สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุ17 นี้เป็นครั้งแรกของเราที่มาระบายปัญหากับโลกโซเซียล มันเป็นปัญหาครอบครัวของเรา หลายคนอาจสงสัยว่าทำไมเราไม่ไประบายกับคนใกล้ตัว เพื่อนหรือครอบครัวของเรา เราระบายกับใครไม่ได้ค่ะไม่ใช่ว่าเพื่อนไม่คบหรือว่ายังไงนะคะ แต่เราปรึกษาเพื่อนหลายครั้งแล้วเพื่อนเองก็ไม่เคยเจอแบบนี้เพื่อนก็ทำได้เพียงปลอบเราว่าไม่เป็นไร สู้ๆอะไรแบบนี้ ส่วนแม่เราเองก็ไม่อยากบอกแม่เรากลัวแม่คิดมาก เข้าเรื่องกันเลยนะคะ เรื่องอาจจะวกวนไปบ้างนิดนึงเราก็คิดอะไรออกก็พิม ตอนเราม.2ตอนนั้นครอบครัวเราโคตรมีความสุข อะไรๆก็ดีไปหมดแล้วพ่อก็ซื้อแทปเล็ตมาให้ ครอบครัวเราฐานะปานกลางค่ะมีแท็ปแล็ตเครื่องนึงตอนนั้นก็ดีใจมาก เราลืมบอกไปเรามีพี่น้อง4คนรวมเราด้วยนะ เเท็ปแล็ตเครื่องนึงก็เล่นกัน4คน เล่นกันได้ค่ะไม่มีปัญหาตอนนั้นผลัดกันเล่น4คน แล้วเเบตมันหมดแม่ก็เอาไปชาร์ตแม่ก็สั่งห้ามใครเล่นตอนชาร์ตแบตค่ะ ไอเราก็อารมณ์ค้างๆอยู่อยากเล่นต่ออีกเลยแอบไปหยิบโทรศัพท์พ่อมาเล่นค่ะ เเล้วทีนี้ดันเป็นเรื่อง โทรศัพท์ดันค้าง แล้วจู่ๆก็โผล่ไปหน้าข้อความ ทีนี้เราก็เห็นข้อความจากคนๆนึง เราจำได้ว่าคนนี้เป็นชื่อของเพื่อนพ่อ เป็นผช.ค่ะ เนื้อหาข้อความประมานว่าอยากจะรู้จังเลยว่าอ้อม(นามสมมติ)บทสรุปมันจะเป็นยังไง คืนนี้ไม่มีพี่เเล้วอ้อมเหงาจังเลย เราก็ม.2แล้วก็พอรู้ค่ะว่าแบบนี้มันต้องไม่ใช่เพื่อนธรรมดา ทีแรกเราก็หัวเราะค่ะคิดตลกๆว่าพ่อเป็นเกย์ แต่ชื่อในข้อความมันไม่ใช่ชื่อผช.ที่เป็นเพื่อนพ่อ เรารู้นิสัยพ่อเราดี เราเลยรู้ว่าพ่อต้องตั้งชื่อเป็นผช.เพื่อไม่ให้แม่สงสัย เราก็เฉยๆค่ะ เพราะพ่อเป็นคนดีมากความคิดที่พ่อจะนอกใจแม่ไม่มีอยู่ในหัวเลย แต่จู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง เราจำได้ว่าคืนนั้นเรานอนร้องไห้คนเดียว เราไม่น่ามารับรู้เรื่องที่ไม่ควรจะรู้เลย เรารู้คนเเรกว่าพ่อมีคนอื่น เราไม่กล้าบอกแม่เราไม่อยากให้เค้ามีปัญหากัน เราก็ได้แต่เก็บมันไว้คนเดียวไม่บอกเพื่อนไม่บอกแม่ไม่บอกใครทั้งนั้นแล้วพ่อก็เริ่มแสดงอาการออกมาทีละนิด พ่อเริ่มไม่ให้ใครจับโทรศัพท์นานๆ เริ่มไม่กลับบ้านบอกมีงานดึก แล้วคืนนั้นรู้สึกจะตีหนึ่งหรือตีสองนี่เเหละ พ่อก็ยังไม่กลับบ้านเราก็ถามแม่ว่าแม่ทำไมพ่อไม่กลับบ้าน แม่ก็ตอบมาเล่นๆว่าไปหาเมียน้อยมั้งแล้วเเม่ก็หัวเราะ เราก็เงียบเเล้วเราก็ร้องไห้แล้วเราก็เล่าให้แม่ฟังหมดทุกอย่างว่าเราเจอข้อความอะไรยังไง แล้วช่วงนี้ที่พ่อเปลี่ยนไป แม่ก็หัวเราะหัวเราะไปเรื่อยๆเเล้วเเม่ก็เงียบเเบบช็อก คืนนั้นเราไม่รู้ว่าเเม่ร้องไห้มั้ยแต่เราคิดว่าแม่ต้องร้องแต่แม่แค่ไม่ร้องไห้ลูกๆเห็น วันต่อมาแม่ก็ถามพ่อพ่อก็ไม่ยอมรับ แล้วจู่ๆเมียน้อยพ่อก็โทรเข้ามาพอดี แม่ก็แย่งมารับ ฝั่งนู้นเค้าก็ตกใจที่ได้ยินเสียงแม่ แม่ไล่พ่อออกจากบ้าน แม่เก็บเสื้อผ้าพ่อแล้วโยนออกข้างนอก พ่อก็เอารถเมียน้อยคนนั้นมาเอาเสื้อผ้าไป เราจำภาพได้แค่ว่าเราเดินกลับมาบ้านเห้นแม่ยืนอุ้มน้องคนเล็กตอนนั้นน้องอ.2 เเม่ก็ร้องไห้ น้องก็ร้องไห้ไม่ให้พ่อไป พ่อก็น้ำตาซึมก้มลงเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจาย เราเห็นภาพนั้นเราเสียใจมากที่มันออกมาเป็นแบบนี้ แต่น้ำตาเราไม่ไหลซักแอะ เรารู้สึกว่าเป็นเพราะเราที่ทำให้ครอบครัวเป็นแบบนี้ ถ้าเราไม่บอกแม่พ่อก็จะไม่ไปไหน หลังจากวันนั้นผ่านไปแม่ก็มักพูดกับพวกเราสี่คนเสมอว่าเราต้องอยู่ได้ ถ้าไม่มีเค้าเราก็อยู่ได้ เหมือนแม่ยังคงช้อกทำใจอยู่กับพ่อไม่ได้ เเล้วเราก็ไม่สบาย หลายวันก็ยังไม่หายดีจนแม่มาพูดกับเราว่าถ้าลูกคิดว่าลูกเป็นสาเหตุที่ทำให้พ่อกับแม่เลิกกันมันไม่ใช่นะ สักวันแม่ก็ต้องรู้อยู่ที่ว่าจะช้าหรือเร็วแค่นั้น จากนั้นเราก็ดีขึ้น เราจำไม่ได้ว่านานเท่าไหร่ที่พ่อออกไป แต่พ่อก็ไม่เคยกลับมา  ไม่ส่งเสียเงินให้เรา แม่ต้องเลี้ยงเรา4คนคนเดียวปกลายเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว เราเห็นแม่ชอบแอบนอนร้องไห้ตอนดึกๆคนเดียว แม่คิดว่าไม่มีใครเห็นแม่ร้อง แต่เราเห็น เราเองก็ร้อง ร้องแบบไม่มีเสียงทั้งๆที่ใจเราอยากจะตะโกนดังๆเผื่อความเจ็บปวดนั้นจะทุเลา แต่เราก็ทำไม่ได้ ได้แต่กัดผ้าห่มไว้กลัวเสียงจะออกไปให้แม่ไม่ได้ยิน จนมาวันนึงแม่ไปเคลียกับพ่อ แม่คงไม่อยากให้พวกเราไม่มีพ่อ ผู้ใหญ่เค้านั่งเคลียร์กัน3คนเราเองก็ไม่ไปยุ่ง นั่งอยู่ห่างๆ แต่เราจำได้ว่าเราร้องหนักมาก สุดท้ายวันนั้นพ่อก็กลับมากับพวกเรา กลับมาอยู่บ้าน พ่อพูดว่าพ่อจะกลับมาอยู่กับลูก แต่แล้ววันนึงพ่อก็ไปอีก พ่อหนีไปต่างจังหวัดกับผญ.