****อาจจะงงๆหน่อยเเต่ขอพูดหน่อยนะคะไม่รู้จะพูดกับใครจริงๆ
คือเราเป็นเด็กผู้หญิงคนนึงที่เอาเเต่ใจมาก คือเราเอาเเต่ใจมากๆจนเป็นนิสัยไปเเล้วมาถึงคอนนี้ก็เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองเป็นคนเเย่มาก เราโตมาด้วยการที่เห็นพ่อเเม่ทะเลาะกันทุกวันไม่มีวันไหนเลยที่ตะคุยกันเป็นปกติเเต่ไม่มีการทำร้ายร่างกายนะคะ เเม่เป็นคนคิดบวกไม่ขี้โมโห เเม่สอนลูกทุกคนดีมาก เเต่บางทีความคิดเเม่บ้งจริงๆนะเเต่ พ่อพูดหยาบคายมากเราซึมซัมมาทั้งหมด เเละโตมาก็พูดหยาบมากด้วยเเต่รู้กาลเทศะนะคะว่าคุยกับใครต้องพูดยังไงก็คือเรื่องมารยาทคือเเยกเเยะได้หมดเลยค่ะ เราอยู่ข้างรอกอยู่ในสังคมเพื่อนสังคมนอกบ้านคือเราเป็นปกติมากมีม่รยาททุกอย่างเเต่พอกลับถึงบ้านเราก็กลายเป็นคนละคน ขี้โมโห เอาเเต่ใจ เหวี่ยง ประชด นิสัยไม่เลยค่ะรู้ตัวเองดีมากๆ พยายามจะระงับตัวเองมาตลอดเเต่พอมีคนพูดอะไรไม่เข้าหู ก็จะโมโห หน้าบึ้ง ใช้อารมณ์ กับเเม่มาตลอด บอกก่อนเลยนะคะว่าเรามีพี่สาวอยู่ในบ้านเดียวกัน2คนพี่ชาย1คนเเต่คนละพ่อกัน คนอื่นเค้าก็นิสัยเหมือนเเม่ เเต่มีเเต่เราที่นอกคอก ทำอย่างที่เเม่าอนไม่ได้เลยสักอย่างเป็นเเบบนี้มาตลอดตั้งเเต่เรายังเล็กจนถึงตอนนี้ เราไม่สนิทกับใครเลยในบ้านเเม่ก็พูดได้ไม่เต็มปากว่าสริทเพราะก่อนหน้านี้เวลาคุยกับมีปัญหาเค้าจะไม่ค่อยมีเวลาฟังเลยเราเลยเลือกจะไม่พูดเก็บไว้ดีกว่า ที่บอกว่านิสัยไม่ดีของเรา นิสัยเอาเเต่ใจ มันทำให้พี่ๆพลอยไม่ชอบ เพราะว่าพ่อเอาเเต่โกงเงินเเม่ตั้งเเต่เรายังไม่เกิดมาจนถึงตอรนี้พ่อก็เอ่เเต่โกงเงินเเม่ทีละเเสนสองเเสนหนักสุดก็เเอบเอาเงินงานทำบุษลูกชายของเเม่ที่เสียไปตั้งเเต่เรายังไม่เกิด
เพราะเเบบนี้พี่ๆถึงไม่ชอบพ่อ พ่อมีนิสัยเด่นๆเลยคือขี้โกหกไม่ค่อยยอมรับผิด นั่นเเหละซึ่งเราก็ได้มันมาเต็มเลยนิสัยอันนี้เเย่มากเลยค่ะไม่ได้อยากทำเเต่รู้ตัวอีกทีก็ทำผิดไปเเล้ว   ตอนนั้นช่วงตอนม.2เราเกเรมาก ไปร.