เป็นอาการเบื่อการใช้ชีวิต เหนื่อยกับการดิ้นรนในแต่ละวัน  บางอย่างที่เราคิดและหวังอยากจะทำให้มันดี มันกลับแย่ลงกว่าเดิม ท้อแล้วท้ออีก  แต่ก็ทนมาได้  ไม่มีอะไรเยียวยาได้เลย ทั้งๆที่คนรอบตัวเรา  เรารู้ว่าเขาเป็นคนดีมากๆ ให้ความเป็นห่วง  ให้ความรู้ คอยสอนอะไรต่างๆ และช่วยเหลือ ให้อภัยไม่ว่าเราจะทำอะไรผิดก็ตาม  เรารู้สึกขอบใจเขาเหล่านี้มากๆและเสียใจมากๆเวลาเราทำผิดอะไร  แต่สีหน้ากับปฏิกิริยาเราจากแรกๆร้องไห้ฟูมฟาย  หลังๆร้องนิดนึง  พอตอนนี้ไม่มีน้ำตาแล้ว  สายตาว่างเปล่า  พูดได้แค่ขอโทษค่ะ แล้วก็จะเงียบ ไม่อยากคุยกับใคร  แม้กระทั่งแฟนตัวเองยังไม่อยากคุย  อยากหนีออกไปไกลก็ได้แค่คิด  บางครั้งก็คิดว่า การมีตัวตนของเราในโลกนี้มันดีแล้วหรอ  เมื่อไหร่จะถึงเวลาของเรานะ   รู้สึกอยากตาย  แล้วพร้อมรับความตายยุตลอด  แต่ไม่ใช่การฆ่าตัวตาย  อยากมีความสุขและยิ้มได้เหมือนก่อนจะเริ่มทำงาน  เหมือนตอนสมัยเรียน  ตอนนั้นมันดีมากจริงๆ