มองย้อนไปสมัยเป็นเด็กก็คิดว่าตัวเองแปลกๆอยู่เหมือนกันค่ะ ร้องไห้แทบจะทุกวัน
อยู่คนเดียวไม่ได้ ไปโรงเรียนงอแงร้องไห้ ถุงขนมที่เอามจากบ้านต้องเอากลับไปทิ้งที่บ้าน
มันเหมือนเป็นของสำคัญทุกทีเลยค่ะ เวลาหาแม่ในบ้านไม่เจอก็วิ่งออกไปร้องไห้เดินหา
(แม่อยู่ในครัว) ตอนอนุบาล 2 เคยคิดฆ่าตัวยค่ะ แล้วเคยร้องไม่อยากไปโรงเรียน
อยากอยู่บ้าน(ความจริงคืออยากไปที่ทำงานกับแม่)แม่เลยเอากุญแจล๊อกนอกบ้าน
เราก็ร้องๆ ขึ้นชั้น 2 กระโดดจากระเบียงลงมา ปั่นจักรไปหาแม่(ที่ทำงานไม่ไกลจากบ้านค่ะ)
เวลาโดนตีก็จะชอบเพ้อเจ้ออยากจะไปอยู่กับปู่ที่ไม่เคยเจอหน้ากัน ตอนนอนชอบคิดมาก
ว่าถ้ามีโจรเข้าบ้านเราจะหนียังไงให้รอด อยู่บนรถตอนกลางคืน ผวา ชอบคิดว่าถ้ามีโจร
มาดักปล้นกลางทางจะทำยังไง นี่คือความคิดตอน อนุบาลนะคะ และเป็นมาตลอด
พอโตมาถึงเริ่มหายไปากความคิด จนถึง ม.ต้นเคยมีความคิดฆ่าตัวตายนิดหน่อย
เพราะเวลาทะเลาะกับน้องเราผิดตลอด แต่ก็ดีขึ้นตอนเข้าสู่ทางธรรมค่ะ จนกิเลสตรอบงำ
ก็กลับมาเป็นปกติ(รึเปล่า) แต่ก็ชีวิตวัยรุ่นมีความสุขค่ะ มีเพื่อนดี เฮฮา ร่าเริงกันตลอด
จนเข้ามหาลัยไกลบ้าน เราเป็นคนร่างเริงเฮฮา คิดว่าจะเข้ากับคนได้ง่าย ก็ง่ายจริงค่ะ
แต่ไม่มีใครเข้ากับเราได้ มีเพื่อนคบค่ะ แต่ไม่ได้สนิทใจที่จะพูดคุยได้ทุกเรื่องได้
ตอนนั้นร้องไห้ตลอดค่ะ เพราะมีปัญหาแต่ไม่มีที่ระบายเลย จนคบกับคนที่เคยคุยกัน
จากตอนแรกกินข้าวคนเดียวไม่ได้ แต่กินกับเพื่อนแล้วไม่มีความสุข กลายเป็น
คนอยากกินข้าวคนเดียวมากกว่ามีเพื่อน เวลาเดินไปเรียนก็อยากเดินคนเดียว
สบายใจกว่า เลี่ยงที่จะเดินเจอเพื่อนด้วยซ้ำ เหมือนเรามีความสุขแล้วกับแฟน(ในมือถือ)
แค่เขาคนเดียวก็พอ เขาเป็นเหมือนที่ระบาย และเหมือนเพื่อนคนเดียวที่เราสนิทใจ
แฟนชอบบอกว่าเราเป็นคนคิดมาก ฝังใจ คิดไม่เหมือนคนปกติ ขุดอดีต ไม่ปล่อยผ่าน
คิดแต่แง่ลบ จริงค่ะ ทุกอย่างที่เขาพูด ขนาดคบกันมา 2 ปี เรายังขุดเรื่องแฟนเก่าเขามา
เวลาเรานินทาเพื่อนเขาก็จะบอกคิดมาก ชอบคิดอะไรที่คนอื่นไม่คิดกัน ไม่ปกติละนะ
เรื่องที่ควรคิดไม่คิด เรื่องไม่ควรคิดก็คิดอยู่นั้นแหละ ย้ำเข้าไป เขาเหมือนกระจกสะท้อนเรา
เราก็เออจริงด้วย พยายามคิดบวกมันก็ได้แค่แปปเดียว ไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้
มันเหนื่อย พอถึงช่วงที่เรียนหนักขึ้น งานเยอะขึ้น เวลาให้กันน้อยลงจากเมื่อก่อน
ยิ่งคิดมาก คิดแง่ร้ายกับเขาตลอด แทบไม่ปล่อยให้เป็นอิสระเลยค่ะ กลัวจะแอบนอกใจ
ทั้งที่ลึกๆเราไว้ใจเชื่อใจเขามาก แบบไม่ได้หลงใหล เชื่อจากการกระทำจริงๆ ของเขา
