เคยมีความคิดเเบบนี้ไหม ความรู้สึกที่ไม่อยากให้ตนเองมีความสุขมากไป เพราะกลัวจะมีเรื่องให้ทุกข์มาก
ความสุขทำให้เราหลงระเริงพอถึงวันที่เราทุกข์กะทันหัน เรากลัวทำใจไม่ได้ เเต่ถ้าหากเรามีความทุกข์อยู่เเล้ว
พอมีปัญหาอื่นเข้ามาให้ทุกข์ใจ เราจะรู้สึกว่า เออ ไหนๆก็ทุกข์เเล้ว ทุกข์ต่อเนื่องเลยจะเป็นไรไป จะได้ไม่เจ็บปวดมาก

เราเป็นคนที่เข้าข่ายโรคคิดมาก เเพนิคความคิด toxic คำพูดของคน  ถึงขั้นเป็นคนวิตกกังวล เเค่เวลาเราเข้ากับคนไม่ได้ ในหัวคือคิดมากทันที
เเล้วมานั่งโทษตัวเองซ้ำๆว่า เรื่องเเค่นี้ทำไมกรูถึงกลับทำไม่ได้ เป็นกรูเเล้วใช้ชีวิตลำบากจัง ( ส่วนตัวเป็น introvert ที่พยายามอยากเข้าสังคม) 
พอถึงจุดที่ตัวเองไปต่อไม่ได้ จะรู้สึกว่า อยู่เเบบเดิมดีเเล้ว ซึ่งไม่ใช่เรื่องนี้เรื่องเดียว เกือบทุกเรื่องที่ทำไม่ได้มักจะโทษตัวเอง
จริงๆ การมีความสุขมันก็ดีต่อสุขภาพจิตตัวเองอยู่หรอก ใครๆก็ไม่ได้อยากทุกข์ เเต่เพื่อป้องกันการเสียใจมากๆเวลามีเรื่องทุกข์กะทันหันเเค่นั้นเอง

ตอนนี้24 ย่าง 25 รู้สึกว่าเป็นผู้ใหญ่เต็มที่เเล้ว เเต่เรื่องนี้เรายังเเก้ปัญหาไม่ได้เหมือนเดิม ยังคิดมากเหมือนเดิม พอมีเรื่องเครียดมากๆ กลายเป็นคนที่
มองโลกในเเง่เเย่เสมอ บางครั้งพอหาทางออกไม่ได้ถึงขั้นทำร้ายร่างกายตัวเอง เสพติดเเต่กับความทุกข์ เพราะความสุขทำให้เราไม่เป็นตัวเอง
ต่อให้เราเป็นคนที่มีทัศนคติที่ดีต่อคนรอบข้าง เเต่ที่มีต่อตัวเองคือเเย่มากๆ ไม่เคยรักตัวเอง ถึงขนาดหวาดระแวงเเค่กลัวพ่อเเม่ไม่รัก ก็คิดมากแล้ว

ไม่รู้จะจัดการความคิดตัวเองยังไงให้มันดีขึ้น