ต้องบอกก่อนเลยตั้งแต่เล็กจนโตคนที่คอยเลี้ยงดูเราก็คือยาย   ไม่แปลกเลยที่จะรู้สึกผูกพันธ์กับยายมาก  เรารักยายมากกว่าแม่เสียอีก จนกระทั่งเราได้รู้ว่ายายเป็นมะเร็งระยะขั้นรุนแรง หมอไม่สามารถรักษาได้ ช่วงนั้นเราไม่เป็นอันเรียน เข้าออกโรงบาลยังกะเซเว่น เพราะต้องมาดูยายตลอด คอยให้กำลังใจท่านเสมอ  ถึงแม้ว่ายายจะไม่มีโอกาสรอด แต่เราก็ไม่ร้องไห้หรือแสดงท่าทีเศร้าให้ท่านเห็น   แม่บอกว่าถ้าเรายิ่งเศร้า ยายก็ยิ่งไม่สบายใจ ..
ที่แย่ไปกว่านั้นคือ เราเข้าเยี่ยมยายได้แค่วันละ 3 ชมกว่า เท่านั้น เพราะท่านอยู่ห้อง icu  นั้นหมายความว่ามันทำให้เราเจอหน้ายายน้อยลง..


สุดท้าย..ยายเราก็ตาย

ชีวิตนี่เป็นครั้งแรกเลย เหมือนมันเสียใจแรงมาก มันจุกอยู่ตรงอก
ร้องไห้ก็ไม่ออก  

เป็นเวลาสามเดือนกว่าที่ยายเสียไป  เรามักจะฝันถึงยายเสมอ ฝันแบบยังกะหนังใบ้ ยายไม่ได้พูดอะไรด้วย  เพียงแค่เป็นหน้า  ยิ้ม  เศร้า  ปกติ ทุกครั้งที่ฝันเราจะตื่นมาร้องไห้เสมอ  เป็นแบบนี้ตลอดสามเดือน  ยายเราต้องการอะไรหรือเปล่า
หรือว่าเป็นจินตนาการของเราเองที่ยังฝังใจเรื่องยาย