แต่มันก็อดคิดไม่ได้ เขาก็เสียใจที่เราคิดแบบนี้ตลอด เราเองก็ไม่มีสมาธิอ่านหนังสือ
ชีวิตเหมือนคนอกหักทั้งๆที่ไม่ได้อกหัก เราก็เหมือนขาดเพื่อนที่สนิทใจ เขาก็รู้
ก็เลยคอยสนใจอยู่ตลอด ชอบคิดถึงอนาคตและอดีตมากกว่าปัจจุบัน กลัวว่า
วันนึงต้องเลิก ทั้งๆที่ไม่มีประโยชน์ที่จะคิด พอตอนนี้เราอยู่บ้านคนเดียวตอนกลางวัน
เราเหม่อๆลอยๆ ทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอันต้องอยู่กับ youtube ทั้งวันเลย รวมถึงอาบน้ำ
ไม่อยากอาหาร ที่อยากกินมีแค่หมูกระทะเท่านั้น นอนก็ไม่ค่อยหลับ ต้องเล่นเฟส
จนดึกๆตลอดจะได้ล้ามากๆแล้วหลับ ไม่อยากกลับมหาลัยนอนร้องไห้ แค่เห็นชื่อมหาลัย
ก็รู้สึกเศร้าแล้วค่ะ แต่ไม่เคยคิดจะฆ่าตัวตายแล้ว เพราะกลัวตาย กลัวนรกค่ะ555555
แล้วช่วงนี้ฝันร้ายตลอดเลยค่ะ เห็นผีบ้าง จะฆ่าเราบ้าง จะเอาชีวิตเรา เหนื่อยตลอด55
ขอคำปรึกษาหน่อยนะคะ บางอย่างเหมือนจะเป็นแต่มันก็ไม่ได้อาการหนักขนาดนั้น
ส่วนใหญ่จะเป็นตอนสมองว่างๆ เลยต้องกรอก youtube ค่ะไม่อยากคิดอะไรในหัวแล้ว
เวลาดูหนังดูรายการ ก็มีความสุจ ตลก หัวเราะได้ปกตินะคะ ขอคำแนะนำด้วยค่ะ
ขอบคุณนะคะ ที่เข้ามาอ่าน ยาวนิดนึง พิมพ์ผิดหรือตกหล่นขออภัยด้วยค่าาา
แบบนี้ควรไปพบจิตเเพทย์ไหมคะ เป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่า
อยู่คนเดียวไม่ได้ ไปโรงเรียนงอแงร้องไห้ ถุงขนมที่เอามจากบ้านต้องเอากลับไปทิ้งที่บ้าน
มันเหมือนเป็นของสำคัญทุกทีเลยค่ะ เวลาหาแม่ในบ้านไม่เจอก็วิ่งออกไปร้องไห้เดินหา
(แม่อยู่ในครัว) ตอนอนุบาล 2 เคยคิดฆ่าตัวยค่ะ แล้วเคยร้องไม่อยากไปโรงเรียน
อยากอยู่บ้าน(ความจริงคืออยากไปที่ทำงานกับแม่)แม่เลยเอากุญแจล๊อกนอกบ้าน
เราก็ร้องๆ ขึ้นชั้น 2 กระโดดจากระเบียงลงมา ปั่นจักรไปหาแม่(ที่ทำงานไม่ไกลจากบ้านค่ะ)
เวลาโดนตีก็จะชอบเพ้อเจ้ออยากจะไปอยู่กับปู่ที่ไม่เคยเจอหน้ากัน ตอนนอนชอบคิดมาก
ว่าถ้ามีโจรเข้าบ้านเราจะหนียังไงให้รอด อยู่บนรถตอนกลางคืน ผวา ชอบคิดว่าถ้ามีโจร
มาดักปล้นกลางทางจะทำยังไง นี่คือความคิดตอน อนุบาลนะคะ และเป็นมาตลอด
พอโตมาถึงเริ่มหายไปากความคิด จนถึง ม.ต้นเคยมีความคิดฆ่าตัวตายนิดหน่อย
เพราะเวลาทะเลาะกับน้องเราผิดตลอด แต่ก็ดีขึ้นตอนเข้าสู่ทางธรรมค่ะ จนกิเลสตรอบงำ
ก็กลับมาเป็นปกติ(รึเปล่า) แต่ก็ชีวิตวัยรุ่นมีความสุขค่ะ มีเพื่อนดี เฮฮา ร่าเริงกันตลอด
จนเข้ามหาลัยไกลบ้าน เราเป็นคนร่างเริงเฮฮา คิดว่าจะเข้ากับคนได้ง่าย ก็ง่ายจริงค่ะ
