ข้าวคำสุดท้าย

ข้าวคำแรกรักกันช่างหวานนัก
เมื่อแรกรักผักต้มขมก็หวาน
ถั่วพูจิ้มปลาเจ่าข้าวสักจาน
พริกน้ำปลาเติมน้ำตาลกันสองเรา

เคยร่วมสร้างทางฝันจนวันนี้
นานนับปียังซาบซึ้งถึงวันเก่า
ร่วมฟันฝ่าอุปสรรคหนักเป็นเบา
ทุกข์สุขเศร้าเราสู้อยู่อาจินต์

ก็เพราะรักเราจึงต้องประคองรัก
ปัญหาหนักแค่ไหนมลายสิ้น
หากวันนี้ความหลังที่พังภินท์
จะโบยบินคืนมาน่ายินดี

กลับมากินข้าวกลางวันกันสักมื้อ
มิใช่ยื้อยุดใจไว้ที่นี่
มาดื่มน้ำเย็นใสให้ใจดี
ถ้าไม่มีหนทางค่อยห่างกัน

เรียงลำดับความหลังเมื่อครั้งก่อน
กลับมาย้อนเส้นทางเคยสร้างฝัน
ทุกสิ่งยังเหมือนเก่าเราผูกพัน
หากเธอจะลืมมันฉันเสียดาย

ข้าวคำแรกคลุกน้ำปลาน่าอร่อย
หากจะปล่อยมือไปน่าใจหาย
ข้าวกลางวันชืดช้ำจำจนตาย
คำสุดท้ายกลืนข้าวเคล้าน้ำตา

            "กมล"
   17 กุมภาพันธ์ 60
Credit pict: ขอบคุณอาหารพื้นเมืองบ้านสล่าสิงห์
บ้านต้นต้อง ดอกคำใต้ พะเยา วันมาแอ่วมาม่วน

ขอบคุณ:บทเพลงข้าวคำสุดท้าย
ของครูวิเชียร   คำเจริญ(ลพ บุรีรัตน์)  ผู้ล่วงลับ
ด้วยความเคารพ