วันนี้เราได้มีปากเสียงกับเเม่ค่ะ
เหตุผลที่ว่า เราเบื่อคำถามของเเม่ ที่ว่า "ทำไมไม่ไปทำงาน"
เกริ่นก่อนค่ะว่าเราอายุเพิ่งจะ21 (เรียนมหาลัยไปด้วย+ทำงานไปด้วย)
เหนื่อยมากๆค่ะ
เเละเมื่อวานเราป่วย จริงๆเรามีอาการป่วยตั้งเเต่วันที่6
เเต่ไม่สามารถลาหยุดได้เพราะมีคนเเย่งหยุดก่อนเเล้ว
เราเลยฝืนร่างกายไปทำงาน จนวันที่7เราไม่ไหวเราเลยทำเรื่องลา ซึ่งหัวหน้าก็ให้ลา
เเถมเป็นห่วงเรามากๆอีกด้วย
พอเช้าวันที่7 เราโดนปลุก เเล้วคำถามเเรกที่พ่นออกมาจากปากแม่ คือ ทำไมไม่ไปทำงาน
สำคัญเลยนะคะคือเราทำงานตั้งเเต่วันที่19ของเดือนพ.ค.ลากยาวมาวันที่6 มิ.ย.
ระยะเวลาทั้งหมด19วันเต็มๆ ไม่มีหยุดเลย มีลาครึ่งวันไปธนาคารวันที่29
เเต่ทุกครั้งที่เราหยุด เเค่1วัน หลังจากทำงานลากยาวมา
นอกจากจะไม่มีคำถามเป็นห่วงอื่นๆเเล้ว
ยังถามเเต่คำถามที่ว่า ทำไมหยุดบ่อยจัง ทำไมไม่ไปทำงาน เหนื่อยมากกับการที่ต้องมาเจอคำถามบั่นทอนเเบบนี้
ส่วนพ่อ ก็ไม่ค่อยจะติดต่อมา เเต่ทุกครั้งที่ติดต่อมา มักจะถามว่า ทำไมไม่เรียนต่อ
ซึ่งเป็นคำถามเเนวเดียวกับเเม่เลย เราท้อมาก เหนื่อยมาก งานที่ทำก็ใช่ว่าจะเป็นงานสบายๆ ทั้งยกของหนักๆ ขนของ
ก้มๆเงยๆทั้งวัน เคยมีปัญหาเกี่ยวสะโพกอักเสบจนต้องไปโรงพยาบาลเเล้วรอบนึง
เเม่ก็รู้นะคะ ว่าเราป่วย ไม่สบาย เเต่คำถามมักจะเป็นคำถามเดิมๆทุกรอบ
วันนี้เราเลยระบายไปทั้งหมดให้เเม่ฟังเพียงเเค่อยากให้เเม่เข้าใจ
เเม่เราก็ชอบพูดว่า เดี๋ยวจะไม่อยู่ให้เบื่อๆ อ้างเรื่องเป็นๆตายๆมาตลอด
เรารู้สึกว่าเราผิดไหม ที่เราบอกความในใจของเราไปเพียงเเค่อยากได้ความเข้าใจจากคนที่เรารักบ้าง
กลับกลายเป็นเราต้องมารู้สึกผิดที่พูดไปแบบนั้น เเต่เก็บไว้ มันอึดอัดค่ะ กลัวว่าจะกลายเป็นซึมเศร้าไปซะอีก
เเละมีอีกเยอะเเยะมากกที่ทำให้เราคิดอะไรตื้นๆจากคนเป็นเเม่ เช่น เเม่ทะเลาะกับเเฟนใหม่ทำร้ายร่างกายกัน กระทบกระทั่งเสียงดัง
หลังจากนั้นเราก็กลายเป็นผวาเวลาได้ยินเสียงอะไรกระเเทกกำเเพงดังๆ เเพนิคมือสั่นใจสั่นทุกรอบ เเละเคยกินยาเกินขนาด
เเต่ว่าเราไม่ตายนะคะ เเค่หลับไป2วัน ตื่นมาไม่มีใครรู้เพราะเราไม่ได้บอกใคร เเละก็ไม่มีใครมาสนใจ
คือถ้าตาย ก็คงนอนอืดตายอยู่ในห้อง2วันเเล้ว🥲