รก็หนีเรัยนกับเพื่อนออกไปข้างนอก ไม่ตั้งใจเรียนเกรดเเย่มาก เราก็รู้ตัวว่าเเย่มาก เลยปรับตัวใหม่เเก้ตัวใหม่ซึ่งมันสำเร็จเรากลับมาเรียนเกรดดีขึ้นมากเเต่ก็นังมีโดดอยู่ย้างเพราะเรียนไม่เข้าใจเเต่ไม่ได้ออกไปไหนก็อยู่ในบริเวนร.รนั่นเเหละ พอถึงช่วงปิดเทอมก็ต้องมารับกรรมที่ก่อไว้คือ เเก้0 ร. ช่วงนั้นเเม่เปิดร้านอาหารที่บ้านพอดี ก่อนหน้าสัปดาห์ที่จะไปเเก้งาน เสาร์อาทิตย์ พ่อเราจอให้เราช่วยขับรถไปให้เเกหน่อย ตอนนั้นเราขับรถยนต์ได้นะคะ อาจจะเร็วไปหน่อยเเละผิดกฏ เเต่ก็ไม่ไกลมากเราเลยไปเราเพนาะพ่อไปบ้านญาติฝั่งพ่อเเละเราก็ไม่ค่อยได้ไปเลย เเม่บอกไม่ให้ไปเพราะพี่สาวของพ่อกับเเม่ทะเลาะกัน (มีเรื่องลึกซึ้งกว่านี้ไว้จะลงรายละเอียดให้นะคะ)
เเม่ก็เลยบอกไม่ให้ไปฟังมาตลอดเเม่พูดกรอกหูมาตลอดว่าพ่ออะเป็นเเบบไหนๆฝั่งบ้านพ่อเป็นเเบบไหน ถึงปากจะยอกว่าไม่ได้ว่าเค้าไม่ดีเเค่คำพูดที่พูดมาบ่งบอกเลยว่าไม่ชอบเค้าไม่ดีอย่าทำตามนะ อยู่กับเเม่ก็บอกว่าอย่าไปฟังพ่อ อยู่กับพ่อพ่อก็บอกอีกอย่าง เราสับสนมาก เราโดนบอกเเบบนี้มาตั้งเเต่เด็กมากๆ ประถมต้นๆเองตอนนั้นเรายังตัดสินใจอะไรไม่ได้หรอก เราเลยสับสนมากว่าอันไหนถูกอันไหนผิดกันเเน่จนมาถึงทุกวันนี้ กลับมาเรื่องไปบ้านญาติพ่อนะคะ ตอนไปเราก็นึกว่าจะไปเเปปๆก็กลับเเต่มายาวเลยค่ะเราไปก็ไปคุยๆกับญาติเวลาฝั่งพ่อถามว่าทำไมไม่กลับมาหาบ้างก็รู้สึกผิดนะคะเเต่สับสนมากไม่รู้ตะตอบยังไงดี #**เรื่องมันก็เริ่มจากตรงนี้ ตอนนั้นพี่สาวเราทักเมสเสจมาว่าทำไมยังไม่กลับ ไปไหนทำไมไปนาน ทำไมไม่อยู่ช่วยร้านเเม่ เราก็กลัวมากเพราะเราไม่สนิทกับพี่ๆเลยใน เราตกใจจริงๆนะไม่ได้เเสร้งเลย เราก็คอบกลับไปว่ามาบ้านพ่อ ละก็อะไรก็จำไม่ได้เหมือนกันเพราะอันเซนข้อความไปหมดเเล้วมันเสียใจ  เค้าก็บอกมาว่าเราหาเรื่องอู้งานไม่อยากอยู่ช่วยเเม่ ทั้งๆที่เราไม่ได้คิดเเบบนั้นเลยเราเเค่คิดว่าขับรถมาให้พ่อเพราะเค้าก็เเก่เเล้วอีกอยากก็อยากมาหาญาติเพราพไม่ได้เจอกันนานมาก เเต่พี่กลับพูดว่า ถ้าอยากไปอยู่กับพ่อก็ไปได้เลยฝั่งนี้เค้าจะดูเเม่เอง ไม่ต้องกลับมาก็ได้. เราเสียใจจังเราไม่รู้ว่าเราผิดขนาดนี้ เราไม่รู้จะตอบว่าอะไรเราเลยเงียบไปเเล้วเราก็รีบเร่งพ่อให้กลับบ้านให้เร็วที่สุด กลับมาเค้าไม่คุยกับเราโกรธเราไปเเล้ว เราเสียใจมาก เราไม่อยากเเตกหักกับใครเรากลัว เรากลัวการทะเลาะ เรากลัวมากเราคิดมากเรากลัวเเต่เราเลือกที่จะเก็บไว้ไม่บอกเเม่  ไม่รู้ว่าเเม่จะรู้มั้ยที่พี่ทักมาบอกเเบบนั้น  เราเลยใช้ชีวิตปกติ ไม่กล้าสบตา ไม่กล้าคุย กลัวว่าจะโดนด่าโดนว่า เลยเฟสตัว หลังจากนั้นเรารู้สึกไม่อยากกลับบ้านอีกเลยจากปกติไม่อยากกลับอยู่เเล้ว กลับไปก็โดนบ่น โดนว่าเรื่องที่เอาเเต่ใจ เราเลยให้พ่อมารับที่ร.รประมาณ6โมงเลิกเรียน4โมง เลิกเรียนเราก็นั่งเล่นกับเพื่อนหน้าร.รเรื่อยเปื่อยคุยสนุกมากเรารักเพื่อนมากมีความสุขมาตอนที่อยู่กับเพื่อนไม่อยากกลับบ้านเลย จนมาถึงสัปดาห์เเก้งานเราก็มาเเก้งานปกติตามงานทุกครู ถึงตอนเย็นก็ให้พ่อมารับช้าๆเหมือนเดิมทุกวัน มาถึงวันนึง เป็นวันปัจฉิมเพื่อนเก่าตอนประถมเลยตัดสินใจไปไปกับพ่อให้พ่อไปส่ง ไม่ได้ยอกเเม่เเต่ก็ไม่ได้เก็ยเป็นความลับ เราใส่ชุดไพรเวทเพราะทุกครั้งที่ไปเเก้งานที่ร.รจะใส่ชุดนักเรียนเเค่วันนี้ใส่ชุดไพรเวทไปเราก็พาเพื่อนไปด้วยนี่ ตอนนั่นเลยตัดสินใจขอรถพ่อขอพารถไปเองตอนนั้นคือคิดว่าจะไปน้ำตกกับเพื่อนต่อเเต่เเอบไปนะคะถ้าขอก็คือไม่ได้ไปเเน่ๆ ร.รเก่าอยู่เเถวๆบ้านพ่อ เลยไปส่งพ้อที่บ้านเเล้วขับรถออดมากับเพื่อนเเล้วก็ตรงไปที่น้ำตกมันไม่ได้ไกลมากเลยนะไม่ได้อนู่ในเมืองเเค่ข้ามตำบลข้ามกมู่บ้านเเค่นั้นเพราะเราก็กลัวโดนจับได้ ระหว่างที่ไปขับรถกับเพื่อนมีความสุขมากยิ้มหัวเราเเบบที่ไม่เคยทำได้ตอนอยู่บ้าน  เเต่พอสักพักพี่ก็ทักเมสเสจมาว่ากลับตอนไหน  
เหมือนโทรมาเช็คว่าเราทำงานอยู่จริงมั้ยตอนนั้นเราก็บอกไปว่าเราทำงานอยู่ค่ะเราเลือกจะโกหกตอนเเรกก็เหมือนจะโดนว่สเเต่ก็ไม่ได้มีอะไร พอเราพาเพื่อนไปถึงน้ำคกก็นั่งกินขนมกันปกติอีกใจก็สนุกมากรักบรรยากาศตอนนั้น เเต่อีกใจก็กลัวพี่มากกลัวจะโดนดุโดนว่า กลัวโดนเกลียด พอตอนกลับมาถึงร.