พี่เมย์ น้าจูน และมิ้นออกเดินทางตามรอยเท้าของดนัยในคืนค่ำที่หายไป. พวกเขาเดินลงสู่ป่าห่างจากหมู่บ้านที่ความมืดมนครอบคลุม. ร่องรอยของยายวันนาให้พวกเขาไปถึงแหล่งที่ไม่คาดคิดที่มีหอคอนซ้ายเพลิงของดวงพระอาทิตย์ตกต่อดิน. พวกเขามุ่งมั่นในการค้นหาดนัยและความอุจจาระอยู่ในสมาธิ.
ในระหว่างที่พี่เมย์ น้าจูน และมิ้นเดินผ่านป่าเขาคับคั่ง, พวกเขาได้พบกับสัญญาณที่น่าสะดุ้ง. มันเป็นเสียงหัวเราะที่คร่าวครืดที่น่ากลัวและมีความอำนาจ. พวกเขามุ่งหน้าที่เสียงเหล่านี้มาแล้วพบกับยายวันนาในลุ่มหินแห่งนี้.
ยายวันนายืนอยู่ตรงกลางและดูเหมือนไม่แยกเป็นคนแก่แล้ว. เธอพูดในเสียงลึกลับ, "คนในหมู่บ้านแค่เสียเวลากัน ไม่มีใครใส่ใจกันจริง ๆ นอกจากครอบครัวของคุณ. อยากเห็นแต่ความรักของพวกคุณส่งความทุกข์ให้กับหมู่บ้านคุณ." เสียงหัวเราะต่อมากลายเป็นเสียงร้องขอความช่วยเหลือ.
พี่เมย์ น้าจูน และมิ้นรู้ว่ายายวันนามีความปรารถนาที่ถูกใส่ใจและเขาเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับความทุกข์ในหมู่บ้าน. พวกเขาแสดงความเข้าใจและเสียใจเห็นความร้ายที่ครอบครัวของยายวันนาเจอ. ยายวันนารู้สึกมีความสงบใจและเริ่มพูดถึงวิธีในการเอาความทุกข์ที่เธอกำลังครอบครอบและเปลี่ยนมันให้ดีขึ้น.
ในท้ายที่สุด, พี่เมย์ น้าจูน และมิ้นช่วยยายวันนาให้ความช่วยเหลือที่เธอต้องการในการแก้ความทุกข์ในหมู่บ้าน. พวกเขากลับมาถึงหมู่บ้านและเริ่มกระจายความรักและการเหลื่อมใจให้กับคนในหมู่บ้าน. และทุกคนมักจดจำความรู้สึกที่ทุกข์เสียของยายวันนาเป็นสิ่งที่ส่งมาจากดวงพระอาทิตย์ตกต่อดินในคืนที่มืดมิด. ความทุกข์เสียได้รับการแปลงเป็นความสุขและความสงบในหมู่บ้านแห่งนี้ และยายวันนากลับไปในความเงียบสงบและความสมบูรณ์ในดวงพระอาทิตย์ตกต่อดิน.