คนนั้น เรากับแม่ไปรอพ่อที่ขนส่ง พ่อเห็นแม่พ่อก็ยอมกลับบ้านมาเพราะพ่อกลัวแม่จะทำร้ายเค้า พ่อปกป้องเค้า พ่อก็กลับมาอยู่กลับพวกเราแต่เมื่อใจคนมันเปลี่ยนไปอะไรๆก็ไม่เหมือนเดิมอยู่แล้วพ่อมาอยู่ได้ไม่ถึงเดือนพ่อก็หายไปอีก หายไปแบบไร้ร่องรอย เราพาน้องไปอาบน้ำ แล้วพ่อก็เดินออกไปทางหลังบ้าน ไปทั้งๆที่ไม่ใส่รองเท้าแบบรีบออกไปกลัวน้องจะเห็น น้องออกมาจากห้องน้ำน้องก็เรียกหาพ่อแต่พ่อก็ไปแล้ว น้องร้องไห้หนักมาตอนนั้น พูดแต่จะหาพ่อจะหาพ่อ เราเห็นแม่ร้อง เรารู้สึกอื้อไปหมด ไม่รู้ว่าทำไมพ่อเปลี่ยนไปขนาดนี้ตลอดเวลา3ปีที่ผ่านมา พ่อไปๆมาๆอยู่หลายรอบเหมือนกัน ปีนึงสัก2-3ครั้ง มาหาพวกเราเวลาพ่อทะเลาะกับผญ.คนนั้น พ่อก็จะมาอยู่กับพวกเราพ่อบอกว่าพ่อจะอยู่กับลูกพ่อจะไม่ไปไหน สุดท้ายพ่อผญ.คนนั้นโทรมาง้อพ่อก็ไปอีกตามเคยพ่อกลับมาบ้านทุกครั้งพ่อพูดว่าขอโทษทุกครั้ง แล้วทุกคนก็ใจอ่อนทุกครั้ง แล้วพอพ่อจะไป บางครั้งพ่อก้หายไปเงียบๆไม่บอกว่สไปไหน บางครั้งพ่อก็โกหกว่าไปทำงานไปกินเหล้า ไปธุระ เเล้วพ่อพูดเสมอว่า เดี๋ยวกลับมา555555555แล้วมันก็จะผ่านไปหลายเดือนกว่าพ่อจะกลับมา มีครั้งนึงพ่อบอกเราว่าพ่อจะไปกินเหล้ากับเพื่อนเดี๋ยวพ่อมา เราก็บอกพ่อไปว่าวันนี้รู้สึกไม่ดีเลยอย่าไปได้มั้ย อยู่กับลูกค่อยไปคืนหลัง พ่อบอกเเปปเดียวน่า เดี๋ยวพ่อมา รู้อะไรมั้ยพ่อไปธ.ค.58พ่อกลับมาตอนส.ค.59  เเปปเดียวจริงๆ555555ครั้งล่าสุดพ่อกลับมาบ้านตอนส.ค.59แล้วพอ20ก.ย.ที่ผ่านมาพ่อก็หายไปอีกแล้วหายไปแบบเงียบๆไม่บอกใครว่าไปไหน คือพวกเราสี่คนไปรร.แม่ไปทำงาน ตอนนี้พ่อไม่ได้ทำงานพ่อจะอยู่บ้านอย่างเดียว แล้วเรากลับมาพ่อไม่อยู่แล้ว พ่อหายไปแล้ว ไปไหนพ่อก็ไม่บอก เราว่าอีกนานหลายเดือนกว่าพ่อจะมาอีกครั้งเราเจ็บกับเรื่องของพ่อซ้ำๆเดิมๆเปผ้นแบบนี้อยู่3ปีใกล้จะ4ปีแล้ว แต่เราก็ยังร้องไห้กับเรื่องนี้ พ่อก็ยังโกหกแบบเดิม กลับมาก็สัญญากันดิบดีว่าจะไม่ทิ้งเรา แล้วพ่อก็หายไป แล้วจะกลับมาใหม่พร้อมกับสร้างบาดแผลให้เราซ้ำแล้วซ้ำอีก สุดท้ายพ่อก็ทิ้งเราพ่อเลือกผญ.คนนั้นพ่อไม่เลือกครอบครัวแต่ที่น่าเจ็บใจคืออะไรรู้มั้ย พ่อกลับมาทุกครั้งพ่อบอกจะอยู่กลับเรา จะไม่ไปไหนเเล้วพอแล้ว พ่อหยุดจริงๆ แต่สุดท้ายเเล้วพ่อก็ไปจนได้ทุกๆครั้งที่พ่อไปพ่อก็จะทิ้งรอยแผลไว้ให้เราอีกแล้ว ทั้งๆที่เราหยุดร้องไห้กับเรื่องนี้เเล้ว แต่พ่อมาเจอแบบนี้ทำเราแทบบ้าร้องไห้กับเรื่องนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีกสิ่งที่เราเห็นมาโดยตลอดคือไม่ว่ากี่ครั้งที่พ่อทำผิดเราเห็นแม่ให้อภัยพ่อเสมอ แต่เราเองก็เห็นว่าพ่อทำผิดอีกซ้ำๆ พ่อทำให้การให้อภัยของแม่นั้นมันสูญเปล่าแม่กลายเป็นคนโง่ในสายตาคนอื่น ทั้งๆที่รู้ว่าพ่อทำร้ายแม่แค่นี้ แต่พอพ่อขอกลับมาอยู่ด้วย  แม่ก็ยอมเสมอ เเม้ไม่ใช่ในฐานะสามีภรรยา ก็ในฐานะเพื่อน ฐานะพ่อของลูก แต่คนอื่นๆเค้าไม่ได้มองแบบเดียวกับแม่ เค้ามองว่าแม่โง่ที่โดนหลอกแล้วโดนหลอกอีก ว่าจะมาอยู่กับแม่ช่วยกันหาเงิน สุดท้ายพ่อก็ไป แต่ไม่ว่ากี่ครั้งพ่อจะกลับมาใหม่ แม่ก็ยอม เราสงสารแม่มาก เราไม่รู้ว่าถ้าเราเป้นแม่เจอแบบนี้เราจะทนได้มั้ยทุกครั้งที่พ่อไป เราก็จะกลับสู่โหมดเดิมคือเเอบร้องไห้คนเดียว ไม่ให้คนในบ้านเห็น ซึมๆ เวลาทำอะไรก็ใจลอย พอเราสลัดความรู้สึกแย่ๆนี้ออกไปได้พอเราเข้มเเข็งได้สักพัก พ่อก็จะกลับมาแล้วก็จะหายไปอีกตามเคย แล้วบาดแผลเราก็จะใหญ่ขึ้น ร้องไห้แบบนี้อีกครั้ง ร้องไห้จนหยุดจนเข้มแข็งแล้วก็กลับไปอ่อนเเอ มันเป้นมาแบบนี้เสมอตลอด3ปีที่ผ่านมาเราทำยังไงดี เราเหนื่อยที่จะร้องไห้กับเรื่องพ่อเต็มทีแล้ว แต่เราก็หยุดคิดถึงหยุดร้องไม่ได้ เพียงแค่คิดว่าพ่อไม่เลือกเราพ่อเบือกเค้า พ่อโกหกเราว่าจะอยู่กับเรา น้ำตามันก็ไหลออกมาไม่รู้ตัวเราห้ามให้พ่อกลับมาก็ไม่ได้ เพราะน้องคนเล็กเค้ายังเด็กเค้ายังต้องการพ่อ หลายครั้งที่เราเสียใจจนไม่อยากพูดกับพ่อเราก็ทำไม่ได้ สุดท้ายเราก็พูดก็กลายเป็นว่าถ้าเค้าไปเราก็จะเจ็บเพิ่มขึ้นกว่าเดิมผู้ชายคนนี้เปลี่ยนไปมากจริงๆ จากคนที่รักครอบครัวมากกมายกลายเป็นคนเห็นแก่ตัว 3ปีที่ผ่านมาพ่อไม่เคยให้เงินมาจุนเจือครอบครัวบ้างเลย จากคนที่ใจดีกับลูกๆ ไปรับไปส่งรร.ทุกวัน พาไปเที่ยววันเด็ก พาเล่นน้ำสงกานต์ ซื้อของให้เวลามีเทศกาลต่างๆ ซึ่งผิดกับแม่ที่ไม่เคยไปส่งเราที่รร.ไม่เคยไปรับ วันเด็กไม่เคยพาไปไหน สงกานต์แม่ไม่เคยออกจากบ้าน แต่สุดท้ายก็เป็นแม่ที่ดูเเลเราสี่คน กลับเป็นพ่อซะอีกที่ไม่สนใจลูกเลย ผู้ชายคนนี้เค้าเปบี่ยนไปมากจริงๆแต่สุดท้ายแล้ว ถ้าพ่อไม่มีใครอยู่ข้างพ่อในวันที่พ่อมีปัญหา ไม่มีใครช่วยเหลือพ่อยามลำบาก ในวันที่พ่อไม่เหลือใคร พ่อกลับมาหาพวกเราได้เสมอนะ พวกเรายังอ้าเเขนโอบกอดพ่อเสมอ แม้ว่าพ่อจะไม่ดียังไงสุดท้ายแล้วลูกก็ทำใจให้ไม่รักพ่อไม่ได้จริงๆ
ปล.อาจมั่วๆไปบ้างแต่ก็ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ
#พิมทั้งน้ำตา #ไม่มีคนมาตอบก็ไม่เป็นไรค่ะอย่างน้อยก็ไม่ระบายมันออกไปบ้างเเล้ว