ตลอดที่ผ่านมาผมต้องเรียนให้ได้เกรดดีๆเพื่อให้ได้สิ่งที่อยากเป็นการเเลกเปลี่ยน เเต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่ามันเเทบไม่สำคัญอะไรอีกเเล้วตัวผมเองก็รู้นะว่าเกรดการเรียนมันสงผลยังไงกับอนาคตบ้าง เเต่มาตอนนี้ผมไม่มีกำลังใจในการเรียนสักนิดตลอดที่ผ่านมาผมไม่มีอิสระเลยผมไม่เคยได้รู้สึกเลยว่าตัวเองอยากจะใช้ชีวิตยังไง ทุกคนคงคิดกับตัวเองว่าอนาคตตัวจะต้องไปเรียนต่อที่ไหนเเต่ผมไม่มีเลยเพราะผมคิดว่าตัวเองคงไม่มีอนาคตที่ดีเเน่หากครอบครัวของตัวเองยังคงมองเราในสิ่งที่ไม่ดีตลอดเวลา เมื่อตอนผมอายุ12-13ผมยังพอมีความสุขบ้างเเต่มาตอนนี้ผมจนหนทางจริงๆพวกเขาคงคิดว่าผมอยู่ในช่วงวัยรุ่นเเล้วอาจไม่ทำตามที่พวกเขาสั่งเเต่รู้ไหมผมไม่เคยฝืนที่จะทำเลย เเต่พวกเขาใช้เเต่ความคิดของตัวเองที่ตัดสินว่าตัวของผมนั้นเป็นเด็กที่ไม่เชื่อฟังเเล้วคงคิดว่าผมโตเเล้วทำอะไรก็ได้พวกเขาคิดว่าผมคิดไม่ได้เเต่ลึกๆในใจผมนั้นอยากจะมีชีวิตที่เหมือนกับเพื่อนบ้างเเค่นั้น ผมไม่เคยคิดที่จะต่อต้านพวกเขาเลยสักนิดเดียวเเต่พวกเขาก็ทำให้ผมเริ่มต่อต้านขึ้นมามันน่าเบื่อนะครับที่ต้องโดนตัดสินสินว่าผิดทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้ทำพอเราบอกว่าไม่ได้ทำก็มาบอกว่าก็เพราะไม่ได้ทำอะไรเลยไง ผมนี่ถามกับตัวเองเลยว่า''WTF!? กูผิดอะไร''เพียงเพราะว่าของบางอย่างมันพังเองทั้งๆที่เราไม่ได้เเตะต้องเเละเมื่อมันผ่านไปเรื่อยๆจนหนักสุดคือหนีออกจากบ้านเพียงเพราะว่าผมเล่นโทรศัพท์ในเวลาว่าง ผมไม่เคยได้ใช้ชีวิตอย่างอิสระบ้างเลยไปเที่ยวกับเพื่อนก็ไม่เคยตอนเด็กๆเล่นข้างนอกก็ไม่เคยเเต่เรื่องที่เป็นประเด็นมากที่สุดคือโทรศัพท์ผมถามหน่อยเพียงเเค่ตัวเองอยากมีความเป็นส่วนตัวเพียงเเค่ไม่ถึงชั่วโมงก็ไม่ได้หรอ มันผิดมากเลยสินะเวลาดูอะไรที่มันตลกเเล้วยิ้มกับขำออกมาเหมือนกับว่าพวกเขาไม่อยากให้ผมีความสุขเลยตอนนี้ผมไม่ได้รู้สึกถึงความสุขเลยเหมือนกับว่าผมเสียมันไปเเล้วนี่หรอครับที่ชีวิตของเด็กอายุ16ต้องมาเจอ เวลาที่ครอบครัวเขามีความสุขกันผมกับต้องเสเเสร้งยิ้มเเละร่วมไปกับพวกเขาเพราะถ้าหากไม่ยิ้มหรือหัวเราะไปกับพวกเขาตัวผมเองคงต้องประสาทกินไปมากกว่านี้เเน่นอนผมก็รู้นะว่ายังมีคนอื่นนอกจากผมที่เเย่กว่านี้มากเเต่ผมต้องทนไปอีกนานเเค่ไหน บางวันตอนกลางคืนผมจะออกข้างนอกเพื่อไปเดินเล่นหรือนั่งอยู่ริมเเม่น้ำเพื่อพูดกับตัวเองว่า เราเกิดมาทำไม? เคยทำอะไรให้ครอบครัวรู้สึกดีบ้าง? จะตายเลยดีไหม? ผมนั่งร้องไห้อยู่เเบบนั้นเเละถามเเบบนี้กับตัวเองทุกวันทุกคืน ผมรู้สึกอิจฉาเพื่อนผมมากที่จะทำอะไรก็ได้พวกเขาไม่เป็นเเบบผมเลย มันก็น่าตลกใช่ไหมครับที่เด็กอายุ16มาเขียนกระทู้นี้เเต่ผมเเค่อยากจะระบายบางอย่างที่ตัวเองเก็บมานานเเค่นั้น ผมร็ว่าครอบครัวเลี้ยงเรามาเเต่บางอย่างตัวผมเองก็ทนรับมันไว้ไม่ไหวผมไม่ใช่ทาสมี่จะยอมรับในสิ่งที่ตัวต้องรับผิดใดๆถ้าตอนไหนผมผิดผมยอมรับเเต่ถ้าผมไม่ผิดพอผมอธิบายก็จะหาว่าผมโตเเล้วใช่ปะนัน้ก็ทำให้ผมได้รู้เลยว่าชีวิตมันไม่ใช่สิ่งที่ฝันไว้ตลอดนั้นเเหละ ผมพยายามที่จะสงบใจตัวเองไม่ให้ทำเรื่องที่เเย่ๆไปโดยการคุยกับตัวเองเหมือนมี2คนผมเหมือนคน2บุคคลิกที่เปลี่ยนได้ตลอดเเต่ถ้าผมเปลี่ยนผมคิดที่จะทำในเรื่องเเย่ก็ทำได้เเต่อีกบุคคลิกนึงกลับต่อต้านที่จะทำจนผมเริ่มจะบ้าเเล้ว