"เพราะนายคนเดียวทำให้ฉันโดนไล่ออกมาจากห้องเรียนแบบนี้  ถ้าฉันสอบตกวิชานี้ขึ้นมานายตายแน่"
"คิดว่าฉันกลัวเหรอ ยัยปีศาจ (กางเกงในการ์ตูน.....คิดในใจ)"
"นี่นายเมื่อไรจะเลิกยุ่งวุ่นวายกับกางเกงในฉันซักทีเนี่ย"
"มันเรื่องของฉัน"
      หมอนั้นทำน่ากวนอวัยวะเบื้องล่างก่อนจะเดินหนีไป แต่มีเหรอที่คนอย่างแฟนต้าจะยอมๆ ฉันเดินตามและส่งงเสียงกัดจิกหมอนั้นเป็นระยะๆมาเรื่อยๆ จนมารู้ตัวอีกทีฉันก็อยู่ที่สวนแห่งหนึ่งที่สวยงามมาก สวยแบบที่ฉันไม่เคยจะคิดว่ามีในโลกใบนี้ และก่อนที่ฉันจะเอ่ยถามอะไรเขาออกไป หมอนั้นก็หายไปไหนแล้วไม่รู้ ฉันได้แต่บ่นด่าเขาในใจ ก่อนจะหันไปสนใจสวนดอกไม้นั้นต่อ จนกระทั่ง.....
.....กรี๊งงงงงง  กริ๊งงงงงง กริ๊งงงงงง.....
"ต้า ต้า ยัย! แฟน! ต้าาาาาาา!!!"
"ว๊ายยยยยย อะไรอะไรใครเรียก"
      ฉันหันซ้ายหันขวาหาต้นเสียง ก็พบว่าเป็นเสียงของยัยตัวเล็กนั้นเอง และคนที่ยืนอยู่ข้างๆก็คือ ยาหยี นั้นเอง
"แกมาหลับอะไรอยู่แถวนี้ กลับบ้านกันเถอะ"
ก่อนที่ฉันจะได้เอ่ยถามอะไร ยาหยีก็หันมาบกให้พวกเราแยกย้ายกันกลับบ้าน ระหว่างนั่งรถกลับบ้านฉันก็นั่งทบทวนคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวัน เพราะเท่าที่จำได้คือฉันเดินตามนายกีต้าร์ไปเจอสวนๆนึง ที่ฉันมั่นใจว่ามันไม่ใช่สวนในโรงเรียนแน่ๆ เพราะฉันเรียนที่นี่มา 6 ปีฉันไม่เคยเห็นเลย อีกทั้งฉันกลับตกอยู่ในภวังค์ของมวลดอกไม้นั้น จนไม่ได้สงสัยอะไรเลยในตอนนั้น แล้วอยู่ทำไมฉันถึงไปนอนอยู่แถวโรงอาหารได้ล่ะ อีกอย่างนายนั้นหายไปไหน และในระหว่างที่ฉันกำลังคิดทบทวนเรื่องราวอยู่นั้น
.......เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดด.....
"ว๊ายยยยยยย" ฉันกรีดร้องขึ้นด้วยความตกใจก่อนที่หน้าของฉันจะทิ่มลงไปปักกับเบาะรถตู้ด้านหน้าที่พ่อให้คนขับรถมารับ
"ขอโทษครับคุณหนู พอดี...เอ่อ....." คนขับนถเอ่ยขึ้น
"เอ่ออะไรค่ะพี่นพ เกิดอะไรขึ้น"ฉันถามขึ้นด้วยความสงสัย
"มีหมาน้อยวิ่งตัดหน้ารถครับ ผมไม่ทันเห็นเลยเบรก..."
"อะไรน่ะ!แล้วเหยียบมันรึป่าวค่ะ"
"ไม่คับไม่"
"ดีแล้วงั้นก็ไปต่อเถอะ" ฉันเอ่ยขึ้นพร้อมกลับดันตัวเองกลับไปนั่งที่เดิม ก่อนจะลูบหัวตัวเองที่ตอนนี้มันคงบวมปูดขึ้นมาแล้วแน่ๆ นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้องหมาวิ่งตัดหน้ารถล่ะก็ ฉันคงด่าเปิดเปิงไปหมดแล้วล่ะ ถึงฉันจะแสบๆซ่าๆ แต่ฉันก็รักสัตว์มากๆเลยล่ะ (คนสวยย่อมใจดีกับสัตว์ตัวน้อยๆ โฮะๆๆๆ )
...ทันทีที่รถเข้าจอดฉันจึงวิ่งเข้าไปหาพ่อ ก่อนที่จะอ้อนและเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ให้ฟัง แต่ทันทีที่พ่อฟังจบกลับมาสีหน้าที่เป็นกังวล ก่อนจะเดินไปคุยอะไรกับแม่ ก่อนที่ทั้งสองจะเดินมาหาฉันด้วยสีหน้าที่เป็นกังวลคูณสอง อ้อ...ฉันลืมบอกไปถึงฉันจะสามารถฟังเสียงความคิดและได้ยินคนรอบข้างคุยกันแม้จะอยู้ไกลจากฉันก็ตาม  แต่ฉันไม่สามารถได้ยินสิ่งที่พ่อและแม่ของฉันคิด หรือกระซิบกันแม้แต่นิดเเดียว (ซึ้งฉันเองก็สงสัยเหมือนกันฉะนั้นอย่าถาม5555)
"แฟนต้าแม่ว่าถึงเวลาที่ลูกต้องรับรู้แล้วล่ะ"
"ค่ะแม่ ทำไมต้องซีเรียสขนาดนั้นเรื่องใหญ่มากเลยเหรอค่ะ" ฉันเอ่ยถามเพราะสีหน้าของท่านั้นสองมันฟ้องออกมา
"จะว่าแบบนั้นก็ได้น่ะ ไว้กินข้าวเสร็จแล้วเราคงต้องคุยกันยาว ตอนนี้ไปพักผ่อนก่อนเถอะ" แม่พูดจบก่อนจะหันไปคุยกับพี่เลี้ยง และใช้ให้ออกไปทำอะไรซักอย่าง ฉันจึงเดินขึ้นห้องตัวเองก่อนที่จะกลับลงมาหาแม่อีกทีในตอนที่ค่ำ