สวัสดีครับ ไม่รู้ว่าการที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ คนที่อ่านจะเกิดความรู้สึกเช่นไร ระหว่างที่อ่านไปเรื่อยๆ มันอาจจะหดหู่ น่าเศร้าใจ ตลกร้าย หรือสมเพชเวทนาผม ผมเกิดมาในครอบครัวที่ยากจน ครั้งแรกที่จำความได้ ผมไม่เคยลืมเลย ตอนนั้นผมกินนมแม่อยู่ ภาพแรกที่จำได้คือ แม่มี4ตาครับ มองไปทางไหนก็มีภาพซ้อนเต็มไปหมด บ้านหลังเล็กๆ1หลัง ที่กินที่นอน ที่เดียวกัน ห้องน้ำไม่มีครับ และพ่อก็ติดหนี้เยอะมาก ชอบมีคนมาทวงหนี้ ผมเลยไม่กล้าบอกใครว่ามองอะไรไม่เห็น มันภาพซ้อนกัน มองใครไป คนนั้นมี7-8คน ผมอาศัยว่ามันจะมี1คนที่ภาพคมชัดที่สุด คนนั้นจะเป็นตัวจริง ใช้ชีวิตแบบนี้ตั้งแต่เด็กเลยครับ ไปโรงเรียนก็อาศัยเพื่อน เดินตามเพื่อน ผมเป็นผู้นำไม่ได้เลย ผมจะอยู่ข้างหลังเพื่อน พอขึ้นป.1 ที่ต้องเรียนและต้องดูกระดาน ผมมองอะไรไม่เห็นเลยครับ ครูเขียนอะไรในกระดาน แล้วให้จดลงสมุด ผมต้องดูเพื่อน เขียนตามเพื่อน ว่าเพื่อนเขียนอะไร ผมก็เขียนตามเพื่อน ความตลกร้ายมันเพิ่มไม่หยุดหย่อน ทุกครั้งที่ผมจะบอกแม่ มันมักจะมีเรื่องเงินที่พ่อติด ชอบมีคนมาทวงเงินกับผมด้วยซ้ำครับ เด็กอายุแค่นี้โดนผู้ใหญ่มาทวงเงิน คนเข้าใจว่าผมตาตี๋ เพราะผมชอบหรี่ตากับชอบยิ้มครับ ทั้งที่ผมไม่ได้ตาตี๋เลย ผมมองไม่เห็น ผมมองกระดานไม่เห็นว่าครูเขียนอะไร อาศัยเขียนตามเพื่อน แต่คำตอบ ผมตอบเองไม่ได้ลอกนะครับ อะไรที่เปิดหนังสือ ผมตอบได้หมดครับ ผมได้เกรด4ทุกวิชาครับ ขอแค่มีหนังสือ ผมทำความเข้าใจได้ครับ ครูบอกว่าผมเก่งมาก เป็นอัจฉริยะ เพื่อนเรียกผมเซียน ท่านเทพเซียน ผมก็นั่งเรียนกับเพื่อน อาศัยอ่านหนังสือเอา จนขึ้นม.3 มีการเข้าค่ายกิจกรรม ได้เจอเธอ สาวลาวสะหวันนะเขตครับ เธอน่ารักมาก เราได้นั่งใกล้กัน ทำให้ผมได้เห็นหน้าเธอ ผมรู้สึกตกหลุมรักเธอทันที มันจะมีให้เขียนข้อความให้ทุกคนที่มาเข้าค่ายครับ ผมก็เขียนบอกเธอว่าผมชื่ออะไร เราก็แลกไลน์กัน เธอเป็นแฟนคลับของศิลปินไทย เธอก็ดึงผมเข้ากลุ่มไลน์แฟนคลับครับ และคุยส่วนตัวกัน ได้เจอเธอปีละครั้งครับ เชื่อมั้ยครับ เวลาเจอกัน ผมต้องทำเป็นถือกล้องถ่ายรูป แต่ความเป็นจริง ผมกำลังถือกล้องถ่ายรูปเพื่อดูว่าเธอถึงไหนแล้ว เธอรู้บ้านผม ผมรู้บ้านเธอครับ ผมเคยไปหาเธอ ผมใช้ชีวิตด้วยกล้องมือถือในการนำทาง บอกทาง อ่านป้ายครับ (อ่านมาถึงตอนนี้ ลองจินตนาการดูนะครับ5555) คนที่พายายไปหาหมอ หรือพาใครไปไหนมาไหนคือผมครับ ผมดันทุรังมาก กล้องมือถือกับการซูมคือเป็นดวงตาให้ผมเลยครับ เวลาไปไหนมาไหน ผมใช้ชีวิตเหมือนคนทั่วไป อาศัยการจำตำแหน่ง จำพิกัด ได้ไปหาศิลปินไทยกับเธอด้วย อาศัยกล้องถ่ายรูปดูหน้าศิลปิน ขอแค่ได้เห็นหน้าเธอที่อยู่ด้วยกัน ผมหันหน้ามองเธอ มากกว่ามองไปที่ศิลปิน เพราะคนที่ผมมองเห็นคือเธอ ผมรักเธอมากเลย เธอก็รักผมมาก จนเธอไปเรียนที่จีนครับ เธอต้องใช้วีแชท มันติดต่อกันยาก แต่เธอก็หมุดวีพีเอ็นเพื่อมาคุยกับผม เรารักกันแบบนี้ ได้เจอแม่เธอ ได้คุยกับแม่เธอ ความโชคร้ายของผมมันยังไม่หมดครับ ผมป่วยเป็นโรค สายตาก็แย่ไปมากกว่าเดิม ผมหายไปไม่บอกไม่กล่าว เธอก็ทักหาผม โทรหาผม ทวิตถึงผม ว่าผมหายไปไหน ผมอ่านไป ร้องไห้ไป ผมไม่กล้าบอก ผมกลัวทุกอย่าง มีแค่การโทรไปหาเธอ บอกแค่โรคนึงกับเธอ เธอก็ร้องไห้ บอกทำไมผมไม่บอกเธอ ผมเขียน ผมอ่านภาษาลาวได้ครับ ภาษาคาราโอเกะที่คนลาวใช้คุยกันผมก็อ่านออก พิมพ์ได้ ผมเป็นคนภาคอีสาน เรื่องภาษา มันเรียนรู้แป๊บเดียว การเรียกแตกต่างกันแค่ไหน ผมก็จำ ผมรู้ภาษาลาวทุกคำเลยครับ เขียนได้ อ่านได้ รู้คำศัพท์ลาว เธอยังบอกว่าผมเก่งมาก ผมเรียนรู้ด้วยตัวเอง เรียนรู้จากการสิงโทรศัพท์ แม้แต่ภาษาจีน ผมก็ฝึก ผมก็ได้บ้าง ผมฟังได้ แปลได้บ้าง เขียนตัวอักษรจีนได้ แม้แต่ตัวพินอินหรือตัวจู้อิน ผมก็พิมพ์ได้ อ่านได้ โทรศัพท์เครื่องเดียว มันช่วยผมได้เยอะเลยครับ ผมเก่งขนาดนั้นเลยครับ แต่ผมเลือกทางผิดตั้งแต่เกิด ผิดที่ไม่บอกใคร ผิดที่แบกความทรมานไว้ ทุกคืนผมได้แต่คิดทบทวน คิดเสียดาย เสียใจ เสียโอกาสหลายอย่าง คนที่เก่งเป็นเซียน จนเพื่อนยกมือไหว้ ครูชื่นชม ทำไมถึงทำร้ายตัวเองขนาดนี้ แม้แต่เธอคนที่ผมรักและรักผม ผมยังไม่บอก เพื่อนๆที่รักผมมาก ผมก็ยังไม่บอก เวลาไปเที่ยวเพื่อนก็พาไป ออกเงินให้ทุกบาททุกสตางค์ เพื่อนรักผมมาก พอลับหลังผู้คน ผมได้แต่ร้องไห้ ตอนนี้โรคอื่นมันก็กำเริบ อยู่ได้อีกนานหรือเปล่าก็ไม่รู้เลยครับ ชีวิตของผมมันหดหู่ น่าสลดใจขนาดนั้นจริงๆ เวลาเรียนเพื่อนเป็นดวงตาให้ พอออกจากโรงเรียนมีกล้องโทรศัพท์เป็นดวงตาให้ และเวลาไปไหน เพื่อนพาไป เพื่อนเป็นผู้หญิงครับ เรารักกันมากขนาดนั้นเลยแหละครับ ผมมีแต่เพื่อนผู้หญิง ผมไม่ชอบเล่นกับผู้ชาย อาจจะเพราะผู้ชายเล่นเตะบอลมั้งครับ ผมมองไม่เห็น เลยคบแต่ผู้หญิง จนถึงขณะนี้ผมก็ปิดบังความเจ็บปวดของผมไว้ ดวงตาของผมมันดูไปเหมือนไม่มีอะไร ไม่เป็นอะไร สีตาเหมือนคนทั่วไป แต่ภายในมันไม่รู้ซ้อนอะไรไว้บ้าง ผมเป็นคนลงทัณฑ์ ลงโทษตัวเอง ไม่รู้สิครับ ผมใช้ชีวิตแบบนี้มาได้ยังไง ผมได้แต่มองหน้าเพื่อนผมที่มันบอกว่าจะพาผมไปต่างประเทศ จะพาผมไปนั่นไปนี่ เพื่อนผมชอบมาปิดตาผม แล้วถามว่าผม ใคร ทั้งที่มีแต่เธอที่ชอบมาเล่นแบบนี้ ผมหลับตาแล้วแยกได้ว่ามือใครเป็นมือใคร ความจำของผมแม่นมากครับ ขอแค่ผมได้จำ ผมก็จำได้ทันที ผมฝึกเรียนอักษรเบรลล์ เรียนรู้การใช้ไม้เท้า โลกของผมมันซับซ้อนและมันกำลังจะจบ ด้วยโรคอื่น ผมอยากจากไปแบบหมดห่วง ไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าผมทนทุกข์ทรมานมากขนาดไหน ผมมีแต่รอยยิ้ม มอบให้ทุกคน ยิ้มให้ใครไม่รู้หน้าด้วยซ้ำ จำเสียงเอาว่าเป็นใคร ผมเป็นคนยิ้มง่ายครับ ตอนกลางคืน แม่ก็คอยมาห่มผ้าห่มให้ ผมได้แต่นอนร้องไห้ ถ้าแม่รู้ว่าผมเจออะไร ผมเห็นอะไรมาตลอดชีวิต แม่คงจะกรีดร้องก็ได้ครับ ผมให้แม่รู้ว่าผมป่วยเป็นโรคอื่นที่จะต้องจากไป แค่นี้ก็พอแล้วครับ แค่ทุกคนรู้ว่าผมป่วยด้วยโรคอื่น คนก็ร้องไห้กันแล้ว ผมไม่อยากให้ใครร้องไห้หนักกว่าเดิมถ้าหากผมบอกว่าโลกของผมมันไม่เหมือนโลกของใครๆ ผมกลัวคนที่จะใช้ชีวิตอยู่ต่อ เค้าจะอึ้ง และตกใจกับสิ่งที่ผมแบกไว้มาตลอดชีวิต ความตลกร้ายคือตอนนี้มีเงิน บ้านรวยแล้ว แต่มันก็รักษาอะไรไม่ได้แล้ว มันพังไปหมด ผมกำลังจะจากไปด้วยโรคอื่น เวลาผมมองขึ้นฟ้าในตอนกลางคืน มันทำให้ผมอ้าปากค้างทุกครั้งเลยครับ พระจันทร์ของผมจากที่มีหลายดวงทับซ้อนกัน บัดนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้ (ผมทำภาพประกอบมาให้ดูนะครับ เผื่อจะนึกออก) ผมได้แต่ภาวนาให้ผมได้เกิดใหม่เป็นคน ขอให้ผมเกิดมามีร่างกายที่สมบูรณ์ มีสายตาที่ปกติ ขอให้ผมได้แก้ตัวกับความผิดพลาดในชาตินี้ ผมอยากเกิดมาเป็นคน อยากเรียนหนังสือ อยากเป็นอัจฉริยะ เป็นเทพเซียนท่องยุทธภพท่านนึง และผมก็ภาวนาและอธิษฐานให้เด็กที่เกิดมาบนโลกใบนี้ หากเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นกับตัวเองก็ให้บอกพ่อแม่ อย่าปิดบัง อย่าได้เลือกทางผิด ชีวิตผิดเหมือนผม สุดท้ายนี้ หากใครได้อ่านจนจบ คุณจะด่าจะว่าผมยังไงก็ได้ ว่าผมบ้า ผมโง่ หรืออะไรก็ตาม ผมแค่อยากบอกว่า ชีวิตของผมตั้งแต่เกิดมามันเหมือนถูกกำหนดไว้แบบนั้นแล้ว เวลาผมจะบอกแม่ มันชอบมีเจ้าหนี้มาทวงเงิน และภาพที่แม่นับเงินที่มีติดตัว เงินทั้งบ้าน 80฿ ให้เจ้าหนี้ มันทำให้ผมไม่กล้าบอก เวลาจะบอกมันเป็นแบบนี้ตลอด โชคชะตา วาสนาผมมันคงเป็นเช่นนี้ ช่วยอวยพรให้ผมได้เกิดใหม่ด้วยนะครับ ผมจะกลับมาเป็นคนอีก ชีวิตนี้มันก็มีความสุขในแบบที่เพื่อนรักผมมากนี่แหละครับ ขอบคุณครับที่รักผม ไว้เจอกันใหม่ อยากมองเห็นทุกคนแบบคมชัด และสิ่งที่ผมชอบมากก็คงเป็นการนอนหลับ เวลาได้นอนหลับฝัน ได้เจอทุกคนในความฝัน ทุกคนที่ผมฝันถึงมันชัดเจนและงดงามมากครับ ถึงแม้ตอนลืมตาตื่นมันจะมองอะไรไม่เห็นเลยก็ตาม ผมรักทุกคนที่ผ่านเข้ามา และคนที่กำลังจะผ่านไปคือตัวผมเอง ไว้เจอกันใหม่นะเธอ 🤍