คือตอนนี้13ปีแล้วค่ะประมาณเปิดเทอม2เพื่อนที่เล่นด้วยกันดูเหมือนจะไม่ชอบฉันเลยค่ะยิ่งเพื่อนที่รู้จักกันตั้งแต่เด็ก (นามว่าA) เขามองต่ำเบะปากใส่เกือบทุกวันเลยค่ะ เพื่อนอีกคนก็ชอบพูดงอนไม่มีสาเหตุ(นามว่าB) พอAได้ยินBพูดว่างอนเขาก็จะพูดงอนตามค่ะอีกคนหนึ่งเห็นหน้าฉันปุ๊บก็บอกว่าฉัน/กระ//หรี่/เป็นแบบนี้ทุก(นามว่าC)วันเลย
จนมีวันหนึ่งBพูดว่างอนเขาวิ่งหนีฉันค่ะ ฉันวิ่งตามBไปนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่งฉันจะเดินไปถามว่าเขาเป็นอะไรแต่เขาไม่ยอมให้มาใกล้แถมจะวิ่งหนีอีกรอบด้วยซ้ำ ซ้ำแล้วAยืนบังไม่ให้ฉันเดินไปหาบีฉันเลยยืนหันไปหาBโดยที่Bไม่เห็นยืนด้านข้าง ในความคิดตอนนั้นมันว่าเปล่ามากมันอะไรไม่ออกเลยแต่สิ่งที่ออกมาคือน้ำตามันไหลออกมาแต่เพื่อนฉันมันยังหัวเราะกันอยู่น้ำตาก็ไหลไม่หยุดเพื่อนเหมือนรู้ตัวอะค่ะAกับBหันมาถามว่าเป็นอะไร เป็นอะไรรึป่าว Cถามว่าสำออยหรอฉันไม่รู้ค่ะควรทำยังไงพูดยังไงได้แต่ร้องค่ะ(ร้องแบบไม่มีเสียงนะคะ)จนเลิกเรียนค่ะนั่งรถรับส่งกลับบ้านถึงบ้านเข้าห้องก็ไม่ออกจากห้องฉันร้องไห้ต่อร้องตั้งแต่กลับจากบ้านจนคนในบ้านหลับ
(ขอบอกตรงนี้นะคะฉันเป็นคนร้องไห้
ไม่มีเสียงค่ะจะกลั้นเสียงร้องไห้ค่ะ)
วันต่อมา(วันหยุดวันเสาร์)ฉันตื่นมานั่งเล่นอยู่ดีๆภาพในหัวก็ผุดขึ้นเป็นเรื่องแย่ๆในชีวิต แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาไปๆมาๆก็ร้องเหมือนคนจะขาดใจเป็นแบบนี้จนถึงวันจันทร์ตื่นขึ้นมาก็รู้สึกว่าหัวเองอาการยังไม่ดีขึ้นเลยขอลาครู ร้องให้เหมือนเดิมค่ะไม่มีใครรู้เหมือนเดิมตอนบ่ายพ่อพาไปหาหมอฉันบอกอาการหมอพูดคุยเรื่องอาการหมอบอกเป็นไซนัสค่ะแต่ว่าพอเรารู้ว่าเราเป็นไซนัสเรารู้สึกว่าเรามีอะไรมากกว่านั้นตั้งแต่ตอนนั้นจากฝืนยิ้มอยู่แล้วเราฝืนยิ้มมากกว่าเดิมค่ะปรึกษาใครได้บ้างคะที่ไม่ใช่พ่อแม่ครอบครัวเพื่อนน่ะค่ะ
เป็นเพราะชีวิตหรอเราคิดไปเองคะ
จนมีวันหนึ่งBพูดว่างอนเขาวิ่งหนีฉันค่ะ ฉันวิ่งตามBไปนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่งฉันจะเดินไปถามว่าเขาเป็นอะไรแต่เขาไม่ยอมให้มาใกล้แถมจะวิ่งหนีอีกรอบด้วยซ้ำ ซ้ำแล้วAยืนบังไม่ให้ฉันเดินไปหาบีฉันเลยยืนหันไปหาBโดยที่Bไม่เห็นยืนด้านข้าง ในความคิดตอนนั้นมันว่าเปล่ามากมันอะไรไม่ออกเลยแต่สิ่งที่ออกมาคือน้ำตามันไหลออกมาแต่เพื่อนฉันมันยังหัวเราะกันอยู่น้ำตาก็ไหลไม่หยุดเพื่อนเหมือนรู้ตัวอะค่ะAกับBหันมาถามว่าเป็นอะไร เป็นอะไรรึป่าว Cถามว่าสำออยหรอฉันไม่รู้ค่ะควรทำยังไงพูดยังไงได้แต่ร้องค่ะ(ร้องแบบไม่มีเสียงนะคะ)จนเลิกเรียนค่ะนั่งรถรับส่งกลับบ้านถึงบ้านเข้าห้องก็ไม่ออกจากห้องฉันร้องไห้ต่อร้องตั้งแต่กลับจากบ้านจนคนในบ้านหลับ
(ขอบอกตรงนี้นะคะฉันเป็นคนร้องไห้
ไม่มีเสียงค่ะจะกลั้นเสียงร้องไห้ค่ะ)
วันต่อมา(วันหยุดวันเสาร์)ฉันตื่นมานั่งเล่นอยู่ดีๆภาพในหัวก็ผุดขึ้นเป็นเรื่องแย่ๆในชีวิต แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาไปๆมาๆก็ร้องเหมือนคนจะขาดใจเป็นแบบนี้จนถึงวันจันทร์ตื่นขึ้นมาก็รู้สึกว่าหัวเองอาการยังไม่ดีขึ้นเลยขอลาครู ร้องให้เหมือนเดิมค่ะไม่มีใครรู้เหมือนเดิมตอนบ่ายพ่อพาไปหาหมอฉันบอกอาการหมอพูดคุยเรื่องอาการหมอบอกเป็นไซนัสค่ะแต่ว่าพอเรารู้ว่าเราเป็นไซนัสเรารู้สึกว่าเรามีอะไรมากกว่านั้นตั้งแต่ตอนนั้นจากฝืนยิ้มอยู่แล้วเราฝืนยิ้มมากกว่าเดิมค่ะปรึกษาใครได้บ้างคะที่ไม่ใช่พ่อแม่ครอบครัวเพื่อนน่ะค่ะ