ใครเคยเหนื่อย ท้อกับชีวิต โดดเดี่ยว เเบบเราบ้างมั้ย 
ตอนนี้เราเหนื่อยมาก เหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยจนไม่อยากลืมตา ไม่อยากอยู่ต่อเเล้ว
เราเป็นคนที่เเย่มาก็เลย ทำไรก็ไม่สำเร็จสักอย่าง เเข่งขันหรือทำไรก็เเพ้ตลอด เคยคิดนะว่าเราสู้หรือะยายามอะยังไงเราก็ต้องสำเร็จหรือชนะสักวัน 
เเต่มันไม่ใช่เลย ยิ่งทำยิ่งเเย่ รู้เเล้วว่าทำพลาดเเต่คนรอบข้างถ้าไม่ให้กำลังใจกีนๆม่ต้องซ้ำเติมกันได้ไหม ไม่ต้องต่อว่าเราเเล้วเราด่าตัวเแงพอเเล้ว เเค่นี้ก็เกินจะรับไว้เเล้ว เราไม่ต้องให้มาปลอบหรืออะไรเลย เเต่ขอให้มานั่งข้างๆเข่าใจเรา ไม่ต้อฃพุดอะไรก็ได้ขอเเค่ หันไปยังมีคนเคียงข้างคอยเรา ไม่ใช่หันไปเจอเเต่คำถาม ทำไม ยังไง เพราะอะไร ทำไมอ่ะ ทุกอย่างที้กิดขึ้นมันต้องมีเหตุผลหรอ เราอายุ23อ่ะ เราจะต้องมาเเบกรับอะไรมากขยาดนี้เลยหรอ เราอยากใช้ชีวิตบ้าง อยากมีชีวิตวัยรุ่นที่ใครๆเค้าก็ได้ใช้บ้าง เราอยากใช้ชีวิตเเบบคิดถึงเเต่ตัวเองบ้างไม่ใช้เพื่อคนอื่นเเบบนี้ เราอยากมีที่พึ่งบ้าง อยากมีคนรับฟัง อยากมีสักคนที่คอบถามเหนื่อไหม ไม่ใช่ ไหนตัง  ได้ทำงานรึป่าว มีเงินไหม นี่หรอคำถามจากคนเป็นเเม่ เป็นพ่อ เป็นน้อง ส่วนเเฟนน่ะหรอ เราจะพูดเกี่ยวกับอะไนที่ในเเต่ละปัญหาที่เจอเเต่ละวันที่เจอไห้ฟังไม่ได้เลย เพราะเค้าจะบอกเเค่ว่า เพราะหนูเป็นเเบบนี้ไงปัญหาเลยเกิด เพราะหนุไม่ถ่ามไง เพราะหนูไง อะไรๆก็เพราะหนู เพราะเราทุกอย่างเรื่องเเย่ๆอ่ะ ส่วนเพื่อนน่ะหรอ ตอนเพื่อนต้องการความช่วยเหลือ เราพร้อมซัพพอร์ต เเต่พอถึงตาเราบ้างเงียบ ดีมั้ยชีวิตเรา นี่คือคนคนนึงต้องเจออะไรเเบบนี้หรอ ทำไมทุกอบ่างมันมาอยู่ที่เรา ทำไมเรื่องดีๆไม่เกิดขึ้นกับเราบ้าง  เราเหมือนตัวคนเดียวในโลก เหมือนไใ่ใีใครรู้จัก เหมือนไใ่ๆด้เป็นที่ต้องการของใคร เเล้วเเบบนี้เราจะอยูาไปทำไม เเต่เราไม่ณีต้องไปด่วยวิธีไหนที่จะทรมารน้อยที่สุด เรากลัว เเต่เราคิดว่าการที่จากไปมันคงมีความสุขมากกว่านี้