ร ก็บ่าย2เเล้วเราไปตั้งเเต่9โมงนะคะ ร.รเลิกให้เเก้งานก็บ่าย3. ค่ะ พี่สาวโทรเช็คที่ครู ว่าเราไปทำงานรึป่าว ครูก็บอกว่าไม่เห็นเรา หลังจากนั้นพี่เราก็ทักมาด่ากราดเลยค่ะ เค้าไม่ดคยพูดกูกับเราเค้าพูดเเล้วตอนนั้เค้าว่าเรายาวมาก เราร้องไห้ตรงนั้นเลย อย่างน้อยก็มีเพื่อนที่อยู่ข้างๆตอนนั้นร้องไห้เลย รักเพื่อนมากเพื่อนอยู่ด้วยทุกครั้งเลย  พี่สาวว่าเรา ว่าเอานิสัยเหมือนพ่อมาใช้ นิสัยไม่ดีเเละอีกเยอะดเต่เราจำำม่ได้สิ่งที่จำได้ขึ้นใจเลยคือความรู้สึกตอนนั้น ไม่เคยลืมได้เลย ยังจำอยู่ทุกคำที่มันเเทงใจ มันเจ็บ มันท้อ มันเหนื่อยไปหมดเลย (ตอนนั้นไปรับพ่อกลับมาที่ร.รด้วยกันนะคะพ่อวกรถไปซื้อของ) เเล้วพ่อก็ขับรถมาเห็นเราร้องไห้ เราบอกพ่อว่าเราไม่อยากกลับบ้าน เราไม่อยากอยู่ เราขออยู่กับเพื่อนได้มั้ยไม่รู้ว่าข้างหน้าจะเกิดไรขึ้นเเต่เราขออยู่กับเพื่นก่อนได้มั้ย ทุกคนคะตอนนั้นพ่อทำท่าทีจะโมโห พ่ออ้างว่ามีงานต่อจะต้องทำให้เรารีบขึ้นรถกลับบ้าน พ่อน่ากลัวจัง  เราไงกอดเพื่อนเเน่นเลยเราไม่อยากไป เราไม่อยากกลับอยากอยู่กับเพื่อนเราไม่ไหวเเล้วถ้ากลับไปเราคิดสั้นเเน่ๆ เเต่สุดท้ายก็โดนพ่อบังคับให้กลับขึ้นรถมา ในรถเราร้องไห้ตลอด เราบอกพ่อว่า เราสองคนตายไปด้วยกันมั้ย เราคิดอะไรอยู่ไม่รู้เลยตอนนั้นรู้อย่างเดียวคือเหงา โดนเดี่ยว ไร้ค่า เพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะว่าทุกครั้งที่ทะเลาะกับพ่อ พ่อชอบพูดว่าอะไร้ปนะโยชน์จัง ไม่มีค่า งี่เง่า เเละคำที่เราจำได้ขึ้นใจคือ ไม่น่าเกิดมาเลย เกิดมาทำไม  เราเลือกไม่ได้เลยค่ะ เราทำยังไงดี บนรถตอนนั้นพ่อพยายามพูดว่าเรายังมีเค้าให้เราอดทน พ่อพูดว่ากูบอกเเล้วอยู่บ้านนั้นไม่มีวันมีความสุข ปลอบเรา เเต่เรากลับรู้สึกว่าคำพูดที่พ่อพูดมา มันปลอมมาก เหมือนพูดผ่านๆ เรารู้สึกอย่างงั้นจริงๆนะเราก็เงียบไปเราร้องไห้จนหลับไปเลยตื่นมาก็ถึงบ้านไม่กล้าลงรถเลยกลัวมากเเต่กลับไปก็โดนพี่เมินค่ะไม่ได้โดนด่าโดนว่าอะไรเรากลัวมาก
เเล้ววันนั้นก็ผ่านไป  ผ่านไปพักใหญ่ๆ.
