จะเป็นบ้าจริง ๆ แล้วค่ะ อยากจะกรี๊ดทุกวัน อยากจะตะโกนด่าเขาทุกคืน
มันเหนื่อยมาก เหนื่อยทุกวินาที เหนื่อยทุกวัน มากกว่าความเหนื่อยคือความเครียด ความไม่ได้นอน 
ตอนนี้เราก็ทำงานไม่ได้ไปแล้วอีกคนเพราะทุกอย่างที่ว่ามา ต้องมีคนดูแลเขาตลอด 24H ทั้งกลางวันและกลางคืน
เรา panic สะดุ้งตื่นทุกชั่วโมงจนหลัง ๆ นอนไม่หลับแล้ว ต้องรอให้ร่างกายมันปิดสวิทช์ดับไปเอง มันยิ่งเหนื่อย ยิ่งล้า ยิ่งหงุดหงิด
หงุดหงิดจนเราพาลไปกับทุกอย่าง ทุกคน พฤติกรรมเราก็เริ่มก้าวร้าวตามเขาไปแล้ว
แม่ก็เครียด ไม่ได้นอนเลย ต้องมาทะเลาะกับคนป่วย เรา และญาติปสดพวกนั้นอีก ทั้ง ๆ ที่แม่เองก็ป่วยเหมือนกัน

อาการของคนป่วยอยู่ในขั้นก้าวร้าวแล้ว เริ่มอึฉี่ไม่เป็นทาง อีกนานมั้ยคะกว่าเขาจะสิ้นฤทธิ์นอนติดเตียงเป็นผัก
เป็นผักอาจจะดูแลเยอะ จุกจิกเหนื่อยมากหน่อย แต่ก็น่าจะพอได้นอนบ้างนะ น่าจะดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ เพราะเวลานี้เราไม่แม้แต่จะอยากได้ยินเสียงเขา

เรากับแม่เหนื่อยมากแล้วค่ะ แทบไม่ได้นอนเลยสักคืน ร้องจะออกจากบ้านตอนเที่ยงคืนทุกคืนทุกวัน จะกินข้าวตลอด พอบอกว่าออกไม่ได้ พอบอกว่ากินไปแล้วไม่มีอะไรให้กินแล้วก็มางอแง เขวี้ยงปาข้าวของใส่ ขึ้น gu ขึ้น meung เมื่อคืนปากล่องนมใส่เรา วันหน้าเขาจะปาแก้ว ปาอาวุธใส่เรามั้ยนะ เราเข้าใจว่ามันคืออาการป่วย เขาไม่ได้อยากเป็น แต่มันแปลกที่เขาเลือกจะเป็นกับแม่และเรา เพราะพอเขาไปอยู่กับญาติตัวอื่น ญาติมันมาบอกว่าเขาก็ไม่เป็นอะไร ตอนยังไม่ป่วยเขาก็ไม่เคยเห็นค่า ไม่เคยใจดีกับเรากับแม่ มันเป็นไปได้มั้ยที่เขาเป็นแบบนี้เพราะลึก ๆ เขาเกลียดแม่ เกลียดเรา แต่ที่รู้ ๆ คือตอนนี้เราเกลียดเขามากแล้ว เราเบื่อ ไม่อยากดูแลคนแบบนี้อีกแล้ว จะอกตัญญูหรืออะไรก็ตามเรายอมรับได้หมดเลยขอแค่มีใครเอาเขาไปไกล ๆ จากเราที

เราสงสารแม่ สงสารตัวเอง รายได้ก็น้อย เงินก็ไม่มีจะจ้างใครทั้งนั้น จากกระทู้ก่อนลองติดต่อไปยังหน่วยงานต่าง ๆ เขาก็มาดูบ้างนาน ๆ ที ช่วยเหลืออะไรไม่ได้มากก็ดูแลไปตามทรงนั่นล่ะ และเขามาเฉพาะตอนกลางวัน ซึ่งตอนกลางวันเขาสงบเหมือนคนปกติ จะมาดื้อ มางอแง มาทำตัวน่ารำคาญร้องจะออกจากบ้านก็แต่ตอนกลางคืน พูดแต่เรื่องเดิม ๆ เพ้อถึงนู่นนี่นั่น เราไม่ได้รวยพอจะส่งเขาเข้าศูนย์ต่าง ๆ ไม่มีทุนทรัพย์ที่จะจ้างใครมาสลับกันดู กั้นห้องให้ก็งอแงจนต้องรื้อ ญาติก็มาประสาทเสียใส่แม่ ตำหนิแม่ ด่าแม่ ว่าเรา ว่าดูแลคนป่วยไม่ดี  สรุปเรากับแม่ทำอะไรก็โดนทั้งขึ้นทั้งล่อง

พาเขาไปหาหมอ กินยาตามปกตินะคะ แต่ก็นั่นแหละ ไม่ดีขึ้นค่ะ พอกินยาเยอะ พวกญาติเฮงซวยก็มาด่าแม่เราอีกว่าทำไมให้เขากินยาเยอะ บอกแม่เราว่าไม่ต้องกินยาแล้ว ตาหายแล้ว ตาดีขึ้นแล้ว ดีขึ้นกับผีสิ เพราะแบบนี้หรือเปล่าเขาถึงดื้อยา แล้วความเหนื่อยก็มาตกอยู่ที่เรากับแม่ อะไร ๆ ก็เรากับแม่ กลายเป็นว่าตอนนี้เรากับแม่ต้องมานั่งเครียดกับทุกเรื่อง ทุกทาง ทั้งตา ทั้งญาติ ทั้งเรื่องเงินอีก 

เราไม่เห็นทางออกอะไรเลยนอกจาก ทางตาย หมายถึงเราเนี่ยค่ะที่อยากตาย
เราเบื่อ เราเหนื่อย อยากหนี ไม่อยากรับผิดชอบอะไรแล้ว
แต่หันมองแม่แล้วก็แบบ.. ทิ้งแม่ไม่ลง อยากสู้ไปกับแม่แต่เราก็เหนื่อยมากแล้วค่ะ

เผื่อใครสงสัย บ้านเราเล็กแคบมากค่ะ อยู่ในชุมชนเกือบจะแออัด มันเป็นบล็อก ๆ น่ะ
เปิดเข้ามาในบ้านก็เป็นเตียงนอนของตา (คนป่วย) เลย ข้าง ๆ เตียงตาก็เป็นที่นอนแม่ ข้าง ๆ เป็นโต๊ะกินข้าว ข้างในเป็นครัวกับห้องน้ำ เรานอนชั้นสองค่ะ
พิ้นที่ใช้สอยน้อยมาก เราทำอะไรไม่ได้เยอะ และต่อให้ทำได้ก็โดนโวยวายอยู่ดี ฉะนั้นการกั้นห้องให้เขา ไม่ช่วยอะไรเลยค่ะ

ตอนนี้มันเหนื่อยมาก มากจนแบบไม่อยากเอาอะไรแล้ว (ขออภัยที่ต้องพิมพ์ซ้ำ ๆ ย้ำ ๆ) เพราะเราอึดอัดจริง ๆ
เหตุการณ์เมื่อคืนคือมันติดตาเรามาก เรากลัว เราเครียด
ถ้าไม่ติดเรื่อง... เราปล่อยเขาแล้ว เพราะเราเบื่อ 

ป.ล.ตอนนี้เราไม่อยากทำความเข้าใจอะไรเลยค่ะ เราแค่อยากหลุดพ้นจากเขา อยากหลุดพ้นจากตรงนี้
ไม่ใช่ว่าไม่อยากดูแลเพราะรังเกียจการเช็ดอึฉี่ แต่เราเหนื่อยกับการที่ต้องมานั่งทะเลาะกับเขานี่แหละ เหนื่อยที่ไม่ได้นอนด้วย 

สุดท้ายนี้ก็ยังคงอยากให้มีการการุณยฆาตในไทย เพราะหากวันใดวันหนึ่งเราหรือใครเป็นโรคที่ดูแลช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เราจะได้ไปได้เลยโดยที่ไม่ต้องเป็นภาระของใคร ไม่เป็นภาระของสังคมที่ต้องคอยมาอุ้มเราแบบที่เรากำลังอุ้มตาเราอยู่ เพราะมันเหนื่อยมากเลยค่ะ