เราว่าเราเป็นคนเฮฮา ร่าเริง หัวเราะง่าย แต่บอบบางมากๆๆ ถ้ามีเรื่องกระทบจิตใจมากๆ หรือสะกิดปมในใจก็จะดร่าม่าแบบดำดิ่ง ไม่อยากอยู่เลยทีเดียว
เกิดจากเมื่อวานเจอของที่เคยกินแล้ว ตอนนี้กินไม่ได้ ก็ดร่าม่าใหญ่โต คิดว่าชีวิตไม่มีค่า ลำบากแฟนต้องมาเสียเงินรักษา แม่ต้องเป็นห่วง หาเงินก็ไปหาหมอ หมดเงินไปเยอะก็ไม่หาย บลาๆ ร้องไห้ไป 2 รอบ คุยกับแฟนก็ร้องไห้อีกรอบอยากตาย แต่ก็บอกกับแฟนว่าไม่ฆ่าตัวตายหรอก กลัวบาป เลยถามแฟนว่า เฮ้ย!เค้าต้องไปหาจิตแพทย์เปล่าวุ้ย ? แฟนก็บอกเราแค่คิดมากเฉยๆ แล้วก็เล่าให้แฟนฟังว่า จริงๆเคยฆ่าตัวตายมาแล้วหลายครั้งนะ
ครั้งแรกจำได้สมัยประถม ผูกผ้าแล้วกำลังจะขึ้น แต่แม่เรียกก่อน
ครั้งที่2 พยายามนอนในห้องไม่มีอากาศเพื่อจะได้ขาดอากาศตาย 555 อันนี้มองกลับไปก็ขำ
ครั้งที่ 3 ม.ปลาย ผูกคอแล้ว สำเร็จด้วย แต่น่าจะช่วงที่จะตายไม่ตาย เชือกมันรัดคอล่ะมันเจ็บก็เลยไม่ตายล่ะ ชีวิตเราต้องดีกว่านี้ ต้องไปจากครอบครัวนี้ให้ได้เลยพยายามตะกายเหยียบขอบอ่างน้ำ เลยรอดมาได้
ครั้งที่ 4 มหาลัยปี 1 อันนี้อกหักครั้งแรก จะวิ่งให้รถเมล์มหาลัยชน รถกำลังมา แต่เพื่อนอีกคนเรียกไว้ว่าพาเพื่อนมาลำบาก เราชอบนึกถึงคนอื่นก็เสมอก็เลยดึงสติกลับมาได้แล้ววิ่งไปหาเพื่อน ขอโทษเพื่อน
ครั้งที่ 5 เรียนจบ อกหักอีกจะกระโดดให้รถชน กำลังจะลงจากรถแต่เพื่อนมันออกรถก่อน แล้วก็เลยไม่ตายดีกว่า รอดมาได้ 55
ต่อมาที่อยากตายเพราะป่วยล้วนๆ  โทษว่าแฟนทิ้งก็เพราะป่วย ไม่มีใครรักเราจริงเพราะเราป่วย เพื่อนก็แช่งให้ไปตาย กินอะไรก็ไม่ได้ แต่งตัวสวยๆเหมือนแต่ก่อนไม่ได้ แต่ก็แค่อยากตาย ไม่ได้นึกถีงวิธีการฆ่าตัวตายแล้วนะ เราถึงเข้าใจคนที่อกหักแล้วฆ่าตัวตาย หรือฆ่าตัวตายด้วยเหตุอื่นๆ เพราะมันเป็นแค่ความรู้สึกดำดิ่งช่วงนึงที่เราคิดว่าการตายคือการหลุดพ้นจากความเจ็บปวดนี้ โชคดีก็ไม่ตาย รอดมาได้แบบเรา แต่ถ้าโชคร้ายก็ได้ตายอย่างที่หวัง

ขอบคุณทุกความเห็นค่ะ