หมอกขาว ณ เวียงสิงห์ ที่ดูลึกลับหม่นมัว กลายเป็นความเย็นชื้นรื่นอารมณ์ สถานการณ์คลี่คลายเจือจาง ได้เวลาที่หมอจะกลับบ้าน บ้านที่หวนคืนกลับมาและมีสมาชิกเพิ่มขึ้นอีกคน แสงไฟสลัวรางโรแมนติค กับ ถ้อยคำอ่อนหวาน ผู้กองทิว และ หมอกันต์ค่อยสื่อสารภาษารัก กำแพงใสระหว่างกันเปราะบางลงแต่ยังไม่หมดไป สัญชาตญาณตำรวจยังบอกให้ระแวงสงสัย ถึงคำตอบตรงหน้าเหตุผลสอดรับกันทุกอย่าง แต่สิ่งสะกิดใจที่บอกไม่ได้ยังคงอยู่ 

หัวใจของทิวตอนนี้ให้ไปแล้วกว่าครึ่งค่อน อีกหนอีกครั้งที่เจ้าตัวใฝ่ถาม เขาเชื่อใจหมอได้แค่ไหน คำถามแทบจะเป็นการอ้อนวอน เจ็บอีกครั้งคงไม่ไหวแล้ว คำตอบสั้น ๆ เรียบง่าย "ผมจะไม่ทำให้ทิวเสียใจ" ทั้งคู่เปิดเปลือยทั้งร่างกายและอารมณ์ สานต่อสิ่งที่ต้องการมายาวนาน รอยจูบรอยสัมผัสคลุกเคล้า สิ้นสุดการรอคอยแล้วในคืนนี้ 

วันเริ่มต้นชีวิตคู่ คล้ายฟ้าหลังฝน หากมันไม่มีพายุลูกใหม่ จดหมายลับส่งถึงหมอกันต์ เริ่มต้นเป็นความสงสัย แต่สุดท้ายก็ระลึกได้โดยพลัน ตัวพิมพ์แบบนี้ เคยเห็นที่ใด เขาย้อนคิดไปถึงเคสแรกที่นายแพทย์กันตภัทรลงมือ อาจารย์หมอพิรอด อาจารย์ทรมานด้วยมะเร็งกระดูกระยะสุดท้าย อาจารย์ยังจดจำได้ ว่าเขาอยากจะเป็นหมอพาลิ เรื่องราวในอดีตที่ก่อเกิดความตั้งใจนี้ คนเป็นอาจารย์ย่อมจำได้ เพราะมันคมชัดแรงกล้า 

หมอหนุ่มตั้งใจประคับประคองตามวิธีการที่ร่ำเรียนมา ถ้อยคำสุภาพอ่อนหวาน เห็นใจมิใช่เพียงรักษากายคนไข้แต่ใจก็ด้วย ทำดีที่สุดเท่าที่ขอบเขตหมอพาลิคนหนึ่งจะทำได้ หากสิ่งที่อาจารย์ร้องขอจากเขา เกินไปกว่านั้นมาก มันช่างเป็นภาระหนักหนาสาหัส แบบนี้เหมือนผมกำลังฆ่าอาจารย์ สายตาของกันตภัทรชั้นแรกเต็มไปด้วยความลังเล ตัดสินใจในเรื่องใหญ่หลวง แต่คนที่เจ็บปวดทรทานยิ่งกว่าตายกลับบอก คุณจำเรื่องแม่ของคุณได้ไหม ก่อนตายเขาเจ็บปวดยังไง คิดเสียว่าผมคือแม่ของคุณ คุณทำเพื่อแม่ของคุณ

คำ ๆ นี้ปิดความกลัว และ ความลังเลของกันตภัทรไปจนสิ้น ยา 2 เข็มที่ฉีดเข้าไปในร่างอาจารย์  ไม่ได้หมายความว่าเขาเป็นพระเจ้า ไม่ใช่การคัดสินใจให้ใครอยู่หรือไม่ ไม่ใช่เพราะผู้มาโปรด แต่มันคือ การทวงสิทธิตัดสินชีวิต และ ศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์แก่ทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน รอยร้าวเมื่อวัยเด็ก ภาพการตายอย่างทุกข์ทรมานของแม่ เหมือนเลือนหายไปด้วยพิธีอันศักดิ์สิทธิ์ เขารู้แล้วว่าควรจัดการอย่างไร

อาจารย์พิรอดไม่ใช่เพียงถ่ายทอดแนวคิด แต่ยังแนะนำวิธีเอาตัวรอด เมื่อกันตภัทรก้าวเข้ามาในวิถี คุณต้องระวังตัวเอาไว้ให้ดี หากเป็นแบบนี้จะไม่มีใครจับได้ ปณิธาณนี้ถุกสืบสานต่อไป ความตายเฉดสีขาวแต่งแต้มในใจหมอกันตภัทร ไม่แปลกที่จะไม่รู้สึกผิด เพราะ เขาเชื่อแรงกล้าว่าตัวเองได้ทำลงในสิ่งที่เหมาะสม ความการุณในจิตใจที่ไม่อาจเห็นใครทนทุกข์ทำให้กันตภัทรก้าวข้ามขนบ กฎหมาย อบความการุณให้แก่คนที่ต้องการ จนกระทำในสิ่งที่ไม่การุณต่อตนเองเอาเลย

