ตอนนี้เรียนมหาลัยค่ะ ปี1 ขอเล่าเรื่องราวชีวิตนิดนึงนะคะ ตั้งเเต่จำความได้ก็อยู่กับเเม่มาตลอด เพราะเเม่กับป๊าเเยกทางกัน เเต่เราไม่เคยเอาตรงนี้มาเป็นปมด้อยหรือคิดมากนะคะ รู้สึกดีส่ะอีกเพราะเวลาอยากได้ไรก็ขอเเค่เเม่คนเดียว จนเเม่มีสามีไหม่ ก็พ่อเลี้ยงเราเเหล่ะ ล่ะเเม่ก็มีน้อง เเต่เรารักน้องมากเลยนะ ไม่เคยเกลียดหรืออิจฉาน้องเลย พอเราขึ้นม.1 พ่อเลี้ยงก็เสีย เราเลยอยู่กันสามคน เเม่ เรา น้องเรา ผญ.หมดเลย บอกก่อนว่าเราเป็นเด็กที่ไม่เคยเถียงเเม่เลย คือน้อยมาก เรารู้ว่าเเม่ต้องทำงานหนัก เราเลยทำทุกอย่างที่เเม่บอก เเม่สั่ง เชื่อเเม่ทุกอย่าง เซนซิทีฟเรื่องเเม่มากกกก ถึงขนาดที่ตอนเด็ก เราคิดว่าถ
้าเเม่ไม่อยู่ เราก็คงอยู้ไม่ได้เเน่ๆ
ทุกอย่างก็เป็นไปตามชีวิตของเเต่ล่ะคน มีเศร้าบ้างสุขบ้างปนๆกันไป จนเราอยู่ม.6 มันเริ่มรู้สึกชีวิตไม่มีความสุข เริ่มเฟดตัวเองออกจากทุกอย่างที่ชอบทำ อยากร้องไห้ตลอดเวลา คิดว่าตัวเองเข้มเเข็งมาตลอด ทุกวันเราคิดถึงอดีตที่เราผ่านมา คิดเเล้วคิดอีก โดยเฉพาะเรื่องเเย่ๆ จนนอนไม่หลับ กลายเป็นว่าก่อนนอนเราต้องเพ้อ คิดถึงอะไรก็ได้ที่ทำให้มีความสุข เช่น อนาคตเราจะมีเงินเยอะๆ สร้างบ้านให้เเม่ มีรถขับ ไม่ก็คิดฟุ้งซ่านไปเรื่อยค่ะ ถึงจะหลับ เป็นเเบบนี้จะ2ปีเเล้ร เราชอบเหมอลอย มองเพดาน มองพัดลม มองอยู่อย่างงั้นเป็นชม.
มีเพื่อนเยอะนะคะ หลายคนเลย เวลาอยู่กับเพื่อนก็เฮฮาค่ะ เเต่พอเเยกย้ายเเล้วก็เป็นคนซึมๆ เงียบๆเหมือนเดิม เราไม่ชอบไปที่ๆมีคนเยอะๆ ไม่ชอบเลยยยยยยยยย เเต่ถ้าอยู่ห้องคนเดียวจะมืความสุขมาก จนเพื่อนบอกว่าโลกส่วนตัวเราสูงโคตรๆ
มีผช.มาจีบก็คุยๆทิ้งๆ บ้างครั้งคุยไปก็ชอบ ใจเต้นดี เเต่อยู่ๆก็เบื่อ ก็เลิกคุยไปเลย ไม่ตอบนาง จนผช.ก็งงว่าเราเป็นอะไร
ตอนนี้เข้ามหาลัย เทอมที่เเล้วได้เกรด3.7 เราเป็นคนที่เครียดเรื่องเรียนด้วย ต้องทำให้ได้อย่างเดียว ไม่ได้ ไม่เข้าใจ ก็จะนั่งเครียด อ่านจนเข้าใจ
ทุกอย่างที่ทำก็เพื่อสิ่งเดียว อยากให้เเม่ชม อยากให้เเม่เห็นว่าเราทำได้
เเต่สุดท้ายก็รู้สึกชีวิตเราไม่มีค่าไรเลย เรามองไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง เกิดมาทำไม เพื่ออะไร อยู่ไปทำไม คิดฆ่าตัวตายตั้งเเต่อยู่ม.2 จำได้เลยว่าทะเลาะกับเเม่ เราหยิบมีดเข้าห้องน้ำ ล็อคประตู จะกรีดข้อมือตัวเอง จนเเม่ต้องพังเข้ามา อารมณ์ร้ายมากๆ เวลาโมโหไม่มีใครอยากเข้าใกล้ พูดจาหยาบคายมาก เหมือนคนเป็นไบโพลาร์ เวลาหายโกรธก็จะไม่ค่อยพูด นิ่งๆ
หนูควรไปพบจิตเเพทย์ไหม หรือมันก็เเค่อารมณ์ชั่ววูบ หรือมันเป็นเเค่อารมณ์ของมนุษย์ทั่วไป......
