เย็นของเมื่อวาน เรานอนเล่นโทรศัพท์อยู่ในบ้าน เเม่เดินมาเรียกเราค่ะบอกว่าหนูเราออกกรงเเม่เราลืมปิดกรง ( ที่บ้านเลี้ยงหนูเเกสบี้ 2 ตัวค่ะ ) เเล้วที่บ้านมีหมา 3 ตัว เเมวอีก 7 ตัว เเล้วน้องหลุดออกมาค่ะ เรารีบลุคออกไปดูเลยค่ะ เเล้วเรารู้สึกเเย่มากๆ เพราะเเม่ นั่งดูเฉยๆค่ะ ไม่จับหมา ไม่จับหนูเข้ากรง  เเล้วเรากะเลยไปจับหมาก่อนค่ะ เพราะหนูมันวิ่งเร็วมากๆหมาอาจจะจับได้ก่อนเราเราเลยจะจับหมาก่อน เเต่พ่อกลับหงุดหงิดเเล้วทุบโต๊ะเสียงดังค่ะ ว่า โอ้ย จะไปจับหมาหาเเม่หรอให้มันกัดตายๆให้หมดเถอะเลี้ยงไม่มีประโยชน์เป็นบ้าเป็นประสาทอะไรกูรำคาญ ให้มันกัดตายไปเถอะ เอ๊ะอะไรเสียงดังกุรำคาญ ตั้งเเต่เเมวตายกะร้องไห้อะไรไม่รู้ทำตัวปัญญาอ่อนมากนะ (เยอะเเยะกว่านี้ค่ะขอจบคำหยาบเเค่นี้พอ) 
เเล้วเรื่องหนูเเกสบี้ อันนั้นเราเลี้ยงมา 3 ปีเเล้วค่ะ รักมากๆ เป็นเเก้วตาดวงใจของเราเลยเเหละค่ะ เพราะมันเป็นเซฟโซนที่ดีที่สุด ถ้ามันเป็รอะไรไปความรู้สึกคงเเบบ...(คนรักสัตว์คงรู้ดี) เเล้วพ่อเเท้ๆมาพูดกับเราเเบบนี้ เราจิตตกมากเลยค่ะ เพราะตกใจกับเหตุการมากๆ ทั้งหมาที่ต้องห้ามไม่ให้มากัดหนูทั้งต้องจับหนู เวลาความเป็นความตายของลูกเราเลยค่ะ เเต่เราก็จับจนได้ค่ะทั้งร้องไห้ไปทั้งพยายามจับ เเต่ตอนนี้น้องรอดปลอดภัยเเล้วค่ะ ต่อไปคงไม่กล้าฝากใครเลี้ยงเเล้วเเหละค่ะ (รึเราเองที่โลกสวยหรือเพราะพ่อเเม่เราไม่เเคร์ความรู้สึกใครเลยรู้สึกว่าพ่อกับเเม่ใจร้ายมากเลยค่ะ ทั้งใจร้ายกับสัตว์รวมถึงเราเเละความรู้สึกเราด้วย) เสียใจค่ะที่พ่อกะเเม่ไม่คิดเลยหรอว่า เอ๊ะ ลูกมันเลี้ยงมาตั้งนานถ้าไอ้ตัวนี้ตายไปลูกจะเสียใจไหมลูกจะเป็นยังไงรู้สึกยังไง เรางี่เง่าเอาเเต่ใจรึป่าวคะที่อยากให้พ่อกะเเม่เคร์ความรู้สึกเราบ้าง รึรสชาติการโตเป็นผู้ใหญ่เป็นเเบบนี้หรอคะเราเเค่อ่อนต่อโลก