เเล้วมันก็เกิดขึ้นอีกครั้งนึง เรื่องเกิดเพราะตัวเราเอง เรารู้ตัวเองดี เเละนี่คงเป็นฝันร้ายที่สร้างมาเองโดยไม่มีวันลืมฝันร้ายนี้ไปได้  เรากินขนมของลูกของพี่สาว. เรานึกว่าเป็นของที่เเม่ซื้อไว้ให้ก็เลยกิน เเต่มารู้ทีหลังว่าไม่ใช่ มันเป็นของลูกของพี่สาว ซึ่งตอนนั้นเรากิรหมดเเล้วเเหละเเละก็มานั่งเรียนใส่หูฟังไม่ได้ยินอะไรเลยเเต่มีจังหวะนึงที่ได้ยินเขาหาอยู่ เเต่เราไม่พูดเรากลัวโดนว่า เรากลัวไปหมดเลยเลือกโกหกว่าเราไม่ได้กิน เเต่สุดได้เค้าก็เห็นว่าเรากินเเล้วเอาขยะไปทิ้งเค้าเห็นเเบบนั้นเค้าก็ว่าเราเค้าโกรธที่เราไม่ยอมบอกว่ากินปล่อยให้หา เค้าบอกว่าเราใช้นิสัยเหมือนพ่อ บอกว่าเรานิสัยโจร ดรารักเค้านะตอนเเรกเราก็สำนึกผิดเลยเค้าก็พูดว่าเค้ารักเรา ไม่ใช่เพราะเกลีนดพ่อเลยไม่ชอบเราเเต่ดราทำนิสัยเหมือนพ่อเลยไม่ชอบเค้าเคยะงพูดว่าอย่าให้ต้องรังเกียจ หลังจากนั้นเราเกลียดตัวเองมาก เกลียดตัวเองที่ทำผิด เกลียดตัวเองโทษตัวเองว่าทำไมถึงทำเเบบนี้ เราเกลียดตัวเองมาก เลยทำร้ายตัวเองเเละร้องไห้เเบบไม่มีเสียงเพราะห้องเรามันโล่วไม่มีที่ปิดเป็นเเค่ห้องที่มีม่านกั้น เพราะงั้นมีคนได้ยินเเน่ถ้าร้องดังเราเลยให้พี่ข้างบ้านซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่ร.รมาอยู่เป็นเพื่อน เค้ารับฟังเค้ากอดเค้าปลอบเรา เราอุ่นใจจัง อุ่นใจกับทุกคนที่ไม่ใช่คนในบ้านเราอุ่นใจมาก สุดท้ายโชคไม่เข้าข้างอยู่ดีพี่สาวเราเข้ามาเเล้วบอกว่า  จะเล่าก็เบ่าให้หมดไม่ใช่เล่าให้ตัวเองน่าสงสาร ความเสียใจความเกลียดตัวเองทวีคูณเข้าฝังลึกไปในใจ เเล้วเค้าก็เปรียบเทียบเรากับลูกเขาอีกคนที่อยู่คนละจังหวัดกันว่าเรียนเก่ง อยู่คนเดียวได้ไม่เคยบ่นเรื่องเรียนลูกเค้าเรียนได้ทำไมเราเรียนไม่ได้ จังหวะนั้นเราหูดับไปเเล้วเราไม่ได้ยินอะไรอีกเลย จนเค้าออกไป เราไม่อยากให้พี่ข้างบ้านไปเลยพี่เค้าจะกลับบ้านเเล้วเราไม่อยสกให้เค้าไปเลย เเต่เค้าก็ไปอยู่ดี ตอนนั้นเราพึ่งใครไม่ได้เลย กอดตัวเองไม้ไหวไม่มีเเรงอีกเลยเกลียดตัวเองมากจนหลับไปตื่นก็เช้า หลังจากนั้นเรากลัวเสียงเค้ามาตลอดเเม้เค้าจะพูดกับเเม่หรือเเค่เค้าพูดเฉยๆไม่ได้ว่าเราก็กลัวตัวสั่นมาก
ตื่นทุกเช้าโดยเสียงเค้าเเค่เสียงเค้าพูดเบาๆเราก็ตกใจตื่นขึ้นมาเลย เค้าพูดเเซะทุกวันว่าเเม่เข้าข้างเราพูดเเซะทุกวันว่าไม่ทำอะไรอยู่สบายๆไปวันๆ ทำให้เราตื่นมาเเล้วร้องไห้ทุกเช้า เเต่บอกใครไม่ได้เเม้เเต่หับเเท่หรือใครก็เเล้วเเต่เก็บไว้คนเดียว จนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่กล้า ยังกลัวเสียง กลัวเค้าไล่เรา เพราะทุกคนในบ้านก็เชื่อฟังเค้าหมด เเต่เเม่ยังเข้าข้างเราบ้างไม่รู้สิ มันเป็นฝันร้ายมากๆ บางวันก็คิดจะหลับไปตลอดเเต่ก็นั่นเเหละะยายามหาเเรงจูงใจ ดูซีรีส์ เป็นติ่งอยู่ก็พยายามให้เค้าเป็นความสุขของเรา เราจะออกจากตรงนี้ยังไงดี   ไม่อยากอยู่บ้านนี้เลย