไม่เสียใจจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว จะเข้มเเข็งแล้วก็จะผ่านมันไปจะไปโดยที่จะทิ้งทุกอย่าง จะลืมผู้ชายคนนี้ที่ครั้งนึงเคยเข้ามาสร้างแผลเอาไว้ให้ในใจ พ่อทำให้การที่จะเริ่มรักใครหรือการมีครอบครัวมันน่ากลัว กลัวว่าถ้าวันนึงที่ต้องตกหลุมรักผู้ชายคนนึงที่มอวความซื่อสัตย์ให้ทั้งหัวใจแล้วคนคนนั้นจะตอบแทนเราแบบที่พ่อทำ