อยากถามสักครั้งว่าใช่ลูกหรือเปล่าพอกลับมาบ้านทีไรมีแต่ว่าใส่ไม่เคยมีดีกับเค้าคนนั้นบางเลยเราคิดนะว่าเราไม่น่าเกิดมาเลยไม่ต้องเจอกับอะไรแบบนี้เค้าคนนั้นไม่เข้าใจกับความรู้สึกของเราสักครั้งแต่กับน้องไม่เคยว่าไม่ค่อยได้ตีน้องน้อยครั้งแม่จะตีน้องจะเป็นเรามากกว่าที่โดนบ่อยสุดตั้งแต่เด็กเลยเราเคยถามกับตัวเองเสมอว่าเราใช่ลูกเค้าไม่เหมือนเราอยู่ตัวคนเดียวเลยไม่ว่าน้องจะทำอะไรไม่เคยว่าหรือถูกเลยส่วนเราว่าจะทำได้ก็ว่าเราทำไม่ได้ไม่ต้องทำจะเรียนไปทำไม่เรียนแล้วจะไปทำอะไรได้เหมือนกับเราไม่เคยมีค่าในชีวิตตัวเองแต่เราฝืนตัวเองจะเรียนต่อฝืนยิ้มทั้งที่ในใจเราไม่ได้ยิ้มตามออกมาเราเป็นคนโลกส่วนตัวสูงถึงพายนอกจะร่าเริงมีคนว่าจะทำเป็นไม่รู้สึกอะไรตามทีข้างในรู้ที่เค้าว่าเราเสมอเราแอบร้องไห้กับตัวเองบอกกับต้วเองต้องถึงท้อจะเหนื่อยแค่ในก็ตามส่วนน้องเราไม่เคยโดยแบบเราเลยไม่ว่าน้องจะทำอะไรก็ตาม