สวัสดีครับ วันนี้ผมจะมาเล่าประสบการณ์ชีวิตที่ไม่ค่อยจะดีนัก แต่ก็ถือเป็นบทเรียนราคาแพงสำหรับผมเลยทีเดียว
... ผมอายุ17 ป่วยเป็นโรคซึมเศร้ามา4ปีครับ โรคซึมเศร้าไม่ได้หมายความว่าเป็นโรคจิตนะครับ แต่เป็นเกี่ยวกับสมองที่หลั่งสารบางอย่างที่ทำให้ความสุขในชีวิตเราน้อยลง
...ผมเคยคิดฆ่าตัวตายตอนม.3 ตอนนั้นผมไม่ความสุขเลยครับ มองไปทางไหนก็ดูมืดมน แต่ว่าตอนนั้นผมคิดขึ้นมาได้ว่า ลองให้โอกาสตัวเองอีกซักครั้งมั้ย? หลังจากวันนั้นผมก็พยายามใช้ชีวิตของผมแสวงหาความสุข
... แต่ว่า มันกลับไม่เป็นไปอย่างที่คิด 4ปีต่อมา ผมอยู่ม.6 อาการของโรคซึมเศร้าเริ่มแสดงเห็นได้ชัด และรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ"ผมไม่ความสุขเลยครับ" ผมเริ่มชอบการอยู่คนเดียว กลัวการเข้าสังคม เวลาผมอยู่บ้าน ผมจะไม่ออกไปไหนถ้าไม่จำเป็น ผมเริ่มคุยกับตัวเอง ถามตัวเองอยู่บ่อยครั้ง ว่าเรามีชีวิตไปเพื่ออะไร เพื่อพ่อแม่หรือ เพื่อใครหรือ จนเมื่อมาถึงวันหนึ่ง ชีวิตเริ่มถึงจุดที่ความสุขในชีวิตหายไปจนเหลือศูนย์ ความรู้สึกหดหู่ ท้อแท้ ทะลักเข้ามาอย่างมากมาย
..... ผมตัดสินใจฆ่าตัวตายครับ โดยการกินยาเกินขนาด ตอนนั้นมันทรมานมากครับ แต่ว่ามันก็หยุดความหดหู่นี้ไม่ได้ ผมกินยาไปประมาณ20เม็ดได้ครับ พอกินเข้าไปแล้ว ผมคิดอย่างแรกคือ ผมต้องตายแน่ๆ ผมเสียใจและเจ็บปวดมาก ความรู้สึกของเริ่มเปลี่ยนไป ผมกลัวครับ กลัวที่จะต้องตายคนเดียว มันเหงาครับ ตอนใกล้จะตายทำไมเหตุการณ์ที่เคยทำให้ผมมีความสุขมันถึงกลับมาตอนที่จะใกล้จะตายนะ ภาพใบหน้าของคนที่เรารัก เริ่มแสดงชัดเจนขึ้นในความคิด พ่อแม่พี่น้องลุงป้าน้าอา เพื่อนๆ ทุกๆคน มันเป็นอะไรที่ทรมานมากๆๆ
.... แต่ว่า ผมถูกช่วยไว้ครับ พวกญาติๆ พาผมไปโรงพยาบาลได้ทันเวลา พอถึงโรงพยาบาลคุณหมอทำการล้างท้อง ตอนนี้ทรมานมากๆครับ เพราะหมอต้องเอาสายยางสอดเข้าไปในจมูก สอดเข้าไปลึกมาก ผมไม่รู้ว่าลึกแค่ไหนรู้แต่ว่าลึกมาก ตอนที่สอดเข้ารู้สึกเจ็บไปหมด สายยางที่สัมผัสกับภายในลำคอทำให้ผมอ้วกออกมาหลายรอบ หลักจากนั้น หมอให้นอนโรงพยาบาลคืนนึง
ตอนนี้ผมนอนรู้สึกเจ็บปวดไปหมด สายยางที่ยังอยู่ในโพรงจมูกและลำคอมันช่างทรมานเสียจริง
คงไม่ต้องถามหานรกเลยหละ นี่แหละนรกของจริง
... หลังจากนั้น ผมได้เข้าพบนักจิตวิทยา ผมรู้สึกดีมากๆครับ ที่มีคนเข้าใจเราที่ป่วยเป็นโรคนี้ ผมได้ยามาทาน เป็นยาที่ช่วยลดการหลั่งสารที่ทำให้ความสุขเราลดลง ผมต้องไปพบหมอตามที่หมอนัด ตอนนี้ผมเข้าใจเเล้วครับ ว่าเราต้องมีชีวิต
...อยู่เพื่อตัวเอง ครอบครัว...
โรคซึมเศร้า รักษาได้ ถ้ารู้ว่ามีอาการแบบนี้ควรรีบปรึกษาแพทย์
โรคซึมเศร้าไม่ใช่โรคจิต แค่ความสุขในชีวิตของเราค่อยลดลงเรื่อยๆ
โรคนี้ไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่คุณคิด แต่ถ้าสะสมไว้มากๆ เหตุการณ์ที่เลวรายจะตามมา
ก่อนจะคิดสั้น พรั้งมือ ฆ่าตัวตาย.. คิดถึงคนที่รักเรา และเรารักนะครับ
ขอเป็นกำลังใจให้กับผู้ป่วยโรคซึมเศร้าทุกคนนะครับ...
