ผมอายุ 21 ปีนะครับ ในชีวิตมีเพื่อนน้อยมาก
ผมเป็นคนบ้านนอก ไม่ใช่คนในสังคมเมือง
ตั้งแต่อนุบาลมาก็อยู่กับยายกับแม่
แม่ทำงานโรงงาน ส่วนยายทำไร่ทำสวน
อยู่บ้าน 3 คน ยาย แม่ และผม

ในหมู่บ้านผมกลุ่มที่เป็นผู้ชายส่วนใหญ่เลยจะออกแนวคล้ายเด็กแว้นเยอะมาก
ผมไม่สนิทกับผู้ชายในหมู่บ้านสักคน แม้กระทั่งคนรุ่นเดียวกัน และผู้หญิงด้วยเช่นกัน

เวลาผมเดินไปไหนมาไหน หรือขับมอไซต์ไปมาที่ไหนในหมู่บ้านก็ตาม พวกญาติผู้ใหญ่จะชอบชมผมว่าผมเป็นผู้ชายเรียบร้อยมาก มองผมเป็นคนตั้งใจเรียนเด็กเรียน
(ทั้งๆที่ความเป็นจริงเกรด ม.ปลาย ทั้ง6เทอมของผม ห่วยแตกมากกกกก.....)

เชื่อหรือไม่ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ถ้านับเฉพาะตั้งแต่ผมเรียน ม.1 ยันจบ ม.6 มานี้
ผมเป็นผู้ชายคนเดียวที่สามารถเรียนจบ ม.ปลาย มาได้
ส่วนผู้หญิงในหมู่บ้านก็มีทั้งเรียนจบบ้างไม่จบบ้าง
ผมจึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมโรงเรียนของผมสัดส่วนนักเรียนหญิงมากกว่านักเรียนชาย

นิสัยผม กับ นิสัยเพื่อนๆผู้ชายในหมู่บ้าน ต่างกันมาก
ตรงๆคือผมถูกบูลลี่จากเพื่อนผู้ชายในหมู่บ้านค่อนข้างบ่อยในตอนเด็ก
เวลาอยู่โรงเรียนผมก็ชอบกับกลุ่มเพื่อนผู้หญิงมากกว่า แต่สิ่งผมไม่ชอบก็คือชอบจุกจิกและการนินทา

ผมรู้สึกเข้ากับใครไม่ค่อยได้
เคยผิดใจกับเพื่อนผู้หญิงจนเกือบจะตีกัน

ประกอบกับผมเป็นคนขี้กังวล ขี้วิตกกังวลบ่อย
กังวลว่าคุยกับเขา เขาจะสนิทกับเราไหม
กังวลว่าคุยกับเขา เขาจะจริงใจกับเราไหม
และกังวลต่างๆนานา จนเพื่อนในห้องมาถามว่าทำไมสีหน้า แววตาของผม ถึงดูเหมือนคนคิดมากอยู่ตลอดเวลา

เวลาผมจะคบกับใคร หรือใครเข้ามาคุยคบด้วยผมรู้สึกจะปิดกั้นตัวเองอยู่ตลอด
พยายามจะแก้ไข เป็นคนเปิดใจ แต่สุดท้ายก็เป็นเหมือนเดิม

คุยกับเพื่อนผู้ชายก็จูนไม่ติด
คุยกับเพื่อนผู้หญิงก็จุกจิกเกินไป

พอผมจบมหาลัย ผมก็ได้เรียนต่อมหาลัยแห่งหนึ่ง หวังอยากจะมี Connection ใหม่ๆ
แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครเข้าหา เพราะเป็นขี้กังวลบ่อยๆ กังวลว่าถ้าได้คุยคบกันจะมาผิดใจทีหลัง
ท้ายที่สุดเพื่อนๆในสาขาไม่มีใครเล่นกับผมเลยสักคน พยายามคุยกับใครๆทั้งเพื่อนผู้ชายเพื่อนผู้หญิงก็จูนไม่ติด
เพราะเพื่อนๆในสาขาที่ผมนั้น ส่วนใหญ่เป็นเด็กที่เรียนโรงเรียนในสังคมเมืองมาทั้งนั้น

ผมเลยตัดสินใจลาออกจากมหาลัย ซึ่งผมเองเคยพยายามฆ่าตัวตายเพราะกังวลเรื่องนี้

ผมไม่รู้ว่าจะควรแก้ไขยังไงดี

ตั้งแต่ผมเติบโตมา ผมไม่เคยมี Connection ดีๆเลย มันเกี่ยวกันไหมที่จะทำให้เป็นคนไม่ค่อยมีมนุษยสัมพันธ์กับใครๆ