ผมชอบหนังสือปรัชญาเล่มหนึ่งมาก ผมมักหยิบหนังสือเล่มนี้มาอ่านเสมอ เมื่อเจอเรื่องราวที่ทำให้จิตใจรู้สึกสับสน หนังสือปรัชญาเล่มนี้เขียนโดย Kahlil Gibran และผมคิดว่า เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับดาราสาวช่อง 7 บางคนกับแม่ของเธอในขณะนี้นั้น สมควรอย่างยิ่งที่แม่ของเธอควรจะดึงจิตสำนึกของความเป็นแม่ให้กลับคืนมา ซึ่ง Kahlil Gibran ได้ให้ความเห็นที่น่าสนใจไว้ดังนี้
บุตรของเธอ ไม่ใช่บุตรของเธอ.....เขาเหล่านั้นเป็นบุตรและธิดาแห่งชีวิต
เขามาทางเธอ แต่ไม่ได้มาจากเธอ .....และแม้ว่าเขาอยู่กับเธอ แต่ก็ไม่ใช่สมบัติของเธอ
เธออาจจะให้ความรักแก่เขา แต่ไม่อาจให้ความนึกคิดได้.....เพราะว่าเขาก็มีความนึกคิดของตนเอง
เธออาจจะให้ที่อยู่อาศัยแก่ร่างกายของเขาได้.....แต่มิใช่แก่วิญญาณของเขา
เพราะว่าวิญญาณของเขานั้น อยู่ในบ้านของพรุ่งนี้.....ซึ่งเธอไม่อาจเยี่ยมเยือนได้ แม้ในความฝัน
เธออาจจะพยายามเป็นเหมือนเขาได้.....แต่อย่าได้พยายามให้เขาเหมือนเธอ
เพราะชีวิตนั้นไม่เดินถอยหลัง.....หรือห่วงใยอยู่กับวันวาน
เธอนั้นเป็นเสมือนคันธนู บุตรหลานเหมือนลูกธนูอันมีชีวิต
ผู้ยิงเล็งเห็นที่หมายบนทางอันมิรู้สิ้นสุด พระองค์จะน้าวเธอเต็มแรง เพื่อว่าลูกธนูจะวิ่งเร็วและไปไกล
ขอให้การโน้มงอของเธอในอุ้งพระหัตถ์ของพระองค์.....เป็นไปด้วยความยินดี
เพราะว่าเมื่อพระองค์รักลูกธนูที่บินไปนั้น.....พระองค์ก็รักคันธนูซึ่งอยู่นิ่งด้วย
สุดท้ายนี้ผมอยากจะบอกว่า แม่ผมไม่สามารถคลอดผมมาบนกองเงินกองทองได้ และไม่สามารถเลี้ยงดูผมให้สุขสบายได้ในยามเด็กและวัยรุ่น แต่สิ่งหนึงที่แม่ผมทำได้ นั้นคือ การคอยเป็นกำลังใจให้ผมทุกครั้งที่ผมล้ม และสิ่งที่แม่ผมจะไม่ทำกับผมเลย คือ การบ่อนทำลายผมไม่ว่าจะทางตรงหรือทางอ้อมก็ตาม
ปล. ที่จริงอยากมอบบทกวี 7 ก้าว เถาถั่วต้มถั่ว ที่แต่งโดยโจสิด ให้แก่พี่สาวคู่กรณีได้ลองอ่าน แต่เมื่อตรองดูแล้ว ใจของเธอคงหยาบเกินไป คงจะไม่สามารถเข้าใจในความหมายของบทกวีอันทรงคุณค่านี้ได้เป็นแน่
Kahlil Gibran ปรัชญาความสัมพันธ์ระหว่างแม่กับลูก
เขามาทางเธอ แต่ไม่ได้มาจากเธอ .....และแม้ว่าเขาอยู่กับเธอ แต่ก็ไม่ใช่สมบัติของเธอ
เธออาจจะให้ความรักแก่เขา แต่ไม่อาจให้ความนึกคิดได้.....เพราะว่าเขาก็มีความนึกคิดของตนเอง
เธออาจจะให้ที่อยู่อาศัยแก่ร่างกายของเขาได้.....แต่มิใช่แก่วิญญาณของเขา
เพราะว่าวิญญาณของเขานั้น อยู่ในบ้านของพรุ่งนี้.....ซึ่งเธอไม่อาจเยี่ยมเยือนได้ แม้ในความฝัน
เธออาจจะพยายามเป็นเหมือนเขาได้.....แต่อย่าได้พยายามให้เขาเหมือนเธอ
เพราะชีวิตนั้นไม่เดินถอยหลัง.....หรือห่วงใยอยู่กับวันวาน
เธอนั้นเป็นเสมือนคันธนู บุตรหลานเหมือนลูกธนูอันมีชีวิต
ผู้ยิงเล็งเห็นที่หมายบนทางอันมิรู้สิ้นสุด พระองค์จะน้าวเธอเต็มแรง เพื่อว่าลูกธนูจะวิ่งเร็วและไปไกล
ขอให้การโน้มงอของเธอในอุ้งพระหัตถ์ของพระองค์.....เป็นไปด้วยความยินดี
เพราะว่าเมื่อพระองค์รักลูกธนูที่บินไปนั้น.....พระองค์ก็รักคันธนูซึ่งอยู่นิ่งด้วย
สุดท้ายนี้ผมอยากจะบอกว่า แม่ผมไม่สามารถคลอดผมมาบนกองเงินกองทองได้ และไม่สามารถเลี้ยงดูผมให้สุขสบายได้ในยามเด็กและวัยรุ่น แต่สิ่งหนึงที่แม่ผมทำได้ นั้นคือ การคอยเป็นกำลังใจให้ผมทุกครั้งที่ผมล้ม และสิ่งที่แม่ผมจะไม่ทำกับผมเลย คือ การบ่อนทำลายผมไม่ว่าจะทางตรงหรือทางอ้อมก็ตาม
ปล. ที่จริงอยากมอบบทกวี 7 ก้าว เถาถั่วต้มถั่ว ที่แต่งโดยโจสิด ให้แก่พี่สาวคู่กรณีได้ลองอ่าน แต่เมื่อตรองดูแล้ว ใจของเธอคงหยาบเกินไป คงจะไม่สามารถเข้าใจในความหมายของบทกวีอันทรงคุณค่านี้ได้เป็นแน่