เมื่อผมป่วยเป็นโรซึมเศร้า แล้วคิดที่ฆ่าตัวตาย
... ผมอายุ17 ป่วยเป็นโรคซึมเศร้ามา4ปีครับ โรคซึมเศร้าไม่ได้หมายความว่าเป็นโรคจิตนะครับ แต่เป็นเกี่ยวกับสมองที่หลั่งสารบางอย่างที่ทำให้ความสุขในชีวิตเราน้อยลง
...ผมเคยคิดฆ่าตัวตายตอนม.3 ตอนนั้นผมไม่ความสุขเลยครับ มองไปทางไหนก็ดูมืดมน แต่ว่าตอนนั้นผมคิดขึ้นมาได้ว่า ลองให้โอกาสตัวเองอีกซักครั้งมั้ย? หลังจากวันนั้นผมก็พยายามใช้ชีวิตของผมแสวงหาความสุข
... แต่ว่า มันกลับไม่เป็นไปอย่างที่คิด 4ปีต่อมา ผมอยู่ม.6 อาการของโรคซึมเศร้าเริ่มแสดงเห็นได้ชัด และรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ"ผมไม่ความสุขเลยครับ" ผมเริ่มชอบการอยู่คนเดียว กลัวการเข้าสังคม เวลาผมอยู่บ้าน ผมจะไม่ออกไปไหนถ้าไม่จำเป็น ผมเริ่มคุยกับตัวเอง ถามตัวเองอยู่บ่อยครั้ง ว่าเรามีชีวิตไปเพื่ออะไร เพื่อพ่อแม่หรือ เพื่อใครหรือ จนเมื่อมาถึงวันหนึ่ง ชีวิตเริ่มถึงจุดที่ความสุขในชีวิตหายไปจนเหลือศูนย์ ความรู้สึกหดหู่ ท้อแท้ ทะลักเข้ามาอย่างมากมาย
..... ผมตัดสินใจฆ่าตัวตายครับ โดยการกินยาเกินขนาด ตอนนั้นมันทรมานมากครับ แต่ว่ามันก็หยุดความหดหู่นี้ไม่ได้ ผมกินยาไปประมาณ20เม็ดได้ครับ พอกินเข้าไปแล้ว ผมคิดอย่างแรกคือ ผมต้องตายแน่ๆ ผมเสียใจและเจ็บปวดมาก ความรู้สึกของเริ่มเปลี่ยนไป ผมกลัวครับ กลัวที่จะต้องตายคนเดียว มันเหงาครับ ตอนใกล้จะตายทำไมเหตุการณ์ที่เคยทำให้ผมมีความสุขมันถึงกลับมาตอนที่จะใกล้จะตายนะ ภาพใบหน้าของคนที่เรารัก เริ่มแสดงชัดเจนขึ้นในความคิด พ่อแม่พี่น้องลุงป้าน้าอา เพื่อนๆ ทุกๆคน มันเป็นอะไรที่ทรมานมากๆๆ
.... แต่ว่า ผมถูกช่วยไว้ครับ พวกญาติๆ พาผมไปโรงพยาบาลได้ทันเวลา พอถึงโรงพยาบาลคุณหมอทำการล้างท้อง ตอนนี้ทรมานมากๆครับ เพราะหมอต้องเอาสายยางสอดเข้าไปในจมูก สอดเข้าไปลึกมาก ผมไม่รู้ว่าลึกแค่ไหนรู้แต่ว่าลึกมาก ตอนที่สอดเข้ารู้สึกเจ็บไปหมด สายยางที่สัมผัสกับภายในลำคอทำให้ผมอ้วกออกมาหลายรอบ หลักจากนั้น หมอให้นอนโรงพยาบาลคืนนึง
ตอนนี้ผมนอนรู้สึกเจ็บปวดไปหมด สายยางที่ยังอยู่ในโพรงจมูกและลำคอมันช่างทรมานเสียจริง
คงไม่ต้องถามหานรกเลยหละ นี่แหละนรกของจริง
... หลังจากนั้น ผมได้เข้าพบนักจิตวิทยา ผมรู้สึกดีมากๆครับ ที่มีคนเข้าใจเราที่ป่วยเป็นโรคนี้ ผมได้ยามาทาน เป็นยาที่ช่วยลดการหลั่งสารที่ทำให้ความสุขเราลดลง ผมต้องไปพบหมอตามที่หมอนัด ตอนนี้ผมเข้าใจเเล้วครับ ว่าเราต้องมีชีวิต
...อยู่เพื่อตัวเอง ครอบครัว...
โรคซึมเศร้า รักษาได้ ถ้ารู้ว่ามีอาการแบบนี้ควรรีบปรึกษาแพทย์
โรคซึมเศร้าไม่ใช่โรคจิต แค่ความสุขในชีวิตของเราค่อยลดลงเรื่อยๆ
โรคนี้ไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่คุณคิด แต่ถ้าสะสมไว้มากๆ เหตุการณ์ที่เลวรายจะตามมา
ก่อนจะคิดสั้น พรั้งมือ ฆ่าตัวตาย.. คิดถึงคนที่รักเรา และเรารักนะครับ
ขอเป็นกำลังใจให้กับผู้ป่วยโรคซึมเศร้าทุกคนนะครับ...