T T
อาการเเบบนี้เรียกว่าโรคซึมเศร้าไหมคะ???
้าเเม่ไม่อยู่ เราก็คงอยู้ไม่ได้เเน่ๆ
ทุกอย่างก็เป็นไปตามชีวิตของเเต่ล่ะคน มีเศร้าบ้างสุขบ้างปนๆกันไป จนเราอยู่ม.6 มันเริ่มรู้สึกชีวิตไม่มีความสุข เริ่มเฟดตัวเองออกจากทุกอย่างที่ชอบทำ อยากร้องไห้ตลอดเวลา คิดว่าตัวเองเข้มเเข็งมาตลอด ทุกวันเราคิดถึงอดีตที่เราผ่านมา คิดเเล้วคิดอีก โดยเฉพาะเรื่องเเย่ๆ จนนอนไม่หลับ กลายเป็นว่าก่อนนอนเราต้องเพ้อ คิดถึงอะไรก็ได้ที่ทำให้มีความสุข เช่น อนาคตเราจะมีเงินเยอะๆ สร้างบ้านให้เเม่ มีรถขับ ไม่ก็คิดฟุ้งซ่านไปเรื่อยค่ะ ถึงจะหลับ เป็นเเบบนี้จะ2ปีเเล้ร เราชอบเหมอลอย มองเพดาน มองพัดลม มองอยู่อย่างงั้นเป็นชม.
มีเพื่อนเยอะนะคะ หลายคนเลย เวลาอยู่กับเพื่อนก็เฮฮาค่ะ เเต่พอเเยกย้ายเเล้วก็เป็นคนซึมๆ เงียบๆเหมือนเดิม เราไม่ชอบไปที่ๆมีคนเยอะๆ ไม่ชอบเลยยยยยยยยย เเต่ถ้าอยู่ห้องคนเดียวจะมืความสุขมาก จนเพื่อนบอกว่าโลกส่วนตัวเราสูงโคตรๆ
มีผช.มาจีบก็คุยๆทิ้งๆ บ้างครั้งคุยไปก็ชอบ ใจเต้นดี เเต่อยู่ๆก็เบื่อ ก็เลิกคุยไปเลย ไม่ตอบนาง จนผช.ก็งงว่าเราเป็นอะไร
ตอนนี้เข้ามหาลัย เทอมที่เเล้วได้เกรด3.7 เราเป็นคนที่เครียดเรื่องเรียนด้วย ต้องทำให้ได้อย่างเดียว ไม่ได้ ไม่เข้าใจ ก็จะนั่งเครียด อ่านจนเข้าใจ
ทุกอย่างที่ทำก็เพื่อสิ่งเดียว อยากให้เเม่ชม อยากให้เเม่เห็นว่าเราทำได้
เเต่สุดท้ายก็รู้สึกชีวิตเราไม่มีค่าไรเลย เรามองไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง เกิดมาทำไม เพื่ออะไร อยู่ไปทำไม คิดฆ่าตัวตายตั้งเเต่อยู่ม.2 จำได้เลยว่าทะเลาะกับเเม่ เราหยิบมีดเข้าห้องน้ำ ล็อคประตู จะกรีดข้อมือตัวเอง จนเเม่ต้องพังเข้ามา อารมณ์ร้ายมากๆ เวลาโมโหไม่มีใครอยากเข้าใกล้ พูดจาหยาบคายมาก เหมือนคนเป็นไบโพลาร์ เวลาหายโกรธก็จะไม่ค่อยพูด นิ่งๆ
หนูควรไปพบจิตเเพทย์ไหม หรือมันก็เเค่อารมณ์ชั่ววูบ หรือมันเป็นเเค่อารมณ์ของมนุษย์ทั่วไป......
T T