เรื่องนี้มันออกจะงงๆ สำหรับเรานิดหน่อย คือ มีเพื่อนคนหนึ่งพึ่งย้ายมาเราสนิทกับเพื่อนคนนี้ที่สุดในกลุ่ม คบกันได้มาจะ1ปีแล้วแต่อยู่ดีดี เขาก็บอกว่าเราชอบทำตัวเลียนแบบเขา เราก็พยายามบอกขอโทษเราไม่รู้ว่าไปทำตามเขาตอนไหน เขาก็บอกว่าตอนเขาลาป่วยเราก็ลาตามเขา ซึ่งมันก็หลายครั้งแต่ทุกครั้งที่เราจะลาโดยเป็นการลาที่วางแผนกันไว้แล้วว่าเพราะเพื่อนคนนี้ไม่ไปเราก็ไม่อยากไปเพราะไม่มีเพื่อนที่สนิทคนอื่นแล้ว เราก็บอกเค้าเสมอว่าเราลาเหมือนกันนะไม่อยากไปเพราะไม่มีเธอไปด้วย เราก็บอกเขาแทบทุกครั้งเลยว่าอันไหนที่เราขี้เกียจอะไรที่เราลาแบบป่วยจริงๆแบบนี้ซึ่งเขาก็รู้ทุกครั้งเลย
เราพยายามที่จะสนิทกับเขามากขึ้นแต่ก็เหมือนยิ่งพยายามยิ่งวิ่งชนกำแพงเข้าไปทุกที  เขาเคยบอกเราแล้วรอบนึง เราก็ปรับให้แล้วแต่พอหนึ่งสัปดาห์ต่อมาเขาก็ตีตัวออกห่างจากเราหรือไม่บอกอะไรเราเลยล่าสุดที่พยายามจะเคลียร์กับเขาเขาก็ทำเหมือนกับว่าเขา เกลียดขี้หน้าเรามาเป็น 10 ปี
เขาออกจากกลุ่มแล้วไปอยู่กับคนที่เขาบอกเองว่าเขาเกลียด ปัญหาในครอบครัวอะไรแบบนี้เขาก็เล่าให้เราฟังเยอะมากจนเราไม่รู้ว่าเราจะอยากเป็นเขาไปทำไมชีวิตเขาดูไม่มีความสุขเลยสำหรับเราอะ อย่างเราออกตัวว่าเราเป็นไบชอบทั้งชายและหญิง เขาบอกว่าเขาชอบผู้หญิงมากกว่าผู้ชายแต่แฟนล่าสุดเขาคือผู้ชาย และคบผู้ชายเป็นส่วนใหญ่ แต่มันก็เรื่องของเขา  แต่ละครั้งที่เขาเล่าเรื่องตัวเองให้เราฟังมันก็ไม่เคยจะซ้ำกันซักรอบจนเราไม่รู้แล้วอะไรคือความจริงกันแน่จากปากเขา

เราพยายามที่จะมองการทะเลาะนี้ในมุมของเขาแต่เราก็อยากให้เขามองในมุมของเราบ้าง อะไรที่เราชอบอยู่แล้ว จากที่เป็นตัวเอง เราก็เริ่มที่จะพยายามเป็นใครก็ไม่รู้เพื่อให้เขาสบายใจและอยู่กับเราเพราะ ในตอนนั้นเขาเหมือนเป็นแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวกับการอยู่ในสังคมของเราตอนนั้น หลังจากที่เขาตัดขาดกับเราเราก็ร้องไห้ฟูมฟายเสียใจมาก แต่เขากลับเฉยชาเหมือนกับว่าความสัมพันธ์ที่มีมาตลอดหนึ่งปีมันไม่เคยมีมาก่อน คำพูดของเขาที่พูดเหมือนเป็นห่วงหรือทางเลือกที่ดีสำหรับเราพอลองมองดีดีมันกลับเป็นจุดประสงค์มุ่งร้าย เราก็จำเรื่องไม่ค่อยได้แล้วเหมือนกัน อย่างเช่นเราคุยกับเพื่อนผู้ชายในห้องเขาบอกว่าเราดูหยาบคายแต่พอเราดูเวลาที่เขาคุยกับเพื่อนคนนั้น เขาก็คุยเหมือนกับที่เราคุยเราไม่เห็นความแตกต่างระหว่างการคุยของเรากับการคุยของเขาเลย
ก่อนที่เขาจะ ออกจากกลุ่มไปเขาให้เหตุผลเราว่าเวลาที่เขาลาป่วยเราก็ลาตามเขาเวลาที่เขาเป็นอะไรเราก็เป็นเหมือนเขาพอเราฟังเหตุผลเขาเราก็พยายามมองว่าเขาอึดอัดเขาเลยทิ้งเราไปแต่เราก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าเราผิดมากขนาดนั้นเลยหรอที่เราเป็นแบบนี้ของเราอยู่แล้วแต่เขาก็มองว่าเราเลียนแบบเขาจนกลายเป็นว่าเรื่องนี้ ทำเราเศร้ามากจนกลัวกับการไว้ใจใครสักคน
พอเราเอาเรื่องนี้ไปปรึกษากับคนอื่นกับเพื่อนที่สนิทกับเราที่สุดเขาก็บอกว่ามันฟังดูแปลกแปลก 
เอาจริงๆเราก็เริ่มคิด ได้ก่อนทะเลาะมานานแล้วแต่เพราะว่าเขาเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดในโรงเรียน เราก็เลยไม่อยากให้เขาทิ้งเราไว้เราเลยเก็บความอึดอัดที่เรามีและมองความสุขที่มันมีมากกว่าสุดท้ายก็เลยเป็นเราที่ทน เราก็เข้าใจเขาว่าความอดทนคนเรามันไม่เท่ากันแต่เราก็ไม่ชอบที่เค้าทำเหมือนกับว่าความรู้สึกเราที่มีให้หรือความสัมพันธ์ดีๆตอนที่มีความสุขกันมันไม่เคยมีมาก่อนแค่นั้นเอง เราไม่รู้เรื่องนี้ในมุมมองของเขาเรามาเล่าในมุมมองของเรา แต่ก็ดีแล้วที่เขาเลือกจะไปมันดีสำหรับเราที่ไม่ต้องพยายามเป็นคนอื่น เรามองว่าเราทุกคนก็ใส่หน้ากากเข้าหากันหมดหน้ากากที่เราใส่หาใครสักคนน่ะมันก็ไม่ซ้ำกันเขาทำอีกแบบนึงใส่อีกคน และทำตัวอีกแบบใส่อีกคน เรามองว่าการเปลี่ยนนิสัยไปกับคนที่เราต้องอยู่ด้วยหรือสังคมที่เราต้องเข้าไปมันเป็นเรื่องปกติเพื่อเอาตัวรอด ในสถานการณ์นั้นนั้น หรือ ความคิดเรามันผิด
สุดท้ายนี้เราเลยอยากจะให้ทุกคนตอบคำถามเราหน่อยว่าเรื่องนี้เราผิดหรือเปล่า
และอยากให้ทุกคนตระหนักรู้ว่าส่วนใหญ่คนเอาเรื่องมา เล่าคือคนที่รอดอยากให้ทุกคนที่มาอ่านมองอยากเป็นกลาง