แต่ไม่มีใครเข้ากับเราได้ มีเพื่อนคบค่ะ แต่ไม่ได้สนิทใจที่จะพูดคุยได้ทุกเรื่องได้
ตอนนั้นร้องไห้ตลอดค่ะ เพราะมีปัญหาแต่ไม่มีที่ระบายเลย จนคบกับคนที่เคยคุยกัน
จากตอนแรกกินข้าวคนเดียวไม่ได้ แต่กินกับเพื่อนแล้วไม่มีความสุข กลายเป็น
คนอยากกินข้าวคนเดียวมากกว่ามีเพื่อน เวลาเดินไปเรียนก็อยากเดินคนเดียว
สบายใจกว่า เลี่ยงที่จะเดินเจอเพื่อนด้วยซ้ำ เหมือนเรามีความสุขแล้วกับแฟน(ในมือถือ)
แค่เขาคนเดียวก็พอ เขาเป็นเหมือนที่ระบาย และเหมือนเพื่อนคนเดียวที่เราสนิทใจ
แฟนชอบบอกว่าเราเป็นคนคิดมาก ฝังใจ คิดไม่เหมือนคนปกติ ขุดอดีต ไม่ปล่อยผ่าน
คิดแต่แง่ลบ จริงค่ะ ทุกอย่างที่เขาพูด ขนาดคบกันมา 2 ปี เรายังขุดเรื่องแฟนเก่าเขามา
เวลาเรานินทาเพื่อนเขาก็จะบอกคิดมาก ชอบคิดอะไรที่คนอื่นไม่คิดกัน ไม่ปกติละนะ
เรื่องที่ควรคิดไม่คิด เรื่องไม่ควรคิดก็คิดอยู่นั้นแหละ ย้ำเข้าไป เขาเหมือนกระจกสะท้อนเรา
เราก็เออจริงด้วย พยายามคิดบวกมันก็ได้แค่แปปเดียว ไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้
มันเหนื่อย พอถึงช่วงที่เรียนหนักขึ้น งานเยอะขึ้น เวลาให้กันน้อยลงจากเมื่อก่อน
ยิ่งคิดมาก คิดแง่ร้ายกับเขาตลอด แทบไม่ปล่อยให้เป็นอิสระเลยค่ะ กลัวจะแอบนอกใจ
ทั้งที่ลึกๆเราไว้ใจเชื่อใจเขามาก แบบไม่ได้หลงใหล เชื่อจากการกระทำจริงๆ ของเขา
แต่มันก็อดคิดไม่ได้ เขาก็เสียใจที่เราคิดแบบนี้ตลอด เราเองก็ไม่มีสมาธิอ่านหนังสือ
ชีวิตเหมือนคนอกหักทั้งๆที่ไม่ได้อกหัก เราก็เหมือนขาดเพื่อนที่สนิทใจ เขาก็รู้
ก็เลยคอยสนใจอยู่ตลอด ชอบคิดถึงอนาคตและอดีตมากกว่าปัจจุบัน กลัวว่า
วันนึงต้องเลิก ทั้งๆที่ไม่มีประโยชน์ที่จะคิด พอตอนนี้เราอยู่บ้านคนเดียวตอนกลางวัน
เราเหม่อๆลอยๆ ทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอันต้องอยู่กับ youtube ทั้งวันเลย รวมถึงอาบน้ำ
ไม่อยากอาหาร ที่อยากกินมีแค่หมูกระทะเท่านั้น นอนก็ไม่ค่อยหลับ ต้องเล่นเฟส
จนดึกๆตลอดจะได้ล้ามากๆแล้วหลับ ไม่อยากกลับมหาลัยนอนร้องไห้ แค่เห็นชื่อมหาลัย
ก็รู้สึกเศร้าแล้วค่ะ แต่ไม่เคยคิดจะฆ่าตัวตายแล้ว เพราะกลัวตาย กลัวนรกค่ะ555555
แล้วช่วงนี้ฝันร้ายตลอดเลยค่ะ เห็นผีบ้าง จะฆ่าเราบ้าง จะเอาชีวิตเรา เหนื่อยตลอด55
ขอคำปรึกษาหน่อยนะคะ บางอย่างเหมือนจะเป็นแต่มันก็ไม่ได้อาการหนักขนาดนั้น
ส่วนใหญ่จะเป็นตอนสมองว่างๆ เลยต้องกรอก youtube ค่ะไม่อยากคิดอะไรในหัวแล้ว
เวลาดูหนังดูรายการ ก็มีความสุจ ตลก หัวเราะได้ปกตินะคะ ขอคำแนะนำด้วยค่ะ
ขอบคุณนะคะ ที่เข้ามาอ่าน ยาวนิดนึง พิมพ์ผิดหรือตกหล่นขออภัยด้วยค่าาา