พอดีผมมีโอกาศได้ไปเยี่ยมรุ่นพี่ซึ่งเป็นหัวหน้าเก่าผม แกเป็นโรคหลอดเลือดสมองแตกแต่ตอนเป็นนั้นไม่มีใครเ็ห็นเพราะคนที่บ้านไปทำงานกว่าจะพบแก่ก็ปางตายแล้ว ทางภรรยาได้นำส่งโรงพยาบาลทางแพทย์ได้ทำปั้มหัวใจตอนนั้นทางภรรยาแกก็ทำใจได้แล้วและบอกหมอว่าปล่อยให้แกไปสบายเถอะ แต่ทางพี่น้องของแกไม่ยอมบอกให้หมอทำเต็มที่ สุดท้ายแกก็รอดแต่ต้องอยู่ในสภาพเหมือนผัก คือรับรู้บ้างแต่ไม่สามารถเคลื่อนไหวอะไรได้เลยนอกจากแขนขาข้างซ้ายเล็กน้อย ที่คอก็เจาะหลอดต้องคอยดูดเสมหะตลอดเวลา ภรรยาต้องคอยช่วยเหลือแกตลอดเวลา ส่วนญาติที่บอกให้หมอช่วยนั้นก็หายไปเลย ทุกอย่างตกอยู่ที่ภรรยาแกคนเดียว สุขภาพจิตของภรรยาและผู้ป่วยไม่ต้องพูดถึง ภรรยาแกอายุสี่สิบกว่าแต่ตอนนี้หน้าตาแกไปหกสิบได้แล้วมั้ง ส่วนลูกไปอยู่หอที่มหาลัยไม่ได้กลับมาดูพ่อ

ภรรยาแกบอกว่าถ้าตอนนั้นหมอไม่ช่วยปั้มและปล่อยแกไป ผู้ป่วยก็ไม่ต้องทรมาณอย่างนี้ ภรรยาแกบอกว่าแกจะคอยชี้ไปลิ้นชักเก็บปืนอย่างเดียว

ประเทศเราควรหรือยังครับที่จะมีกฎหมายทางด้านการุณยฆาต ในผู้ป่วยระยะสุดท้ายที่ไม่สามารถรักษาอะไรได้อีกแล้วหรือเราสามารถที่จะเลือกไม่ทำการรักษาได้หรือไม่ครับเพื่อที่จะเลือกที่จะตายอย่างมีศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์