ทุกนาทีชีวิตเหมือนเดินอยู่บนเส้นด้าย 

แล้ววันที่ด้ายขาดผึงก็มาถึง จดหมายจากหมอรินลูกสาวของหมอพิรอด กระบวนการที่เกิดขึ้นหมอกันต์เป็นคนทำ และ เป็นคนถูกจูงให้ตัดสินใจเดินบนเส้นทางสายนี้ด้วยซ้ำ แต่ด้วยความต้องปกปิด ด้วยความที่มันต้องเป็นความลับ ด้วยความที่ขัดกับกฎหมาย ครอบครัวของริน และ อีกหลาย ๆ ครอบครัว ติดค้างคำอธิบาย คำอธิบายที่ไม่อาจเอ่ยออกไปได้ แต่สำหรับรินที่เป็นหมอ ในภาคหนึ่งเธอเข้าใจ แต่ในภาคหนึ่งในความเป็นหมอ ในความเป็นประชาชนภายใต้การบังคับของกฎหมาย คงมีถ้อยคำตักเตือนแค่ว่าอย่าให้ผิดพลาดจนจับได้

อนิจจา มันเกิดขึ้นในวันนี้ ทิวปะติดปะต่อเรื่องราว กลีบดอกไม้สีฟ้าอมม่วงบนมวยผมของแม่ ทุกคำที่ที่หมอเอื้อยเอ่ย บอกว่าเรื่องราวในตัวของมัน น้ำตาของทิวรินไหล ความโกรธเกรี้ยวเขียดขึ้งปะทุขึ้นในใจ การลวงหลอกคือครั้งแล้วกับครั้งเล่า แต่การระเบิดอารมณ์ที่พลุ่งพล่านของอีกฝ่ายแทนที่จะทำให้ขีดอารมณ์เคียดแค้น เหลือเพียงซากปรักหักพัง

ความในใจของคนที่ทิวเรียกว่าฆาตกร หากคุณได้เห็นคนไข้ระยะสุดท้ายที่รวดร้าวทรมานจนต้องร้องขอเป็นอย่างไร จะไม่มีทางพูดแบบนี้ ถ้าคุณได้เห็นว่าแม้กระทั่งการให้ยาในปริมาณที่มากที่สุดยังหยุดยั้งอาการเจ็บปวดไม่ไหว คุณจะไม่พูดอย่างนี้ ความตายของทิว กับ ความตายของหมอเป็นคนละมิติกันโดยสิ้นเชิง ความตายของทิวเป็นแค่ความตาย เป็นแค่การจบชีวิต สาเหตุของมันสิสำคัญ ความตายของหมอไม่ใช่แค่ความตาย สาเหตุมันไม่สำคัญ ตายอย่างไรสำคัญกว่า 

กฎหมายไม่มีชีวิต กฎหมายไม่มีจิตใจ

กฎหมายไม่ได้รับรู้ถึงความทรมานของคนป่วย

ไม่อาจให้สิทธิกำหนดการอยู่หรือไปของมนุษย์อย่างที่ใจของเขาต้องการ

และมันเป็นความจริงที่น่าชิงชังรังเกียจเหลือเกิน

กำแพงแก้วใสแตกสลายแล้วโดยสิ้นเชิง ทั้งกันต์และทิวล้วนเปลือยเปล่าความคิดต่อหน้า บัดนี้เหลือเพียงคำสารภาพ ไม่มีหลักฐานอื่นใด ที่บอกกล่าวว่ากันต์ฆ่าคน เว้นแต่ ทิวขอ หมอกันต์กล่าว กันต์ก้าวเข้าสู่วิถีนี้ด้วยความการุณ ด้วยความรักความอาทรต่อมนุษย์ผู้อื่นเหนือกว่าตน เช่นเดียวกับตอนนี้ ความรักความการุณยังคงมอบให้ทิวเหนือกว่าตัวเอง

เขานึกว่ามันจบแล้ว เรื่องราวระหว่าง เขาและทิว ไม่มีอะไรเหลือ จนกระทั่งน้ำตาทิวพร่างพรู จนกระทั่งอ้อมกอดที่รัดแน่น ภาพต่าง ๆ ค่อยหลั่งไหล คุณแม่รวีวรรณฝากฝังลูกชายคนเล็กที่ไม่เหมือนใคร แม่ฝากด้วยนะหมอ ภาพบนฝาบ้าน คือ หนุ่มน้อยหน้าขาวใส แม่ไม่หวังอะไรนอกจากเขาเจริญในหน้าที่การงาน มีเพื่อนที่ดี มีคู่คิดที่ดี ใบหน้าคุณรวีวรรณวาดหวัง กันตภัทรสางผมคุณแม่อย่างปราณีตบรรจงมุ่นผมประดับกลีบดอกไม้ม่วงอมฟ้าละมุนก่อนจากลา กันตภัทรก้มลงกราบที่มือคุณแม่อีกครั้ง 

สิ่งที่เขาทำกฎหมายจะตัดสิน

ข้อมือถูกพันธการสิ้นอิสรภาพ

การุณยฆาตควรมีไหมควรเป็นอย่างไรยังต้องครุ่นคิด

หาก .... กลีบดอกไม้แห้งกรอบร่วงหล่นบนมือ

ถ้อยคำรักออกจากปากของผู้กองวสันต์

กลีบดอกไฮเดรนเยีย ดอกไม้ที่มีความหมายถึงการให้อภัย

คำรักหวานล้ำถูกที่ผิดเวลา

อย่างน้อย ... ความรักของกันต์และทิวมีอยู่ตรงนั้น มีอยู่จริง