คือแบบ เอาไงดีหล่ะ....
ผมอยู่ม.3 อะครับ ชีวิตการเรียนปกติดี ที่บ้านก็ไม่ได้ดุด่าว่าร้าย ทารุณจับผูกกับต้นเสาแต่อย่างได ที่โรงเรียนก็ปกติดีทุกอย่างอะครับ
แต่.....
ผมลืมความรู้สึกจริงๆไปอะครับ....
คือเข้าใจไหมอะครับ เหมือนกับว่าผมพยายามปรับตัวหาคนอื่น พยายามทำเหมือนกับว่าตัวเองไม่เป็นไร พยายามยิ้ม พยายามหัวเราะให้ดังกว่าเดิม... เหมือนเราใส่หน้ากากของเราไว้ข้างนอก เพื่อบังหน้าของตัวเอง
จนตอนนี้มันมันใช่อะครับ ถึงจะมีเพื่อนคุยแต่มันเหงาอะครับ ไม่ใช่อยากหาแฟนนะ แต่มันแบบคือตอนพักกลางวันงี้ ก็ชอบออกมาข้างนอกแล้วนั่งตรงระเบียง
พยายามมองให้กว้างๆ แต่อยู่ๆก็ร้องไห้งี้  พยายามหาเหตุผลของเหตุการณ์หลายๆๆ อย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แบบ "เออ มันเกิดขึ้นเพราะเรา อย่างงู้นอย่างงี้ นะ เพราะเรามันเป็นแบบนี้ไง " พยายามทำความเข้าใจหลายๆอย่าง แต่มันดูหนักอึ้งไปหมด พยายามทำให้เป็นคนร่าเริงยิ้มง่าย แต่มันก็ไม่ใช่อะครับ...
เหมือนผมถือลูกโป่งหลายๆลูก แล้วก็พยายามมองลูกโป่งให้เห็นว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง มันลอยได้ยังไง ทำไมมันเป็นของเรา
   จนเหมือนลืมไปว่าลูกโป่งนั่น มันสวยงามแค่ไหน
ไม่รู้สิน่าจะประมาณนี้มั้ง หลายๆอย่างมันอยากจะพูดออกมาดังๆ อยากจะตะโกนให้ดังๆ อยากระบายความรู้สึก....
แต่มันติดหน้ากากสิครับ ... ยิ่งพยายามถอดออกแค่ไหน ก็ไม่หมดซักที จนหลายๆคนจำหน้ากากผมไปแล้ว จนหลายๆคน มองไปว่าผมเป็นแบบนั้นนะ ผมเป็นแบบนี้นะ มันเป็นแบบนี้จนทำให้ผมสนแต่คนรอบๆข้าง จนลืมตัวของตัวเองจริงๆ พยายามปรับตัว พยายามเปลี่ยนหน้ากากไปเรื่อยๆ จนไม่รู้ว่าอะไรคือหน้าจริงของผม มันทำให้ผมเหมือนเป็นบ้าอะครับ.... อยากร้องไห้แทบตาย อยากอ่อนแอ แต่มันทำไม่ได้ อิจฉาหลายๆคนที่ได้ร้องไห้ออกมา มันอึดอัดจะตายไป มันอยากลองดำลงไปใต้น้ำนานๆ ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น แต่มันก็ทำไม่ได้ เครียดมากครับ : (

#ภาษาอาจไม่สวยและดูวกไปวนมานะครับ#   #ก็มันพิมมาจากสิ่งที่ต้วเองคิดอะครับ#